ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 512

เมื่อลั่วชิงยวนได้ยินเช่นนี้เข้า นางก็ตื่นเต็มตาทันที “หายไปรึ?”

“หายไปแล้วเจ้าค่ะ!” แม่เล้าเฉินร้อนใจสุดขีด

“ทำไมถึงหายไปได้เล่า? เมื่อคืนมีหัวขโมยรึ?” ลั่วชิงยวนเอ่ยถาม

แม่เล้าเฉินผงกศีรษะ “ใช่เจ้าค่ะ แล้วเขาหนีก็ไปได้ พวกเรายังจับตัวเขาไม่ได้เลย โชคดีที่ในที่สุดท่านก็ฟื้นสักที! ขอเพียงท่านมิเป็นอันใดก็พอ!”

เมื่อนางพูดจบ

อวิ๋นถังรีบวิ่งเข้ามาหาด้วยท่าทีร้อนใจ “เกิดเรื่องแล้ว! ท่านอาฉินจากหอเจาเซียงมาเจ้าค่ะ”

“นางมาก็แล้วไปสิ ไยเจ้าต้องตื่นตระหนกด้วยเล่า?” ลั่วชิงยวนสวมรองเท้าด้วยท่าทีไม่รีบร้อน

“แม่นาง ได้โปรดออกไปดูเองเถิดเจ้าค่ะ!” อวิ๋นถังหน้าตาเคร่งเครียด

……

แขกเหรื่อในหอต่างถูกต้อนออกไปจนหมด ข้างหลังท่านอาฉินคือหลีเถาและบรรดาแม่นางจากหอเจาเซียง ตลอดจนผู้ที่บุกเข้ามาในหอฝูเสวี่ยเมื่อสองสามวันก่อน

"หอนางโลมใหญ่โตอย่างหอเจาเซียงทำตัวเป็นอันธพาลเช่นนั้นได้เยี่ยงกัน? หากพวกเจ้ามิยอมไป เช่นนั้นก็อย่าโทษที่ข้าใช้กำลังก็แล้วกัน!"

ซิ่งอวี่ด่าทออีกฝ่ายอย่างรุนแรง

หลีเถาเดินเข้ามาสองก้าวแล้วยกมือขึ้นตบหน้านางอย่างแรง

เพียะ—

พลังตบรุนแรงจนทำเอาซิ่งอวี่เกือบล้มลงกับพื้น

ซิ่งอวี่ยกมือขึ้นกุมมแก้มแล้วเงยหน้าขึ้น โลหิตไหลซึมจากมุมปากของนาง

“บ่าวทรยศอย่างเจ้ากล้าดีเยี่ยงไรมาเห่าหอนต่อหน้าท่านอาฉิน? เจ้าคิดว่าตัวเจ้าเป็นผู้ใดกัน!” หลีเถาแค่นเสียงเย็นชาอันเปี่ยมไปด้วยแรงอารมณ์

ซิ่งอวี่จ้องมองอีกฝ่ายด้วยสายตาแค้นเคืองแล้วยกมือขึ้นหมายจะตอบโต้

คาดไม่ถึงเลยว่าซิ่งอวี่จะคว้ามือนางเอาไว้แล้วกระชากผมของนางอย่างแรง จากนั้นก็กดนางลงบนโต๊ะแล้วตบนางแรง ๆ ไปสองฉาด

“นางแพศยา! บังอาจแปรพักตร์มาอยู่กับหอฝูเสวี่ย เจ้าคิดว่าข้าสั่งสอนเจ้ามิได้รึ? ยามนี้หอฝูเสวี่ยเป็นของท่านอาฉินอีกครั้งแล้ว เจ้ายังคงต้องเป็นบ่าวรับใช้ของข้าอยู่ดี!”

“คุกเข่าโขกหัวคำนับให้ข้าสองครั้ง แล้วข้าจักไว้ชีวิตเจ้า!”

“มิฉะนั้นข้าจักจับเจ้าเปลื้องอาภรณ์ต่อหน้าผู้คนแล้วมอบเจ้าเป็นรางวัลให้ขอทานซะ!”

ใบหน้าของซิ่งอวี่เต็มไปด้วยรอยแดงและคราบโลหิต แลดูน่าสังเวชอย่างถึงที่สุด

ผู้คนโดยรอบมิอาจทนดูได้ ทว่าก็หามีผู้ใดกล้าที่จะก้าวเดินออกมาข้างหน้า

นายหญิงแห่งหอเจาเซียงผู้นี้ถือโฉนดที่ดินแล้วบอกว่าหอฝูเสวี่ยเป็นของตนแล้ว

หากอีกฝ่ายเป็นนายหญิงคนใหม่ของพวกตนขึ้นมาจริง ๆ พวกนางจะกล้าล่วงเกินได้อย่างไรกัน?

นางกระแทกอีกฝ่ายลงบนโต๊ะ

ทุกคนต่างรู้สึกตกตะลึง

“โขกหัวคำนับรึ? เจ้าคิดว่าข้าจักคุกเข่าให้เจ้ารึ? ข้าเกรงว่าเจ้าจักรับมิไหวเอาน่ะสิ!” น้ำเสียงของลั่วชิงยวนฉายแววเยือกเย็น

“นางแพศยา ปล่อยข้า!” หลีเถาดิ้นรนสุดกำลัง

ลั่วชิงยวนแทงมีดสั้นมาตรงหน้าหลีเถา

บังเกิดเสียงดังแสบแก้วหู ใบมีดคมกริบเกือบจะถากใบหน้าของหลีเถาเข้าให้แล้ว

หลีเถารู้สึกหวาดกลัวจนตัวสั่นและมิกล้าเอ่ยสิ่งใดอีก

ท่านอาฉินจึงกล่าวด้วยน้ำเสียงไร้อารมณ์และไม่รีบร้อนว่า “แม่นางฝูเสวี่ย ข้าคิดว่าเจ้าคงยังมิทราบเรื่องที่เกิดขึ้น”

ท่านอาฉินเอ่ยพลางหยิบสัญญาสองฉบับขึ้นมา

นางยิ้มเยาะพร้อมพูดว่า “นี่คือโฉนดที่ดินหอฝูเสวี่ยของเจ้า”

“ส่วนนี่ก็คือหลักฐานการซื้อขายหอฝูเสวี่ยของเจ้า”

“ยิ่งไปกว่านั้น นี่ก็คือตราประทับหอฝูเสวี่ยของเจ้าด้วย”

“นับแต่บัดนี้เป็นต้นไป หอฝูเสวี่ยแห่งนี้เป็นของข้าแล้ว”