ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 533

ไม่นานนักลิ่นฝูเสวี่ยก็ร่ายรำขึ้นมา ลั่วชิงยวนรู้สึกตัวชัดเจนมากว่าตนเองกำลังทำสิ่งใด รู้แม้กระทั่งทุกท่วงท่า

แม้ลิ่นฝูเสวี่ยจะเป็นผู้ควบคุมร่างกาย แต่ลั่วชิงยวนก็ต้องออกแรง เพียงแต่มิเหนื่อยเท่าเมื่อตนเองรำเอง

ฝูจ้าวมองอย่างดื่มด่ำ

แต่แล้วไม้มีผู้ใดรู้ว่า บัดนี้ ฟู่เฉินหวนอยู่ที่หน้าประตู!

เมื่อฟู่เฉินหวนเห็นลั่วชิงยวนที่กำลังร่ายรำให้ฝูจ้าวในห้อง เลือดในร่างเขาราวกับไหลย้อน โทสะแผดเผาขึ้นมาทันขวัญ

เมื่อครู่เขาให้นางร่ายไปเจ็ดแปดรอบ ก็มิได้รำเทพเหมันต์เช่นนี้

ต่อหน้าเขารำออกมามิได้ แต่ต่อหน้าบุรุษอื่นแล้วได้งั้นหรือ?

ฟู่เฉินหวนกำมือแน่น

เขาก้าวเท้าเดินเข้าห้อง น้ำเสียงเยือกเย็นเต็มไปด้วยไอสังหาร “คุณชายฝูช่างมีอารมณ์สุนทรีย์เสียจริง”

ฝูจ้าวกำลังหลงใหลในท่วงท่าร่ายรำอันงดงาม เมื่อได้ยินเสียงเขาเพิ่งได้สติ “ที่แท้ก็ท่านอ๋องสำเร็จราชการนี่เอง”

ฝูจ้าวลุกขึ้นคำนับเล็กน้อย

ฟู่เฉินหวนมองกับแกล้มบนโต๊ะที่ยังไม่ได้เก็บลงไป เสียงของเขาเย็นยะเยือก “คุณชายฝูรู้หรือไม่ มีศัพท์ที่ชื่อว่าลำดับน่ะ”

ได้ยินดังนี้ สีหน้าของฝูจ้าวย่ำแย่ “ท่านอ๋องทรงหมายถึง…”

ฟู่เฉินหวนพูดขัดเสียงนิ่ง “ข้าเหมาหอฝูเสวี่ยไว้ครึ่งเดือนแล้ว ครึ่งเดือนนี้ แม่นางฝูเสวี่ยปรนนิบัติข้าได้เพียงผู้เดียว”

“คุณชายฝูหาผู้อื่นเถิด”

ฝูจ้าวชะงัก หันหน้ามองฝูเสวี่ย ใช้สายตาซักถามความจริง

สายตาของลั่วชิงยวนมองไปทางฟู่เฉินหวนเย็น ๆ “หม่อมฉันมิเคยตกลงท่านอ๋องเพคะ”

“อีกอย่างหมื่นตำลึงอาจพอเหมาหอฝูเสวี่ย แต่มิพอสำหรับตัวหม่อมฉัน”

ได้ยินประโยคนี้ ฝูจ้าวหัวเราะขึ้นมา และรีบเอ่ยพูด “เช่นนั้น กระหม่อมออกเงินสามหมื่นตำลึง มิขอสิ่งใด ขอเพียงแค่แม่นางฝูเสวี่ยอิสระสามเดือน”

แววตาฟู่เฉินหวนหนาวเหน็ยดุจน้ำแข็ง เขามองไปทางฝูจ้าวเย็น ๆ นัยน์ตาเต็มไปด้วยกลิ่นอายอันตราย “คุณชายฝูจักแย่งกับข้าหรือ?”

นางกดเสียงต่ำ แต่ก็ฟังโทสะที่นางพยายามข่มเอาไว้ออก

ในใจฟู่เฉินหวนเองก็มีโทสะสั่งสม เขาเองก็รู้ว่าการทำเช่นนี้มันผิดสัญญาที่เคยให้ไว้ แต่เขาควบคุมมิได้ เขาทนมิได้จริง ๆ

เขาเองก็มิรู้ว่าเหตุใดตนจึงเป็นเช่นนี้

ฟู่เฉินหวนก้าวขาเข้าใกล้นางทีละนิด และจับข้อมือของนางขึ้น “มันคนละเรื่อง เจ้าอย่านำมาปนกันสิ!”

“เจ้าทำการค้า ข้าเสียเงินใช้บริการเจ้า จักเรียกว่าก้าวก่ายได้อย่างไร?”

ลั่วชิงยวนพยายามขัดขืน แต่กลับสลัดมิออก นางถูกบีบจนถึงมุมห้อง ร่างของเขาเอนเข้าใกล้นางทั้งตัว การแนบชิดของร่างกายที่แสนกะทันหัน ทำสีหน้าของลั่วชิงยวนเปลี่ยนไป

นางมองจิกเขา “ท่านจักทำสิ่งใด!”

มือขวาของฟู่เฉินหวนจับข้อนางไว้มิยอมปล่อย ส่วนแขนซ้ายยันกำแพงไว้ เสียงทุ้มต่ำแฝงความหนาวเหน็บเล็กน้อย

“ข้าเสียหมื่นตำลึงเหมาหอฝูเสวี่ย มิได้แค่เพื่อมาดูเจ้าร่ายรำ!”