ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 535

“ท่านอ๋อง มือของท่าน?” ลั่วเยวี่ยอิงเห็นมือที่ได้รับบาดเจ็บของท่านอ๋อง จึงรีบจับขึ้นมา และรู้สึกปวดใจเป็นอย่างมาก

ลั่วชิงยวนเก็บชุดบนพื้นขึ้นอย่างเชื่องช้า มองมือของฟู่เฉินหวนทีหนึ่ง พร้อมยิ้มกล่าว “ขอประทานอภัยเพคะท่านอ๋อง ก็ท่านทำหม่อมฉันเจ็บ”

“หม่อมฉันมียารักษาชั้นดี ประเดี๋ยวหม่อมฉันทายาให้ท่านนะเพคะ”

ฟู่เฉินหวนหรี่ตามองสตรีตรงหน้า น้ำเสียงชวนคิดนี้ นางตั้งใจเห็น ๆ

เปลี่ยนท่าทีเร็วเชียว!

อย่างที่คิด หลังลั่วเยวี่ยอิงได้ยิน สีหน้าย่ำแย่มากยิ่งขึ้น

ลั่วเยวี่ยอิงกัดริมฝีปากล่างไว้ “ท่านอ๋อง หม่อมฉันมามิถูกเวลาแล้ว หม่อมฉันขอออกไปก่อนเพคะ”

ฟู่เฉินหวนจับแขนของนางไว้โดยสัญชาตญาณ “เจ้าเข้าใจผิดแล้ว ข้ามิได้ทำกระไรทั้งนั้น”

เห็นฟู่เฉินหวนรีบอธิบายเช่นนี้ ลั่วชิงยวนหัวเราะเบาทีหนึ่ง นางคลุมเสื้อกลับไป และมองไปที่ฟู่เฉินหวนอย่างมีความนัย

“ใช่ มิได้ทำสิ่งใดทั้งนั้น เพราะที่ควรทำนั้นทำหมดแล้ว”

พูดจบนางก็มองไปทางลั่วเยวี่ยอิงด้วยสายตาลึกซึ้ง “ครั้งที่แล้วคุณหนูรองบอกเองมิใช่หรือ หากท่านอ๋องชอบข้า ท่านก็ยอมรับข้าได้”

“บัดนี้มาโกรธให้ผู้ใดดูกัน”

“หนำซ้ำยังแต่งกายบุรุษมาอีก หรือท่านมาเพื่อขัดท่านอ๋องโดยเฉพาะ?”

คำพูดผ่าเผยนี้ ทำลั่วเยวี่ยอิงหน้าแดงขึ้นมาทันใด

ความคิดเหล่านั้นของตนถูกฝูเสวี่ยพูดแฉ ลั่วเยวี่ยอิงรู้สึกอับอายเป็นยิ่ง

“ข้ามิได้…”

น้ำเสียงของลั่วเยวี่ยอิงเต็มแฝงเสียงสะอื้น นางเงยหน้ามองฟู่เฉินหวนทีหนึ่ง และหันร่างวิ่งหนีไป

คิ้วของฟู่เฉินหวนขมวดแน่น จ้องลั่วชิงยวนด้วยความเคืองนิด ๆ และวิ่งตามไปในทันที

มองดูท่าทีร้อนรนของฟู่เฉินหวน สายตาของลั่วชิงยวนเยือกเย็นมากขึ้นเรื่อย ๆ

ต้องบอกเลยว่า การแสดงของลั่วเยวี่ยอิงยิ่งอยู่ยิ่งดีแล้ว ต้องแสร้งเป็นใจกว้าง และต้องแสดงความอึดอัดออกมาเล็กน้อย เพื่อเผยความรู้สึกที่นางมีต่อฟู่เฉินหวน

“เริ่มแรกนางรัก หลังจากนั้นก็มิรักแล้ว? ท่านแม่เลิกรักตั้งแต่เมื่อใดกัน?”

ลิ่นฝูเสวี่ยหรี่ตามองท้องฟ้าราตรี และเอ่ยพึมพำ “คำถามนี้ของท่านตอบยากเสียจริง ข้ามิเข้าใจความรักระหว่างบุรุษสตรี ข้าเองก็มิรู้ว่านางเลิกรักตั้งแต่เมื่อใด”

“ข้าจำได้เพียง ช่วงเวลาก่อนจากไป นางยังพูดคุยหยอกล้อกับข้าได้”

“หลังนางจากไป ข้าได้รับจดหมายฉบับหนึ่ง ด้านในเขียนว่า โชคดีที่ได้พบมิตรแท้ ชีวิตนี้ลั่วอิงมิเสียใจแล้ว”

ลิ่นฝูเสวี่ยจดจ้องฟ้าราตรี นัยน์ตากะพริบแสงน้ำตา รอยยิ้มที่มุมปาก ยังแฝงไปด้วยความคิดถึงที่มีต่อคนในวันวาน

ลั่วชิงยวนที่ได้ยินความรู้สึกหนักอึ้ง นางกำมือแน่นอย่างไม่รู้ตัว “ท่านคิดไว้แล้วว่าท่านต้องตาย จึงเขียนจดหมายไว้ให้เจ้า”

“ใช่สิ… ข้าจึงบอกว่า นางเก่งกาจกว่าท่าน” ลิ่นฝูเสวี่ยยิ้มเศร้าโศก

ลั่วชิงยวนกำลังคิด จู่ ๆ คิ้วของนางขมวดแน่น

นางลุกพรวดขึ้น “มิถูก!”