ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 539

เซี่ยหว่านมิตกใจแต่นิดว่าผู้นั้นต่างหากคือคุณหนูของนาง

ลั่วชิงยวนหรี่ตาลงเล็กน้อย ดูท่านับตั้งแต่ที่นางเข้ามา เซี่ยหว่านก็รู้ว่าลั่วชิงยวนมิใช่คุณหนูนาง

แต่ยอมให้ความร่วมมือ เพราะอยากรู้เป้าหมายที่ลั่วชิงยวนมาที่นี่!

“ลั่วชิงยวน?!” ลั่วเยวี่ยอิงส่งสายตาเยือกเย็นมา

“เจ้าหาที่นี่เจอได้อย่างไร?”

ลั่วชิงยวนส่งเสียงหึ “เจ้ายังหาที่นี่เจอ เหตุใดข้าจักหาเจอมิได้?”

เซี่ยหว่านรีบพูดกับลั่วเยวี่ยอิง “นางมาถามสาเหตุการตายของนายหญิงใหญ่”

ได้ยินดังนี้ โทสะของลั่วเยวี่ยอิงเอ่อล้นขึ้นในใจ นางจ้องลั่วชิงยวนอย่างขุ่นเคือง “เจ้ากำลังสืบหาสาเหตุการตายหรือ? แม่ลูกต่ำตมอย่างพวกเจ้า สมควรตายไร้ที่ฝัง!”

“ทาสใบ้ จับนางเสีย!”

ทาสใบ้ออกหมัดไปทางลั่วชิงยวนทันที ลั่วชิงยวนหมุนตัวหันหลบ และฟาดฝ่ามือไปที่ด้านหลังนาง

ทั้งคู่สู้กันไปจนถึงในเรือนกว้างขวาง บัดนี้ลั่วชิงยวนอาจยังมิใช่คู่ต่อสู้ของฟู่เฉินหวน และมิใช่คู่ต่อสู้ของนักฆ่าชั้นยอด แต่กับทาสใบ้คนหนึ่ง เหลือเฟือสำหรับนาง!

นึกถึงที่นางเคยเสียเปรียบในมืออีกฝ่าย ลั่วชิงยวนจึงมิได้ออมมืออีกต่อไป

หลังสู้กันดุเดือด ลั่วชิงยวนกระโดดเตะไปที่หลังของทาสใบ้ที่เพิ่งลุกขึ้นมา

ทาสใบ้โซเซไปหลายก้าว หัวของนางชนกับกำแพงอย่างแรง เลือดไหลอาบทันใด

ลั่วชิงยวนขึ้นหน้าไปกดคอของนางไว้ ทาสใบ้จ้องนางด้วยสายตาดุดันพร้อมหัวที่ถูกเลือดอาบ

สายตาของลั่วชิงยวนเยือกเย็นลง นางกระตุกมุมปาก “คิดไม่ถึงล่ะสิ วันพระมิได้มีหนเดียว”

นางกระชากหัวของทาสใบ้ทุบไปที่กำแพงอย่างแรง

ตามด้วยเสียง ปึก

หน้าปากของทาสใบ้มีเลือดไหลอาบมากยิ่งขึ้น คนทั้งคนมึนงงไม่ไหว และไร้ซึ่งเรี่ยวแรงขัดขืน

ลั่วเยวี่ยอิงร้อนใจดุจเพลิงไฟ “เจ้าหยุด! หยุดเดี๋ยวนี้!”

นางคิดไม่ถึงเลยจริง ๆ ตอนนี้กระทั่งทาสใบ้ก็มิใช่คู่ต่อสู้ของลั่วชิงยวนแล้ว

ลั่วชิงยวนจับทาสใบ้ที่กำลังคุกเข่าอยู่ขึ้นมาข่มขู่ นางสามารถปลิดชีวิตทาสใบ้ได้ตลอดเวลา

ลั่วเยวี่ยอิงโกรธเหลือเกิน “ทั้ง ๆ ที่แม่เจ้าเป็นผู้ทำแม่ข้าตาย! เจ้ายังจะมาบิดเบือนความจริงอีก! แม่ของข้ากระทั่งตายยังมิสงบสุข ลั่วชิงยวน เจ้ามิควรเกิดมาบนใต้หล้านี้!”

สายตาของลั่วชิงยวนเยือกเย็น “หุบปาก! ข้ามิได้ให้เจ้าพูด!”

มือที่จับผมทาสใบ้ของนางออกแรงมากยิ่งขึ้น ทาสใบ้ที่เลือดอาบเต็มหน้าอ้าปาก แต่กลับส่งเสียงออกมามิได้

ลั่วเยวี่ยอิงรู้สึกปวดใจ นางกัดฟัน และมิกล้าเอ่ยพูดสิ่งใดอีก

มือทั้งสองของเซี่ยหว่านกำเสื้อผ้าบนหน้าอกไว้แน่น และพูดอย่างเจ็บปวดหัวใจ “จดหมายฉบับนั้น หยวนซื่อเป็นผู้ปลอมแปลงจริง ๆ! และให้ข้าส่งให้ลิ่นฝูเสวี่ยที่หอสมุทรมรกต”

“เป้าหมาย ก็เพื่อมิให้ลิ่นฝูเสวี่ยตรวจสอบสาเหตุการตายของนายหญิงใหญ่”

ลั่วชิงยวนกังวลเสียจนหัวใจแทบจะกระโดดออกมา

ว่าแล้ว! เป็นอย่างที่นางคาดเดาเลย!

แต่แล้วประโยคต่อมาของเซี่ยหว่าน กลับทำนางรู้สึกราวกับฟ้าผ่า…