ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 586

ลั่วชิงยวนตกตะลึงทันทีที่นางได้ยินคำถามนี้

นางตั้งใจเข้าไปสืบสวนเซี่ยหว่านโดยเฉพาะ เพียงเพราะอยากรู้ว่าแม่ของลั่วเยวี่ยอิงเสียชีวิตเช่นไร

“นางถูกลั่วไห่ผิงสังหาร”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ฟู่เฉินหวนก็ขมวดคิ้ว ความสงสัยปรากฏขึ้นอย่างชัดเจนชัดในดวงตาของเขา

ลั่วชิงยวนพูดอย่างเย็นชา “หม่อมฉันสามารถบอกข่าวทั้งหมดที่หม่อมฉันรู้จากเซี่ยหว่านให้ท่านฟังได้ แต่ไม่ว่าท่านจะเชื่อหรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับตัวท่านเองเพคะ”

เช่นนั้นลั่วชิงยวนจึงบอกฟู่เฉินหวนถึงเนื้อความทั้งหมดในจดหมาย รวมทั้งเหตุผลที่นางไปสืบสวนเซี่ยหว่าน

แน่นอนว่านางมิได้พูดถึงลิ่นฝูเสวี่ย

ฟู่เฉินหวนขมวดคิ้วตลอดเวลาที่ฟัง

หลังจากเล่าทุกอย่างจบแล้ว ฟู่เฉินหวนยังคงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง

ลั่วชิงยวนจึงลุกขึ้นยืน “หม่อมฉันบอกท่านทุกอย่างที่หม่อมฉันรู้หมดแล้ว เช่นนั้นหม่อมฉันขอรับของเหล่านี้ไป”

หลังจากพูดจบนางก็จากไปพร้อมกับกล่องไม้ในมือ

หลังจากลั่วชิงยวนจากไป ซูโหยวจึงเข้ามาในห้องตำราด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “พระชายาไม่เคยเอ่ยถึงพระชายาหลีเลยตลอดการเล่า คุ้มค่าจริงหรือที่ท่านอ๋องแลกเปลี่ยนร้านค้าและเงินมากมายกับข่าวเช่นนั้น?”

ฟู่เฉินหวนกล่าวอย่างใจเย็น “สิ่งเหล่านั้นเดิมทีก็มีไว้เพื่อนาง”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ซูโหยวจึงผงะเล็กน้อย ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกสับสน

ท่านอ๋องทำสิ่งใดให้พระชายาขุ่นเคืองอีก เขาจึงต้องชดเชยนางด้วยหลายสิ่งหลายอย่างถึงเพียงนี้?

“ทว่าข้อมูลที่นางให้ก็มิได้ไร้ประโยชน์เสียทีเดียวแต่อย่างใด”

“บุตรีคนโตและหยวนซื่อเป็นพี่น้องกันจริง ๆ พวกนางมิได้ทะเลาะกันรุนแรงอย่างที่เล่าลือ และทั้งคู่ก็เสียชีวิตไปแล้ว”

“หากนี่เป็นจริง สิ่งที่ลั่วไห่ผิงบอกข้าก็อาจไม่จริงทั้งหมด”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ซูโหยวก็มีสีหน้าเคร่งขรึม เขาคิดตามแล้วเอ่ยถามขึ้นว่า "ท่านอ๋องทรงคิดว่าพระชายาหลีอาจมิได้มีความสัมพันธ์อันดีกับตระกูลหยวนใช่หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?"

“กระหม่อมเกรงว่า ยามนี้มีเพียงลั่วไห่ผิงเท่านั้นที่รู้ความจริง อาจเป็นเรื่องยากสำหรับท่านอ๋องหากจะสืบสวนว่าในอดีตเกิดเรื่องอันใดขึ้นกับพระชายาหลี”

ฟู่เฉินหวนหรี่ตาลงเล็กน้อย แววตาเต็มไปด้วยความเย็นชา “แม้จะยากก็ต้องตรวจสอบต่อไป”

เขาค่อย ๆ ก้าวมาถึงตำแหน่งอ๋องผู้สำเร็จราชการ โดยมีเป้าหมายเพื่อสอบสวนกลียุคในวังปีนั้นและการตายของมารดา

“ข้าเดาว่าคงเป็นเพราะเจ้าปฏิเสธเขา เช่นนั้นเขาจึงดื่มสุราเพียงลำพัง”

“เจ้ามีความสามารถในการบงการหัวใจบุรุษถึงเพียงนี้ ไยเจ้ามิลองใช้กับท่านอ๋องดูเล่า? หากท่านอ๋องโปรดปรานเจ้าแต่เพียงผู้เดียว เช่นนั้นเจ้าจะถูกลั่วเยวี่ยอิงรังแกได้เช่นไร?”

ขณะที่ลั่วอวิ๋นสี่พูด นางก็เบี่ยงประเด็นต่างไปจากเดิม เมื่อนางพูดถึงลั่วเยวี่ยอิง นางก็กัดฟันแน่นอย่างเกลียดชัง

ลั่วชิงยวนกระสับกระส่ายเล็กน้อย นางนึกทบทวนอย่างรอบคอบแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า "ข้ามิใช่ผู้ที่ทำให้เขาเมา"

เป็นลิ่นฝูเสวี่ยต่างหาก

ฝูจ้าวถูกดึงดูดด้วยการร่ายรำของนาง แต่ทุกครั้งที่นางร่ายรำ แท้จริงแล้วคือลิ่นฝูเสวี่ยต่างหาก

พวกเขาเพิ่งรู้จักกันได้มินาน หากฝูจ้าวหลงใหลนางด้วยเหตุผลนี้ อาจเป็นเพราะลิ่นฝูเสวี่ยเพียงเท่านั้น

นี่คือสตรีที่ทำให้บุรุษหลงใหลอย่างมิอาจต้านทานได้

“อย่างไรก็ตาม ในเมื่อยามนี้เขาสนใจแล้ว พวกเราก็เริ่มลงมือเถอะ”

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ ลั่วอวิ๋นสี่ก็ถามอย่างเป็นกังวล “เจ้าต้องการความช่วยเหลือจากท่านอ๋องหรือไม่? ข้ากลัวว่าบางทีเราทั้งสองอาจไม่มีทางได้หวนกลับ”