ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 707

ในเวลานี้ วังตกอยู่ในความสับสนวุ่นวายอีกครั้ง

องครักษ์จำนวนมากค้นหาไปทั่วทุกที่ ตามหาที่อยู่ของลั่วชิงยวนและคนอื่น ๆ

ขณะเดินออกจากสวน จึงได้ยินเจ้าหน้าที่อุทานว่า "ข้าพบแล้ว ข้าพบแล้ว!"

ก่อนที่ลั่วชิงยวนจะทันได้โต้ตอบ เขาก็เห็นร่างอันงดงามร่างหนึ่งวิ่งเข้ามาท่ามกลางแสงคบเพลิงและกอดนางไว้ในอ้อมแขนของเขา

น้ำเสียงตระหนกขิงฟู่เฉินหวนลอยเข้าในหูนาง “เจ้าไปอยู่ที่ใดมา ข้าคิดว่าเจ้า…”

ก่อนที่เขาจะพูดจบ ลั่วชิงยวนก็ผลักเขาออกไป

“หม่อมฉันสบายดี”

“หม่อมฉันเหนื่อย จะกลับไปพักผ่อนแล้ว”

ลั่วชิงยวนดูสงบและเดินจากไปโดยไม่แม้แต่จะมองฟู่เฉินหวน

ฟู่เฉินหวนตัวแข็งทันที คิ้วของเขาขมวดมุ่น แต่ก็สงบลงอย่างรวดเร็ว พลางกำมือแน่น

“ใครก็ได้ พาพระชายากลับไปพักผ่อน”

หลังจากที่ลั่วชิงยวนจากไป ฟู่จิ่งหลีก็สับสนและก้าวไปข้างหน้า "พี่สาม ข้ามิเคยเห็นท่านกังวลถึงเพียงนี้มาก่อนเลย”

“เกิดอะไรขึ้น? ท่านกลัวว่าพี่สะใภ้สามจะถูกลักพาตัวไป หลังจากที่นางเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงกระนั้นหรือ?”

“ท่านคงมิคิดว่าข้าเป็นน้องชายท่าน ถึงได้เก็บงำเรื่องนี้ไว้และทำให้ข้าเผลอปล่อยไก่ตัวเบ้อเริ่ม”

เมื่อคิดถึงเรื่องอับอายในวันนี้ ฟู่จิ่งหลีก็รู้สึกมิพอใจ

ฟู่เฉินหวนอยู่ในอารมณ์ที่ซับซ้อนและอยู่ในสภาวะสับสน คนนอกก็คงจินตนาการมิออกว่าเขาเองก็ไม่รู้ความลับข้อนี้เช่นกัน

“เจ้าไปที่ใดมา?”

จากนั้นฟู่จิ่งหลีก็บอกฟู่เฉินหวนถึงสิ่งที่พวกเขาพบ

ฟู่เฉินหวนขมวดคิ้ว ตระกูลเหยียนนับว่าฉลาดจริง ๆ พวกเขายังกล้าขุดอุโมงค์ลับในวังขององค์จักรพรรดิด้วย!

“เจ้าต้องเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ! อย่าพูดถึงเรื่องนี้กับใครอีก”

……

ลั่วชิงยวนไม่ได้กลับไปที่ห้องแต่ไปหาฟู่อวิ๋นโจว

“วันพรุ่งเราจะลงจากภูเขากันแล้ว” ลั่วชิงยวนต้มยาแล้วส่งให้ฟู่อวิ๋นโจว

ฟู่อวิ๋นโจวอดทนต่อความเจ็บปวดและกินยาจนหมดชาม “ข้าได้ยินพวกเขาพูดว่า เหยียนหน่ายซินมิต้องการเป็นฮองเฮา เทียบเท่ากับการหลอกลวงองค์จักรพรรดิและตระกูลเหยียน เหยียนหน่ายซินตอนนี้ไม่มีทางแก้ตัวได้แล้ว!"

ลั่วชิงยวนพยักหน้า “อาจจะเป็นเช่นนั้น”

“แต่เราคงมิรู้ผลจนกว่าจะได้กลับไป”

ฟู่อวิ๋นโจวพยักหน้า

เขามิได้พูดอะไร

แต่ก่อนออกเดินทาง เขาเอ่ยเตือนนางว่า “พระชายาได้รับบาดเจ็บ ดังนั้นท่านควรพักผ่อนให้เต็มที่ คนอื่นจะได้มิเป็นกังวล”

ลั่วชิงยวนสะดุ้งเล็กน้อยและมองออกไปนอกประตู

นางรู้ว่าฟู่เฉินหวนยืนอยู่ในลาน

“ข้ารู้แล้ว”

หลังจากที่ฉินเชียนหลี่จากไป ลั่วชิงยวนก็ปิดประตูและนั่งลงบนตั่ง นางไม่รีบร้อนที่จะอ่านสิ่งที่ฉินเชียนหลี่มอบให้ แต่กลับควานหาหนังสืออีกเล่มมานั่งอ่าน

เทียนในห้องส่องสว่างตลอดทั้งคืน

ผู้คนที่อยู่นอกประตูก็นอนมิหลับไปทั้งคืนเช่นกัน

ค่ำคืนผ่านไปอย่างสงบ เมื่อรุ่งเช้ามาถึง ลั่วชิงยวนเปิดประตูก็มิเห็นผู้ใดอยู่ในลาน

ทุกคนออกเดินทางเตรียมลงจากภูเขากลับเมืองหลวง

ขณะที่ทุกคนทยอยขึ้นรถม้า

เสียงเย้ยหยันก็ลอยเข้าหูนาง

“นางเป็นจิ้งจอกจากหอนางโลมจริง ๆ ถึงได้นอนอยู่ในห้องของบุรุษอื่นตลอดทั้งคืน ไร้ยางอายนัก”