ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 718

ในห้องตำรา ฟู่เฉินหวนจามออกมา

เขาถูจมูก ก่อนจะเห็นซูโหยวกลับมา

“เป็นอย่างไร?”

ซูโหยวพูดด้วยใบหน้าขมขื่น “ท่านอ๋อง ยาที่พระองค์ทรงให้ส่งไปนั้นถูกพระชายาเททิ้งพ่ะย่ะค่ะ”

ทันทีที่เขาได้ยินสิ่งนี้ หัวใจของฟู่เฉินหวนก็บีบรัดก่อนจะลุกขึ้นยืนทันที

“ท่านอ๋อง?” ซูโหยวตกตะลึง นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นท่านอ๋องดูกังวลเพียงนี้

“ไม่มีอะไร เจ้าออกไปเถอะ”

ซูโหยวออกจากห้องตำรา

ฟู่เฉินหวนรู้สึกหนักใจ เขาต้องเร่งความคืบหน้าและต้องรีบเอาของสิ่งนั้นมาให้ได้

เขายังมาที่ประตูห้องของลั่วเยวี่ยอิงด้วยการก้าวเท้าหนัก ๆ การเสแสร้งตบตาเคยเป็นงานง่าย ๆ สำหรับเขา แต่ตอนนี้ ไม่รู้เพราะเหตุใดจึงได้กลับกลายเป็นเรื่องยากไปเสียได้

มันยากจนเขาต้องเตะถ่วงเวลาออกไปครั้งแล้วครั้งเล่า

จนถึงตอนนี้เขายังมิได้รับสิ่งของกลับมา

หลังจากลังเลอยู่พักใหญ่ เขาก็เคาะประตูและเข้าไปในห้องของลั่วเยวี่ยอิง

……

ลั่วชิงยวนมาที่เรือนทักษิณาอย่างเงียบ ๆ โดยสวมชุดดำ

คนในห้องดูคล้ายจะหลับสนิท ปราศจากการเคลื่อนไหว

เมื่อลั่วชิงยวนเข้าไปในลาน นางหยิบธูปออกมาจุด รอจนกระทั่งควันธูปลอยเข้าไปในห้อง

นางรออย่างอดทนเพื่อให้แน่ใจว่าคนที่อยู่ข้างในหลับสนิทแล้วจึงค่อย ๆ มาที่ข้างประตู

นางเปิดประตูเข้าไปดูก่อนจะพบว่าคนบนเตียงกำลังหลับอยู่จริง ๆ

นางผลักประตูให้เปิดแล้วก้าวเข้าไปในห้อง

เมื่อมองดูห้องของหมอกู้ ทุกอย่างก็เป็นระเบียบเรียบร้อยเหมือนเมื่อก่อน และการจัดวางของต่าง ๆ ก็ยังเหมือนเดิม

ลั่วชิงยวนมิอยากจะเชื่อเลยว่าหมอกู้จะกลับมาจากความตายได้จริง ๆ

นางมาที่ข้างเตียงและมองดูผ้าที่พันรอบคอของหมอกู้ ก่อนจะค่อย ๆ ปลดมันออก

นางต้องดูว่านี่คือหมอกู้ที่นางฆ่าด้วยมือของนางเองหรือไม่!

แต่เขากลับมาจากความตายได้อย่างไร?

นางพานพบหมอกู้หลายครั้ง และไม่มีกลิ่นอายแปลกประหลาดบนร่างกายของเขาจริง ๆ อีกทั้งเข็มทิศก็ไม่มีปฏิกิริยาแต่อย่างใด

ลั่วชิงยวนมิเข้าใจ

นางกลับไปด้วยใจที่หนักอึ้ง แต่เมื่อเดินผ่านลานหน้าเรือนของลั่วเยวี่ยอิง จึงเห็นว่าดึกดื่นเช่นนี้ แต่ไฟยังคงสว่างอยู่

คงมีบางอย่างเกิดขึ้น นางจึงเข้าไปดู

เป็นผลให้ได้ยินเสียงของฟู่เฉินหวนจากด้านนอก

“ข้าแค่ใช้นางเป็นเบี้ย เหตุใดจ้าต้องอิจฉานางด้วย” เสียงของฟู่​​เฉินหวนอ่อนโยนมาก

เสียงที่มีเสน่ห์ของลั่วเยวี่ยอิงเอ่ยตอบ “ช่วงนี้ท่านอ๋องเย็นชาต่อหม่อมฉันถึงเพียงนั้น หม่อมฉันก็คิดว่าพระองค์ลืมหม่อมฉันจนสิ้นเสียแล้ว"

“ทั้งหมดล้วนเป็นความผิดของหม่อมฉัน ที่มิอาจช่วยเหลือท่านได้” ลั่วเยวี่ยอิงพูดด้วยน้ำเสียงตำหนิตัวเอง

ฟู่เฉินหวนปลอบใจนาง “เจ้ามิจำเป็นต้องเก่งกาจอะไร แค่นี้ก็ดีแล้ว ทุกอย่างล้วนอยู่ในการควบคุมของข้า”

“ลั่วชิงยวนยังมีประโยชน์แก่ข้าอยู่บ้าง เจ้าพยายามอย่าได้ไปขัดแย้งกับนาง มิเช่นนั้นข้าจะเดือดร้อน”

ลั่วเยวี่ยอิงพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง “เพคะ เยวี่ยอิงรู้ เยวี่ยอิงจะเชื่อฟังท่านอ๋องทุกอย่าง”