ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 795

เฉินซวนอี๋กลับไปสระผมอีกรอบ แต่นางมิรู้ว่ายางเหนียวนี้ทำมาจากอะไร มันถึงได้ติดอยู่กับผมของนางอย่างแยกมิออก สาวใช้ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องตัดผมบางส่วนทิ้ง

หลังจากตัดผมแล้ว เฉินซวนอี๋ก็นึกโกรธมิหาย นางล้างตัวและออกไปอีกครั้ง

“เจ้าเก็บกวาดที่นี่ให้เรียบร้อย”

สาวใช้พยักหน้าเห็นด้วย “เจ้าค่ะใช่!”

เฉินซวนอี๋ออกไป สาวใช้กวาดผมบนพื้นและเตรียมที่จะโยนมันทิ้งไป ลั่วหลางหลางแอบไปตามเก็บเส้นผมนั้นกลับมา

แล้วรีบกลับเข้าห้องอย่างรวดเร็ว

เส้นผมเหล่านี้ยังมิได้รับการทำความสะอาดอย่างเหมาะสม ดังนั้นลั่วหลางหลางจึงทำความสะอาดมันอีกครั้งอย่างระมัดระวัง และใส่เส้นผมเหล่านั้นลงในกล่อง รอส่งมอบให้กับลั่วชิงยวน

แต่จู่ ๆ ประตูก็ถูกเปิดออกโดยมิคาดคิด

เฉินซวนอี๋ที่ออกไปแล้ว ปรากฏตัวอยู่หน้าประตูห้องนาง

เฉินซวนอี๋เดินเข้ามา มองเส้นผมสกปรกบนโต๊ะด้วยสายตาเฉียบแหลม และทันใดนั้นดวงตาของนางก็ดุร้ายขึ้นมาก

“เจ้ากำลังเก็บผมของข้างั้นหรือ?”

ลั่วหลางหลางก้าวถอยหลัง “ข้ามิรู้ว่าเจ้ากำลังพูดเรื่องอะไร”

“เจ้ามิรู้รึ? เช่นนั้นนี่มันอะไร?!” ดวงตาของเฉินซวนอี๋เบิกกว้างด้วยความโกรธ ใบหน้าดุร้าย นางคว้าผมของลั่วหลางหลาง แล้วบังคับให้นางมองเส้นผมบนโต๊ะ

ลั่วหลางหลางถือกล่องไว้ใต้แขนเสื้อแน่น

“ข้าว่าแล้ว จู่ ๆ เจ้าจะติดยันต์ไปทำไม เจ้าแค่อยากได้ผมของข้าใช่หรือไม่?!”

“ลั่วหลางหลาง เจ้าคิดจะทำอะไรกับข้า” เฉินซวนอี๋รู้สึกกังวลอย่างมาก นางทั้งตื่นตระหนกและคลุ้มคลั่ง

แน่นอนว่านางต้องตระหนก เพราะทุกสิ่งที่นางมีนั้นมิใช่ของนางแต่แรก

นางกลัวว่าลั่วหลางหลางจะค้นพบเรื่องนี้ และกลัวว่าลั่วหลางหลางจะเอาทุกอย่างคืนกลับไป

เหตุใดชีวิตของลั่วหลางหลางจึงดีได้ขนาดนี้ ไฉนจึงมิยุติธรรมเช่นนี้!

นางต้องการครอบครองทุกสิ่ง สิ่งที่อยู่ในมือนางแล้วนางจะไม่มีวันคืนให้! ถึงลั่วหลางหลางต้องการก็ไม่มีวันได้คืน!

ลั่วหลางหลางถูกผลักลงกับพื้นอย่างแรง หน้าผากของนางก็กระแทกเข้ากับเก้าอี้

เฉินซวนอี๋กระแทกกาน้ำชาใส่ศีรษะของลั่วหลางหลาง “นั่นมิจำเป็น!”

ลั่วหลางหลางหลบทันทีและจ้องมองที่เฉินซวนอี๋อย่างระแวดระวัง “หากลั่วชิงยวนรู้เรื่องนี้ ทั้งเจ้าและเด็กในท้องของเจ้า มิรอดแน่!”

เฉินซวนอี๋หัวเราะเยาะ “ข้าจะฆ่าเจ้าและโยนศพเจ้าทิ้งในป่า จะไม่มีใครรู้ว่าศพเจ้าอยู่ที่ใด ข้ายังเป็นภรรยาเอกของฟ่านซานเหอ ข้ามิเชื่อหรอกว่าลั่วชิงยวนจะกล้าฆ่าข้า”

อย่างมาก อีกฝ่ายคงแค่สั่งสอนนาง เพื่อระบายโทสะเท่านั้น

ด้วยเหตุนี้ เฉินซวนอี๋ในตอนนี้จึงเต็มไปด้วยเจตนาสังหาร นางโยนกาน้ำชาใส่ลั่วหลางหลางอย่างดุเดือด

ลั่วหลางหลางหลบอย่างประหม่า แต่ยังช้าไปหนึ่งก้าว กาน้ำชาเฉียดหน้าผากของนางไป ทิ้งรอยเลือดไว้และทำให้นางมึนงง

นางประคองร่างกายให้มั่นคงอย่างประหม่า ขณะที่เฉินซวนอี๋คว้าเก้าอี้บนพื้นแล้วเดินไปหานาง

ลั่วหลางหลางเดินไปที่เตียงอย่างหวาดหวั่น คว้ากรรไกรที่อยู่ใต้หมอน

แต่ในขณะนั้น เฉินซวนอี๋ก็ยกเก้าอี้ขึ้นและกระแทกมันลงบนหลังศีรษะของลั่วหลางหลางทันที

โครม…