ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 808

ในวันนั้น ในห้องทาสใบ้พบจดหมายลับ

ลั่วเยวี่ยอิงกระแทกจดหมายลับฉบับนั้นต่อหน้าทาสใบ้ “เจ้าช่างดีนัก! เจ้าถูกลั่วชิงยวนซื้อตัวไปตั้งแต่เมื่อใด?”

ทาสใบ้ส่ายหัว นางมิรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น และนางก็มิได้ถูกลั่วชิงยวนซื้อตัวไป

น่าเสียดายที่นางมิอาจพูด หรือแก้ต่างให้ตัวเองได้เลย

ลั่วอวิ๋นสี่ที่อยู่ข้าง ๆ พูดอย่างเย็นชา “ข้ามิน่าแปลกใจแล้วว่าเหตุใดข้าจึงเห็นเจ้าออกไปข้างนอกในยามดึกเมื่อคืนนี้ เจ้าไปส่งข่าวให้ลั่วชิงยวนใช่หรือไม่?”

ทาสใบ้รู้สึกคับแค้นใจและโกรธมาก นางทำได้เพียงส่ายหน้าให้กับลั่วเยวี่ยอิง ​​นางมิรู้อะไรเลย!

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ลั่วเยวี่ยอิงกลับโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ

นางด่าทออย่างโกรธเกรี้ยว “ลั่วชิงยวนบอกว่าจะรักษาตาของเจ้าให้หาย เจ้าเลยใจอ่อน ทรยศข้าใช่หรือไม่?”

“ข้าดีกับเจ้าขนาดไหน! แต่เจ้ากลับปฏิบัติต่อข้าเช่นนี้!”

“ใครก็ได้! เอาตัวทาสใบ้ไปโบยให้ตายเสีย!”

ทาสใบ้ตกตะลึง น้ำตาคลอเบ้า

ลั่วอวิ๋นสี่รีบเรียกคนมาจับกุมทาสใบ้ทันที คนรับใช้โบยทาสใบ้ด้วยไม้อย่างเต็มแรง

ทาสใบ้พยายามหลบ แต่ยังคงถูกตีจนเลือดท่วมตัว

ขณะที่นางกำลังจะตาย ลั่วอวิ๋นสี่รีบตรวจลมหายใจของนางแล้วพูดว่า “คุณหนู นางสิ้นใจแล้วเจ้าค่ะ”

“จัดการกับศพเสีย!” ลั่วเยวี่ยอิงสั่งอย่างเย็นชา

"เจ้าค่ะ!"

ลั่วเยวี่ยอิงยังคงโกรธ เมื่อคิดถึงสตรีที่ลานบ้านของเหยียนผิงเซียว นางเป็นใครกัน? เหตุใดเหยียนผิงเซียวจึงกังวลเกี่ยวกับนางมากนัก?

ยิ่งนางคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไร นางก็ยิ่งโกรธมากขึ้นเท่านั้น ลั่วเยวี่ยอิงจึงโยนทุกอย่างในห้องจนกระจัดกระจาย

......

ตกกลางคืน

ลั่วชิงยวนนั่งไขว่ห้างดื่มชาอยู่ในห้อง

มองไปที่คนบนเตียง ในที่สุดก็ฟื้นขึ้นมา

เมื่อทาสใบ้ลืมตาขึ้น และเห็นสภาพแวดล้อมที่มิคุ้นเคย นางนอนอยู่ด้วยความหวาดระแวง แต่ทันใดนั้นก็เห็นลั่วชิงยวนนั่งอยู่บนเก้าอี้

สีหน้าของทาสใบ้พลันเปลี่ยนไป

ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงในร่างกายของนางทำให้นางมิอาจลุกจากเตียงได้

“คุณค่าของเจ้าที่มีต่อนางมิได้สำคัญปานนั้น เช่นนั้นเจ้าจึงมิจำเป็นแล้ว”

“เจ้าจึงถูกทอดทิ้งเมื่อใดก็ได้”

ทุกคำพูดกระทบหูทาสใบ้ แต่มันทำให้นางเสียใจอย่างยิ่ง

“ยิ่งกว่านั้นเจ้ามิสามารถพูดได้ ทำให้เจ้าเสียเปรียบอย่างมาก เจ้ามิแม้แต่จะปกป้องตัวเจ้าเองได้”

ลั่วชิงยวนถอนหายใจอีกครั้ง

ทาสใบ้กำมือแน่น ก้มหน้าลงพลันน้ำตาจะไหลออกมา

เมื่อเห็นว่าอารมณ์ของทาสใบ้นั้นแทบจะทนมิไหว ลั่วชิงยวนจึงตบไหล่ของนาง

กล่าวว่า “ยาอยู่บนโต๊ะ อย่าลืมกิน”

หลังจากพูดเช่นนั้นแล้วลั่วชิงยวนก็เดินออกจากห้อง

ทาสใบ้ตกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าประตูปิดลง

นางแปลกใจเล็กน้อยที่ลั่วชิงยวนมิได้ใช้โอกาสติดสินบนนาง

ลั่วชิงยวนกลับไปที่ห้องและบอกกับจือเฉาว่า “ให้ยาและอาหารแก่นางทุกวัน มิต้องพูดอะไรทั้งสิ้น”