ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 811

“กระหม่อมได้ยินพระชายาบอกว่า อย่าให้ท่านอ๋องรู้”

“ว่ากันว่าใช้ทำยาที่ทำให้คนหยุดมิได้”

ซูโหยวพูดพร้อมขมวดคิ้ว เขินอายอย่างหนัก

ทันใดนั้นมือของฟู่เฉินหวนก็แข็งตัว ปลายนิ้วสั่นเล็กน้อยโดยมิได้ตั้งใจ

“ยาอะไร?”

ซูโหยวก้มหน้าลง “ยาที่ทำให้คนหยุดมิได้!”

“นั่นคือสิ่งที่พระชายากล่าว! กระหม่อมเองก็มิรู้ว่าเป็นยาอะไรพ่ะย่ะค่ะ!”

ฟู่เฉินหวนขมวดคิ้วทันทีเมื่อเขาได้ยินสิ่งนี้ “เข้าใจแล้ว เจ้าไปได้”

“พ่ะย่ะค่ะ” ซูโหยวรีบถอยออกไป

ฟู่เฉินหวนขมวดคิ้ว ใบหน้ามืดมน ลั่วชิงยวนคิดจะทำอะไรอีก?

เขาอยากเห็นนักว่ามันจะทำให้คนหยุดมิได้ได้อย่างไร!

……

ลั่วชิงยวนยุ่งจนหัวหมุนอยู่สองวันเต็ม ก่อนที่จะเตรียมขวดโอสถปรารถนานิรันดร์ในที่สุด

ไม่มีสีและไม่มีกลิ่น สามารถผสมลงในสุราและชาได้อย่างลงตัว ตรวจสอบมิพบ

เพื่อความปลอดภัย ลั่วชิงยวนได้เตรียมยาแก้พิษไว้ขวดหนึ่งด้วย

โอสถปรารถนานิรันดร์มีหลากหลายสูตร ดังนั้นยาถอนพิษก็มีหลายแบบเช่นกัน หากใช้ยาแล้วจะไม่มีเวลาเตรียมยาถอนพิษได้ทัน

โอสถพร้อมแล้ว ตอนนี้เป็นเพียงเรื่องของเวลาเท่านั้น

วันนี้อากาศดี ลั่วชิงยวนกำลังอาบแดดอยู่ที่สนามหญ้าอีกครั้ง นางถามแม่นมเติ้งว่า “ดูเหมือนว่าช่วงนี้ในเมืองหลวงจะไม่มีใครจัดงานเลี้ยงเลยหนา”

แม่นมเติ้งตอบว่า “ตอนนี้เป็นฤดูกาลที่ดอกไม้บาน หลายจวนในเมืองหลวงก็จัดงานชมบุปผาเจ้าค่ะ”

ลั่วชิงยวนส่ายหน้า “งานเลี้ยงเช่นนี้มิดี ไม่มีใครเชิญข้าก็ไม่มีเหตุผลที่ข้าจะไปเข้าร่วม ต้องมีคนแต่งงานหรือจัดงานวันเกิดถึงจะดีสิ”

แม่นมเติ้งคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “บ่าวได้ยินมาว่า คุณหนูตระกูลเหยียนจัดหาดอกไม้หายาก จำนวนสองกระถางมอบให้ไทเฮา บอกว่านางจะจัดงานชมบุปผาในวังในอีกมิกี่วันนี้เจ้าค่ะ”

“แต่… ดูเหมือนพระชายาจะมิได้รับเชิญ...”

ฟู่เฉินหวนนั่งลงอย่างให้ความร่วมมือ

ลั่วชิงยวนรินสุราให้เขาทันทีและถามว่า “จับกุมคนชุดดำไปถึงไหนแล้วเพคะ?”

ฟู่เฉินหวน พูดอย่างใจเย็น “ยังจับมิได้ เมฆดำตอบสนองช้าเกินไป คนหนีไปแล้ว เมฆดำยังคงอยู่บนท้องฟ้าแต่ไม่มีประโยชน์เลย”

“อย่างไรก็ตาม คนของข้าพบรอยเลือดมากมายตามเส้นทาง อาการบาดเจ็บคงจะสาหัสทีเดียว”

ลั่วชิงยวนพยักหน้าอย่างครุ่นคิด “จับมิได้ก็มิแปลกหรอก อย่างน้อยหลังจากเหตุุการณ์เช่นนี้ตระกูลเหยียนคงเงียบไปสักพัก"

นางหยิบจอกสุราขึ้นมา

ฟู่เฉินหวนเหลือบมองสุราในมืออย่างลึกซึ้ง ยานั่นน่าจะอยู่ในจอกสุรา

รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนริมฝีปากอย่างสังเกตเห็นได้ยาก เขาหยิบจอกสุราขึ้นมาแล้วชนกับจอกของลั่วชิงยวนเบา ๆ จากนั้นเงยหน้าขึ้นยกดื่มจนหมด

ซูโหยวที่กำลังรออยู่ที่ประตู สะดุ้งเล็กน้อย เกือบจะส่งเสียงออกมา

‘ท่านอ๋องนี่ก็จริง ๆ รู้ว่าตนถูกวางยา ก็ดื่มให้น้อยหน่อยเถิด!’