ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 82

เมื่อซูโหยวเห็นว่าบรรยากาศตึงเครียด เขาจะก้าวออกไปพูดจาโน้มน้าวผู้เป็นนายทันที "ท่านอ๋อง ที่ตำหนักยังมีคนที่ยังคลุ้มคลั่งและไม่ได้สติอีกไม่น้อย หากเรามิอาจจัดการเรื่องนี้ได้ คืนนี้อาจเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นก็เป็นพ่ะย่ะค่ะ

เมื่อได้เห็นความสามารถของลั่วชิงยวนในตอนนี้ ก็เห็นได้ชัดว่า ลั่วชิงยวนสามารถจัดการกับสิ่งที่ผู้อื่นมิอาจควบคุมได้ เขาเกรงว่า สิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนี้จะมิใช่เหตุการณ์ปกติธรรมดา และคงไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาทั่วไปจะรับมือได้!

ฟู่เฉินหวนลังเลอยู่พักหนึ่ง แต่ในที่สุดก็ไม่ถือสาเอาความลั่วชิงยวนอีก

เขาลดน้ำเสียงลง "ข้าจะไม่ถือสาเอาความเจ้าสำหรับสิ่งที่เกิดขึ้นในตำหนัก"

“แต่ข้ามีข้อแม้...”

ก่อนที่ฟู่เฉินหวนจะทันได้พูดจนจบประโยค ลั่วชิงยวนก็หันหลังกลับและเดินออกไป นางเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา "เวลาต้องการความช่วยเหลือ ท่านก็เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือได้รวดเร็วเสียจริง"

คำพูดเหน็บแนมเหล่านั้นทำให้ฟู่เฉินหวนกำหมัดแน่น

สิ่งที่ได้ยินทำให้หัวใจของซูโหยวเต้นไม่เป็นจังหวะ เมื่อเห็นสายตาอาฆาตแค้นฉายอยู่ในดวงตาของผู้เป็นนาย เขาก็รีบเอื้อมมือไปคว้าแขนของฟู่เฉินหวนเอาไว้ "ท่านอ๋อง..."

อดกลั้นเอาไว้!

ฟู่เฉินหวนขมวดคิ้ว กัดฟันกรอด "ลั่วชิงยวน!"

ซูโหยวตกใจเป็นอย่างมาก ท่านอ๋องของเขาไม่เคยอารมณ์เสียขนาดนี้มาก่อน นับตั้งแต่พระชายาเข้ามาอยู่ในตำหนัก ท่านอ๋องก็อารมณ์ไม่ดีมากขึ้นเรื่อย ๆ

ลั่วเยวี่ยอิงได้ยินเสียงเอะอะจากด้านนอก จึงเปิดประตูแล้วกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกไปด้วยความกังวล “ท่านอ๋อง เป็นอะไรหรือเพคะ เกิดอะไรขึ้น?”

ด้วยเหตุผลบางอย่าง เมื่อลั่วเยวี่ยอิงเข้ามาหาเขา หัวใจของเขาก็สงบขึ้นทันที และความเดือดดาลที่อยู่ในใจของเขาก็น้อยลงไปมาก

น้ำเสียงของเขาอ่อนลงทั้งยังอ่อนโยนขึ้น "ข้าไม่เป็นอะไร ขอให้ซูโหยวส่งเจ้ากลับเรือนนอนเถอะ เจ้าจะได้พักผ่อนและกินโอสถที่หมอกู้สั่ง! ไม่ต้องกังวลเรื่องที่เกิดขึ้นหรอก"

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ลั่วเยวี่ยอิงก็พยักหน้า "เพคะ ฝ่าบาท พระองค์ก็ต้องดูแลตัวเอง อย่าได้ขุ่นเคืองใจบ่อยนัก โทสะจะทำร้ายร่างกายของพระองค์เอาได้เพคะ"

คนรับใช้ผู้นั้นหมดสติลงทันที

“พระชายา!” จือเฉาลุกขึ้นจากพื้นด้วยความตื่นตระหนก และซ่อนตัวอยู่ข้างหลังนางด้วยความหวาดกลัว

ลั่วชิงยวนตบไหล่ของนางเบาๆ “ไม่เป็นไรแล้ว”

"ทำไมเจ้ามาอยู่ที่นี่ได้?"

"ที่หลังเรือน หลังเกิดอุบัติเหตุขึ้น แม่บ้านเติ้งจึงไปตรวจสอบสถานการณ์ หม่อมฉันเกรงว่า พระชายาจะตามมาดูสถานการณ์ที่นี่ จึงได้มาเห็นว่าเขาคุกเข่าอยู่ ก่อนที่จู่ๆ จะเข้ามาทำร้ายหม่อมฉัน" จือเฉาเอ่ยตอบอย่างประหม่า

“พระชายา คืนนี้เกิดเรื่องอันใดขึ้นหรือเพคะ? ทำไมทั้งตำหนักถึงได้วุ่นวายเช่นนี้?”

“ไม่มีอะไรหรอก” ลั่วชิงยวนปลอบใจนาง ก่อนจะคุกเข่าลง พลิกตัวคนใช้ที่หมดสติขึ้น จึงได้เห็นรังสีแดงฉานปรากฏอยู่ที่หน้าผากของเขา นางกัดนิ้วตัวเองอีกครั้งแล้วเขียนอักขระเวทย์ลงบนหน้าผากของอีกฝ่าย ทันใดนั้นก็เกิดเสียงดังขึ้น มีควันพวยพุ่งออกมา