ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 883

“เจ้ากล้ารังแกท่านแม่ข้ารึ?! รนหาที่ตาย!”

ร่างของหล่างมู่ลอยออกไปกระแทกกำแพงอย่างรุนแรง

ด้วยเสียงปัง กำแพงก็พังทลายลงมา

ลั่วอวิ๋นสี่ลงจากหลังคามาที่พื้นทันที ช่วยพยุงลั่วชิงยวนให้ลุกขึ้น “เจ้ามิเป็นไรใช่หรือไม่?”

ลั่วชิงยวนมองดูการเคลื่อนไหว โดยคิดว่าหล่างชิ่นคงจะกลับมาในมิช้านี้ และพูดอย่างกังวลใจ “รีบไปเร็ว"

“พาเซียวชูไปด้วย!”

ลั่วอวิ๋นสี่ก้าวไปข้างหน้าเพื่อช่วยเซียวชู แต่เซียวชูสลบไปแล้ว และลั่วอวิ๋นสี่ก็มิสามารถช่วยพยุงเขาได้

ลั่วชิงยวนตะโกน “เตี่ยฉุย มาช่วยข้าด้วย!”

เตี่ยฉุยกลับมาที่ร่างของลั่วอวิ๋นสี่ทันที จับเซียวชูขึ้นมา จากนั้นก็ก้าวไปข้างหน้าเพื่ออุ้มลั่วชิงยวน และใช้วิชาตัวเบาบินออกไป

ลั่วชิงยวนกระอักเป็นเลือดหลายครั้งในระหว่างทาง ลั่วอวิ๋นสี่กังวลเป็นอย่างมาก

นางพาลั่วชิงยวนกลับไปยังตำหนักอ๋องทันที ไม่มีเวลาเรียกหาใครด้วยซ้ำ เช่นนั้นนางจึงไปหาซ่งเชียนฉู่ทันที

“เจ้าต้องทนไว้นะ!”

ในสวนจือเฉาได้ยินเสียงจึงเข้ามา เมื่อนางเห็นร่างพระชายาอาบไปด้วยเลือด นางก็ตกใจมากจนแทบเสียสติ

“พระชายา! พระชายา!”

จือเฉาวิ่งออกไปทันทีและตะโกน “ใครก็ได้! ใครก็ได้!”

ลั่วชิงยวนถูกอุ้มกลับไปที่ห้อง และในมิช้าซ่งเชียนฉู่ก็ถูกลั่วอวิ๋นสี่พาตัวมา

เมื่อเห็นฉากนี้ ทุกคนก็ตื่นตระหนก

ลั่วอวิ๋นสี่เฝ้าอยู่ที่ลานบ้าน เมื่อนางได้ยินเสียงฝีเท้าเร่งรีบมาจากด้านนอก นางก็กระโดดขึ้นและออกไปทันที

ฟู่เฉินหวนรีบมา เมื่อเขาเห็นเซียวชูอยู่ที่ลานตำหนัก หัวใจของเขาก็ตึงเครียด “พาเซียวชูไปรักษาเร็วเข้า”

เซียวชูถูกพาตัวไป

ฟู่เฉินหวนรีบเดินไปที่ประตูและกำลังจะผลักมันเข้าไป

จือเฉายืนขวางประตูไว้

ดวงตาเฉียบคม “หมอซ่งกำลังรักษาอาการบาดเจ็บของพระชายา ท่านอ๋องมิสามารถเข้าไปได้เพคะ”

จือเฉาโกรธมาก

ฟู่เฉินหวนรู้สึกกังวลมาก เซียวชูได้รับบาดเจ็บขนาดนั้นแล้วอาการบาดเจ็บของลั่วชิงยวนจะร้ายแรงขนาดไหน

ในเวลานี้ ประตูก็เปิดออก

ซ่งเชียนฉู่เดินออกไป

รู้สึกเจ็บปวดและสิ้นหวัง

หัวใจของฟู่เฉินหวนดูเหมือนจะถูกเฉือนออกทีละนิด ร่างกายของเขาเย็นชาจนไม่มีความอบอุ่นเลย เหลือเพียงความเย็นเยียบ และความเจ็บปวดอันไร้ก้นบึ้งเพียงเท่านั้น

ใบหน้าของเขาซีดลง หายใจมิออก

จือเฉาและคนอื่น ๆ ในลานเรือนอดมิได้ที่จะร้องไห้ออกมาด้วย

ฟู่เฉินหวนกำมือแน่นอยู่นาน ในที่สุดก็พูดด้วยเสียงสั่นเครือว่า”"ตอนนี้ใช้สนหิมะเขาฉีซานช่วยนางทันหรือไม่?”

แต่ในขณะนี้ ลั่วเยวี่ยอิงมาที่ลานบ้านแล้วรีบก้าวไปข้างหน้า คว้าแขนของฟู่เฉินหวนเอาไว้ "ท่านอ๋อง ท่านได้สนหิมะเขาฉีซานมาแล้วจริง ๆ แล้วเหตุใดท่านถึงโกหกหม่อมฉัน?"

“ท่านอ๋อง ท่าน...”

เสียงร้องไห้ดังก้องเหมือนคำสาป ทำให้มดนับล้านในร่างกายของฟู่เฉินหวนออกมากัดกินร่างกายเขาในทันที ความเจ็บปวดไปทั่วร่าง

ทันใดนั้นเขาก็พยุงกำแพงเอาไว้

เสียงในหัวของเขาดังขึ้นอีกครั้ง

มอบยาให้ลั่วเยวี่ยอิง

ให้ลั่วเยวี่ยอิง

ฟู่เฉินหวนเปิดปากของเขาและพูดด้วยความยากลำบาก…