ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 914

หลังจากพูดอย่างนั้น ลั่วชิงยวนก็เดินออกไปอย่างเย็นชา

หัวใจของฟู่เฉินหวนตึงเครียดขึ้นมาทันที

“ท่านอ๋อง...” ลั่วเยวี่ยอิงเรียกเบา ๆ

ฟู่เฉินหวนรู้สึกราวกับว่า เชือกที่ตึงอยู่ในหัวของเขากำลังจะขาด “ไปกันเถอะ ข้าจะพาเจ้าไปทำแผล”

ลั่วชิงยวนต้มยาอีกครั้ง แล้วกลับมาป้อนให้จักรพรรดิสูงสุด

กว่าจะรู้ตัว เวลาก็ล่วงเข้าสู่ยามค่ำคืนเสียแล้ว

คืนนี้แสงจันทร์สว่างเป็นพิเศษ และลั่วชิงยวนก็นั่งลงบนพื้นโดยเอนหลังนั่งพิงเตียง

แล้วเริ่มสนทนากับจักรพรรดิสูงสุด

“คืนนี้หม่อมฉันจะอยู่กับพระองค์เอง ฟู่เฉินหวนคงไม่มีเวลาหรอกเพคะ”

“หม่อมฉันคิดว่า ตอนนี้คงมีคนมากมายจับจ้องพระองค์กับหม่อมฉันอยู่ พระอาการของพระองค์คงมิสามารถหายได้ในระยะเวลาอันสั้น ผู้ที่ซ่อนอยู่เบื้องหลังผู้นี้ ต้องถูกจับตัวออกมาให้ได้เพคะ”

“มิเช่นนั้น ในภายภาคหน้า เขาจะใช้วิธีการที่คล้ายกันนี้ทำร้ายพระองค์อีกครั้งเป็นแน่ และยากจะป้องกัน”

“แต่หม่อมฉันมิสามารถจับตาดูพระองค์ได้ตลอดเวลา จริงใช่หรือไม่เพคะ?”

จักรพรรดิสูงสุดคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ รู้สึกว่าสมเหตุสมผล จึงพยักหน้ารับ

“เช่นนั้น พระองค์ก็ทรงร่วมมือกับหม่อมฉันเถิดเพคะ แล้วลากคนผู้นี้ออกมาให้ได้”

คนที่ช่วยเหลือไทเฮามาตลอดมาจากแคว้นหลี

องค์จักรพรรดิสูงสุดพยักหน้า

วันรุ่งขึ้น ลั่วชิงยวนก็ปล่อยข่าวออกไปว่า อาการของจักรพรรดิสูงสุดดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

เมื่อทราบข่าวแล้ว ไทเฮาก็รีบมาเข้าเฝ้าองค์จักรพรรดิสูงสุด

ทว่า กลับถูกลั่วชิงยวนปฏิเสธอย่างสุภาพ

“ไทเฮาเพคะ ช่วงเวลานี้เป็นช่วงเวลาสำคัญสำหรับการรักษา ห้ามผู้ใดรบกวนเด็ดขาด!”

“แม้แต่ไทเฮาก็มิได้เพคะ!”

ทัศนคติของลั่วชิงยวนหนักแน่น มิอ่อนข้อเลยแม้แต่น้อย

ไทเฮาโกรธจัดจนหน้าเขียวคล้ำ “หากมีอะไรเกิดขึ้นกับองค์จักรพรรดิสูงสุด ลั่วชิงยวน เจ้าจะชดใช้ด้วยชีวิตไหวหรือ?!”

ฟู่จิ่งหานเกลี้ยกล่อม “เสด็จแม่ ในเมื่อลั่วชิงยวนกล้าพูดว่า อาการของเสด็จพ่อดีขึ้นแล้ว เช่นนั้นก็ต้องดีขึ้นแน่”

“มิเช่นนั้น นางอาจมีชีวิตอยู่ได้เพียงมิกี่วัน”

“เสด็จแม่ ให้เวลานางอีกหน่อยเถิด”

ทันใดนั้นก็มีเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดดังมาจากห้องอันเงียบสงบ

จู่ ๆ ลั่วเยวี่ยอิงก็กุมท้องของนาง ใบหน้าของนางซีดลงด้วยความเจ็บปวด

ฟู่เฉินหวนลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว “เกิดอะไรขึ้น?”

ลั่วเยวี่ยอิงยกแก้มอันซีดเซียวของนาง น้ำตาแห่งความเจ็บปวดไหลลงมา “ท่านอ๋อง จู่ ๆ ท้องของหม่อมฉันก็เจ็บขึ้นมา”

ฟู่เฉินหวนตกใจเล็กน้อย

เขาหันไปมองลั่วชิงยวน

ตามสัญชาตญาณ เขาต้องการให้ลั่วชิงยวนมาดูอาการให้

ลั่วชิงยวนหลบสายตาอย่างเย็นชา และหันไปมองทางอื่น

ลั่วเยวี่ยอิงปวดท้อง เกี่ยวอะไรกับนางด้วย

“ไปกันเถอะ” ฟู่เฉินหวนช่วยพยุงลั่วเยวี่ยอิงแล้วพานางออกไป

ตั้งใจจะไปที่เรือนด้านข้างและเรียกให้หมอหลวงมาตรวจดู

ลั่วชิงยวนมองไปที่ร่างทั้งสองที่หายไปที่ประตู ครั้นตั้งสติได้ ก็พบว่าจักรพรรดิสูงสุดกำลังมองมาที่นาง

“พระองค์กลัวหรือไม่เพคะ?” ลั่วชิงยวนถาม