ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 916

จักรพรรดิสูงสุดบนเตียงบรรทม มีด้ายเงินพันอยู่รอบคอของเขา

จักรพรรดิสูงสุดหายใจมิออกจนใบหน้าแดงก่ำไปหมด

ลั่วชิงยวนดึงกริชออกมาจากใต้หมอนของจักรพรรดิสูงสุด และตัดด้ายเงินออก

จักรพรรดิสูงสุดได้แต่สูดลมหายใจเข้าปอดอีกครั้ง

ทันใดนั้น ก็มีแมลงสีดำตัวหนึ่งคลานไปตามด้ายเงินที่ขาด

ด้ายเงินถูกดึงขึ้นไปอย่างรวดเร็ว

ลั่วชิงยวนเงยหน้าขึ้นมองและเห็นร่างสีทมิฬบนขอบหลังคาที่ทะลุ และเงานั้นก็มองลงมาด้วย

ลั่วชิงยวนมองเห็นเพียงดวงตาของอีกฝ่าย และอดมิได้ที่จะตกใจ

เป็นเขาแน่!

คนจากแคว้นหลีคนนั้น

เขามิเพียงแค่ใช้กู่ควบคุมเส้นด้ายได้ แต่ยังสามารถฆ่าคนจากระยะไกลได้อีกด้วย

ดวงตาของนางเปลี่ยนเป็นเย็นชา และกระโดดขึ้นไปบนหลังคาอย่างรวดเร็ว เงาร่างทมิฬก็วิ่งหนีไป ลั่วชิงยวนก็ไล่ตามเขาไปทันที

อีกฝ่ายมีร่างผอมบาง ดูคล้ายสตรี แต่ขาและเท้าในยามที่ใช้วิชาตัวเบาแข็งแกร่งมากมิต่างจากบุรุษ

และเห็นได้ว่าเขาคุ้นเคยกับวังแห่งนี้มาก เขาหลบหนีเข้าไปยังบริเวณที่มืดไปตลอดทาง พยายามหลีกหนีให้พ้นสายตาของลั่วชิงยวน

ลั่วชิงยวนไล่ตามเขาไปอย่างสุดกำลัง มิยอมให้รอดไปได้เด็ดขาด!

สำหรับจักรพรรดิสูงสุดนั้น มีฟู่เฉินหวนอยู่ด้วย เขาคงมิปล่อยให้อะไรเกิดขึ้นกับเสด็จพ่อของเขาได้

นางจึงไล่ตามคนชุดดำด้วยความมั่นใจไร้กังวล

ในที่สุดก็พบร่องรอยของบุคคลนี้แล้ว จะปล่อยให้หลุดมือไปง่าย ๆ มิได้เด็ดขาด!

……

ในห้องบรรทมของจักรพรรดิสูงสุด

ฟู่เฉินหวนยังคงต่อสู้กับขันทีอยู่ เห็นได้ชัดว่าขันทีเป็นฝ่ายเสียเปรียบ แต่ฟู่เฉินหวนต้องการจับเป็นเขาเพื่อสอบปากคำ

เมื่อการต่อสู้กำลังดุเดือด ทันใดนั้น ลั่วเยวี่ยอิงก็พุ่งเข้าไปในห้อง

“ท่านอ๋อง!” ลั่วเยวี่ยอิงอุทาน

ดวงตาของขันทีเป็นประกาย รีบสลัดฟู่เฉินหวนออกไปแล้วพุ่งตัวไปหาลั่วเยวี่ยอิง

ลั่วเยวี่ยอิงหวาดกลัว ตัวแข็งอยู่กับที่ทันที

คิ้วของฟู่เฉินหวนขมวดมุ่น เขากระโจนตามไปทันที

ขันทีคิดจะจับตัวลั่วเยวี่ยอิงไป แต่ฟู่เฉินหวนไล่ตามมา หมายจะหยิบกริชขึ้นมาแทงลั่วเยวี่ยอิง

ลั่วเยวี่ยอิงร้องไห้ “ท่านอ๋อง อดทนไว้เพคะ! หม่อมฉันจะไปตามหมอหลวง!"

หลังจากที่ลั่วเยวี่ยอิงพูดจบ นางก็หันหลังกลับและวิ่งออกจากห้อง ตะโกนเสียงดังสุดปอด “ใครก็ได้ ใครก็ได้!”

ในค่ำคืนอันเงียบสงบ พระราชวังอันใหญ่โตมโหราน ตอนนี้กลับเงียบงันไม่มีใครแม้สักคน

ทหารที่ลาดตระเวนก็ไม่มี

นางกำนัลสักคนก็ไม่มี

แม้แต่หมอหลวงก็ยังมิมา

นางกุลีกุจอวิ่งออกไป ก่อนจะสะดุดล้มล้มลงอย่างแรง บาดแผลที่ฝ่ามือกระแทกกับถนนขรุขระอย่างแรง ทำให้นางเจ็บปวดจนตัวงอ

“ใครก็ได้! ใครก็ได้! ทุกคนหายไปไหนกันหมด!”

ลั่วเยวี่ยอิงตะโกนอย่างสิ้นหวัง

นางผุดกายลุกขึ้นและวิ่งต่อไป

นางวิ่งไปขอความช่วยเหลือจากสำนักหมอหลวง แต่พบว่าทุกคนไปพักผ่อนหมดแล้ว มิว่าจะเคาะประตูแรงแค่ไหนก็ไม่มีใครตอบรับ

ขณะที่ลั่วเยวี่ยอิงกำลังรู้สึกสิ้นหวัง ในที่สุดประตูก็ถูกเปิดออก

เงาร่างหนึ่งที่ดูมีท่าทีลับ ๆ ล่อ ๆ เดินออกมา