ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 934

ดวงตาของฟู่เฉินหวนมืดมน "เจ้าจะทำอะไร!"

ขันทีหลิวยิ้มเล็กน้อย และพูดว่า "'ในเมื่ออ๋องผู้สำเร็จราชการตัดมิอาจตัดสินพระทัยได้ กระหม่อมจะช่วยเลือกแทนให้เอง"

“ถ้าอย่างนั้น… ลั่วชิงยวนก่อนแล้วกัน”

หลังจากนั้นเขาก็ส่งสัญญาณมือ

ช่วงเวลาต่อมา ลั่วชิงยวนก็ถูกจับไปตรึงไว้บนม้านั่ง

พวกเขามัดมือของนางไว้ด้วย

ในขณะนั้นหัวใจของฟู่เฉินหวนตึงเครียด แต่ยังคงอดทนและมิพูดอะไร

ขันทีหลิวมองดูการแสดงออกของฟู่เฉินหวนแล้วหัวเราะเบา ๆ "ดูเหมือนว่าอ๋องผู้สำเร็จราชการจะมิทรงรู้สึกสงสารที่ลั่วชิงยวนต้องรับโทษเลย"

ลั่วชิงยวนกำมือแน่น แล้วเงยหน้าขึ้นมองเขา นางมองดูใบหน้าที่สงบนิ่งและดวงตาที่มิแยแสของเขา นางมิได้อยู่ในสายตาของเขาเลยแม้แต่น้อย

นางกัดฟันลุกขึ้นจากม้านั่ง แล้วตวัดฝ่ามือซัดผู้คุมสองคนกระเด็นไป

จากนั้นก็เหวี่ยงเชือกลงพื้นอย่างแรง

ขันทีหลิวตกใจมาก “ท่าน ท่าน ท่าน! ท่านคิดจะต่อกบฏหรือ?”

ลั่วชิงยวนมองดูขันทีหลิวด้วยสายตาที่เฉียบแหลมและพูดอย่างเย็นชา "พวกเจ้าแค่สงสัยว่าข้าใส่บางอย่างลงไปในยาขององค์จักรพรรดิสูงสุด แต่ข้าได้กินยาไปแล้ว พิสูจน์ได้แล้วว่าไม่มีพิษ"

“พวกเจ้ามีสิทธิ์อะไรมาลงโทษข้า? ต่อให้จะลงโทษ ก็ควรจะเป็นหลังจากพิสูจน์ความผิดของข้าแล้ว”

“ตอนนี้ หากเจ้ากล้าลงโทษข้า... ก็ลองดูสิ!”

น้ำเสียงของลั่วชิงยวนเฉียบคม และดวงตาที่เย็นชาของนางเต็มไปด้วยเจตนาสังหาร

ขันทีหลิวกลัว เพราะมิรู้จะจัดการกับลั่วชิงยวนอย่างไร!

มุมปากของฟู่เฉินหวนยกขึ้นเล็กน้อยครู่หนึ่ง

“ใช่ พระชายาอ๋องผู้สำเร็จราชการปากคมราวกับกรรไกร ข้ามิกล้ายุ่งด้วยหรอก”

“ถ้าเช่นนั้น เรามาเปลี่ยนเป็นลั่วเยวี่ยอิงกันเถอะ!”

"เซี่ยนเลย!"

ขันทีหลิวโกรธ และเสียงสั่งเฆี่ยนของเขาดุดันอย่างยิ่ง

ลั่วเยวี่ยอิงตื่นตระหนก ยังมิทันได้พูดอะไร ก็ถูกแส้ฟาดลงมาอย่างแรงจนล้มลงไปบนพื้น

เขามิสามารถควบคุมตัวเองได้อีกต่อไป และพยายามดิ้นรนอย่างสิ้นหวัง

คำรามและคำราม "ปล่อยนางไป! หยุด! ข้าสั่งให้หยุด!"

"แน่จริงก็มาจัดการข้าแทนสิ!"

หัวใจของลั่วชิงยวนเต้นรัวทันที เมื่อมองดูฟู่เฉินหวนเป็นเช่นนั้น รู้สึกราวกับว่าเขากลายเป็นคนละคน

ดวงตาของเขาแดงก่ำ และเขาคำรามด้วยความโกรธและความเจ็บปวด "หยุด! หยุดเดี๋ยวนี้!"

ลั่วชิงยวนมิเคยเห็นฟู่เฉินหวนเป็นแบบนี้มาก่อน

"อั่ก!"

โซ่เหล็กที่ล่ามฟู่เฉินหวนดึงให้กระทบกันดังมิหยุด คนในคุกต่างตกใจราวกับว่ากำลังเผชิญกับสัตว์ร้ายที่กำลังจะหลุดจากการควบคุม

นี่จะมิทำให้ผู้คนรู้สึกหวาดกลัวได้หรือ

หลังจากเห็นสิ่งนี้ ขันทีหลิวก็ยิ้มด้วยความพึงพอใจ "ที่แท้อ๋องผู้สำเร็จราชการก็จริงใจต่อลั่วเยวี่ยอิงจริง ๆ น่าซาบซึ้งใจนัก"

“แต่ลั่วเยวี่ยอิงลอบปลงพระชนม์ไทเฮา ดังนั้นเราจะปล่อยนางไปง่าย ๆ มิได้”