ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 936

ลั่วชิงยวนตกตะลึง ดวงตาของนางพลันเปลี่ยนเป็นสีแดงในทันใด

“ว่ากระไรนะเพคะ?” ลั่วชิงยวนมิเข้าใจ

เสียงของฟู่เฉินหวนฟังดูอ่อนแรง แฝงด้วยความสะอื้นและสิ้นหวัง "ข้าขอโทษ ข้าควบคุมตัวเองมิได้"

เสียงนั้นทำให้ลั่วชิงยวนรู้สึกปวดใจอย่างยิ่ง และทันใดนั้นนางก็เข้าใจทุกอย่าง

นางอดมิได้ที่จะกอดเขาไว้แน่น ๆ น้ำตาพลันไหลออกมา

“หม่อมฉันรู้แล้ว หม่อมฉันรู้หมดทุกอย่างแล้ว”

ฟู่เฉินหวนควบคุมตัวเองมิได้จริง ๆ และมิได้เป็นเช่นนี้เพราะเขารักลั่วเยวี่ยอิง

ก่อนหน้านี้ ฟู่เฉินหวนมาหานางเพื่อขอความช่วยเหลือหลายครั้ง เขาถามว่า ในใต้หล้านี้มีวิธีใดที่จะควบคุมจิตใจคนได้ นางมิรู้ว่าฟู่เฉินหวนถูกควบคุม ดังนั้นนางจึงเชื่อมาตลอดว่าฟู่เฉินหวนรักลั่วเยวี่ยอิงมากเกินไป

วันนี้อาการปวดหัวและอาการอาเจียนเป็นเลือดของเขา แน่นอนว่ามิได้เกิดจากการเจ็บปวดที่ที่ลั่วเยวี่ยอิงถูกเฆี่ยนตี

มีอะไรบางอย่างควบคุมฟู่เฉินหวนอยู่!

ฟู่เฉินหวนเจ็บปวดเกินกว่าจะขยับได้ แต่เขาก็ยังพยายามอย่างเต็มที่ที่จะยกแขนขึ้นมากอดนาง

คางที่ไร้เรี่ยวแรงของเขาวางพาดลงบนไหล่ของนางพลางหลับตาลง แต่ริมฝีปากกลับมีรอยยิ้มจาง ๆ ที่ซีดเซียวปรากฏขึ้น

“ความลับนี้เดิมทีไม่มีผู้ใดล่วงรู้”

เสียงอันแผ่วเบาของเขาราวกับขนนกในหูของลั่วชิงยวน เบาราวกับสามารถลอยหายไปได้ทุกเมื่อ

หัวใจของลั่วชิงยวนกระตุกวูบ "แล้วเหตุใดท่านมิบอกหม่อมฉันเล่า?"

“ท่านมิเคยบอกหม่อมฉันเลย”

"ทั้งที่เราสามารถหาทางออกด้วยกันได้"

ในตอนนี้ นางเพิ่งเข้าใจว่าเหตุใดฟู่เฉินหวนถึงอารมณ์แปรปรวนเช่นที่ผ่านมา

เมื่อใดก็ตามที่เกิดเรื่องกับลั่วเยวี่ยอิง ​​เขาจะควบคุมตัวเองมิได้

ลั่วเยวี่ยอิง ​ซึ่งนอนอยู่บนพื้นมิไกลนัก รู้สึกเจ็บปวดในใจเมื่อเห็นร่างทั้งสองกอดกันแนบแน่น

นางมิเข้าใจในสิ่งที่พวกเขาพูดกัน

แต่ในใจกลับรู้สึกมิยอมรับ เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้ เหตุใดต้องเป็นลั่วชิงยวน!

ท่านอ๋องควรจะผลักลั่วชิงยวนออกไปมิใช่หรือ?

นางได้รับความทรมานมากมายถึงเพียงนี้ ในขณะนี้กลับรู้สึกว่า ทุกอย่างสูญเปล่าอย่างสิ้นเชิง…

ลั่วชิงยวนหยิบขวดยาออกมาแล้วป้อนยาให้ฟู่เฉินหวน

ฟู่เฉินหวนปล่อยนางออกอย่างมิเต็มใจ

ลั่วชิงยวนยืนขึ้น มองเขาด้วยความเจ็บปวดครั้งหนึ่ง ก่อนหันหลังกลับและพาลั่วเยวี่ยอิงไปด้วย

ลั่วเยวี่ยอิงพยายามดิ้นรน "ปล่อยข้าไป! ข้าอยากพบท่านอ๋อง!"

“ท่านอ๋อง!!”

ลั่วเยวี่ยอิงตะโกน

ลั่วชิงยวนพาลั่วเยวี่ยอิงออกไปอย่างไร้ความปรานี

ดวงตาของนางเย็นชา

หากไม่มีลั่วเยวี่ยอิง เรื่องคงมิเป็นเช่นนี้

หลังออกจากคุก ลั่วชิงยวนต้องการพาลั่วเยวี่ยอิงออกจากวังหลวงทันที

แต่เนื่องจากลั่วเยวี่ยอิงได้รับบาดเจ็บสาหัส นางจึงเดินได้ช้า ทำให้พวกนางยังมิทันออกจากวังก็ได้พบกับไทเฮาเสียก่อน

ไทเฮามาพร้อมกับคนของนาง