ลั่วชิงยวนมองไทเฮาด้วยสายตาแข็งกร้าว "ฟู่เฉินหวนอยู่ที่ใด?!"
“หากพระนางมิบอก เราก็ไม่มีอะไรต้องพูดกันแล้วเพคะ!”
ความเยือกเย็นแวบผ่านดวงตาของลั่วชิงยวน นางกำจี้หยกไว้แน่น
ขันทีหลิวหัวใจเต้นมิเป็นส่ำ หากเรื่องนี้ถูกเปิดโปงทุกอย่างก็จะจบลงอย่างสิ้นเชิง!
ในเมื่อไทเฮามิสามารถตัดสินใจได้ ก็ปล่อยให้เขาตัดสินใจเอง!
ขันทีหลิวมองไทเฮาด้วยสายตาลึกซึ้งเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนคว้ามือของลั่วชิงยวน ดันกริชแล้วแทงเข้าที่หน้าอกตนโดยตรง
ลั่วชิงยวนตกตะลึง
สีหน้าของไทเฮาเปลี่ยนไปอย่างมาก
ขันทีหลิวล้มลงอย่างอ่อนแรง เขามองไทเฮา อ้าปากพะงาบ ๆ โดยมีเลือดไหลออกจากปาก
ลั่วชิงยวนมิคาดคิดเลยว่าเขาจะยุติเรื่องนี้ด้วยความตายของตน
บัดนี้เขาสิ้นลมลงแล้ว ถึงแม้เขาจะมีสัมพันธ์สวาทกับไทเฮา แต่ก็ยังไร้ข้อพิสูจน์
ทันใดนั้นไทเฮาก็ยื่นมือออกมา หัวใจของนางราวกับว่าถูกบีบรัด
นางอยากจะกระโจนตัวออกไปหาเขา แต่เหตุผลของนางบอกนางว่า ในฐานะไทเฮา นางมิควรสนใจความเป็นหรือความตายของขันทีคนหนึ่ง!
นางกลั้นน้ำตา มิยอมให้ใครเห็นความผิดปกติใด ๆ
เมื่อลั่วชิงยวนเห็นหน้ากากรอบคอของขันทีหลิวปริแตก นางจึงเอื้อมมือออกไปและฉีกหน้ากากนั้นออก
เมื่อเห็นใบหน้าที่ซ่อนอยู่ภายใต้หน้ากากของขันทีหลิว ลั่วชิงยวนถึงกับลืมหายใจ
ลั่วชิงยวนจุกในอก
“ท่านอาเจ๋อเฉิง…”
ในขณะนั้น ราวกับสายฟ้าฟาดอยู่ในใจของลั่วชิงยวน
มิคิดเลยว่าจะเป็นท่านอาเจ๋อเฉิง
เหตุใดถึงเป็นท่านอาเจ๋อเฉิงได้?
ชายผู้รักอิสระและมิยึดติดต่อสิ่งใดในความทรงจำของนาง บัดนี้ใบหน้าเต็มไปด้วยความชราภาพและลุ่มลึกเพิ่มขึ้นเล็กน้อย มิได้รักอิสระและมิยึดติดต่อสิ่งใดเมื่อครั้งที่เขาจากไป
เจ๋อเฉิงได้ยินเสียงของนาง ได้แต่มองนางด้วยความตกใจ "เจ้า… เจ้า..."
ลั่วชิงยวนรู้จักเขาได้เช่นไร?
อาเจ๋อเฉิงตกใจมากเมื่อได้ยินสิ่งนี้ เขากระอักเลือดออกมาเพราะความตื่นเต้น และจ้องมองนางอย่างใกล้ชิด
“อาเหลา?”
“ก็ว่าอยู่ วรยุทธของเจ้านับว่าคุ้นเคยนัก”
“แต่ความแข็งแกร่งดูเหมือนจะมิดีเหมือนเมื่อก่อน”
เจ๋อเฉิงมีหลายสิ่งที่อยากจะถาม แต่ในเวลานี้ สิ่งที่เขาพูดได้นั้นนับว่าจำกัด
น้ำตาของลั่วชิงยวนหลั่งไหลออกมาอย่างมิอาจควบคุมได้ "ท่านอาเจ๋อเฉิง ท่านมิได้ออกตามหาอิสรภาพของท่านหรือ? ใต้หล้ากว้างใหญ่นัก เหตุใดท่านถึงมาติดอยู่ในวังหลวงของแคว้นเทียนเชวียได้เล่า?"
ท่านอาเจ๋อเฉิงยิ้มอย่างขมขื่น "คำว่ารักทำให้คนตาบอด อาเหลา ข้าหวังว่าเจ้าจะมิถูกความรักผูกมัด"
ลั่วชิงยวนรู้สึกเหลือเชื่อ “เป็นไทเฮาหรือ?”
“เซิ่งไป่ชวนคือลูกชายของท่านกับไทเฮาจริง ๆ หรือ?”
เจ๋อเฉิงพยักหน้า
เขาอ้อนวอนด้วยน้ำเสียงหนักแน่น "อาเหลา ข้าขอร้องเจ้าเรื่องหนึ่ง เซิงไป่ชวนบริสุทธิ์ เป็นพวกเราที่ทำให้เขาเกิดมา เขามิได้เกี่ยวข้องอะไรในเรื่องนี้เลย"
“ข้าทำมิดีกับเขามามาก โปรดช่วยรักษาชีวิตเขาด้วยเถอะ”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย
อ่านมาสามร้อยกว่าตอน ยอมรับว่านางเอกเป็นคนเก่ง เก่งแต่ทำเรื่องโง่ๆ โง่จนอ่านไปเจ็บอกไป โมโหจนจะเป็นลม ทำเพื่อผู้ชายแบบอิอ๋องไม่รู้กี่รอบ อีกกี่ตอนนางเอกถึงจะฉลาด...
หายไปไหน ไม่อัพหลายวันแล้ว ติดอยู่ตอนที่ 1386 รออ่านนะคะ เป็นกำลังใจให้น๊า...
รู้ว่ารวยแย่เองก่อความวุ่นวายไม่จบไม่สิ้น ทำไมไม่วางยาให้เป็นใบ้ บางบทก็ฉลาดเกินบทจะโง่ก็สุดจริง...
อาจารย์ก็ถูก รั่วให้เพียงใช้ประโยชน์ ตัวเองก็ถูกสู้เชิงหัวใจประโยชน์ เกือบตายหลายครั้ง แต่ก็ไม่ไปไหนสักที คอนจบรักกันดูดดื่มแน่นอนสินะ 5555...
มือสังหารในวังอ๋องก็องค์ชายห้าแหละ เดาตั้งแต่หมอกู้พูดว่า ไปหมดแล้วท่านเลิกแสดวได้แล้ว 555...
องค์ชายห้าตั้งใจ นางเอกก็รู้ทั้งรู้ว่ายิ่งเข้าใกล้องค์ชายห้ายิ่งมีเรื่องแต่ก็ไม่เลิก55555...
ยังรออ่านนะคะ...
นางเอกปลอมตัวเป็นผู้ชายทำไมถ้านิสัยยังเหมือนเดิม...
ผัวอย่างเลว้าย แต่นางเอกก็คงรักผัวขั้นสุด เกือบทิ้งชีสิตหลายครั้งเพราะช่วยผัว ในขณะที่ผัวก็พยายามฆ่าตัวเองตลอด กู่คงเป็นเพียงข้อองมากกว่า 5555...
เกิดอะไรขึ้นคะ ไม่เขียนต่อแล้วเหรอ...