ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 95

ซูโหยวรีบเข้ามาช่วยฟู่เฉินหวน “ท่านอ๋อง เป็นอะไรไปพ่ะย่ะค่ะ?”

ฟู่เฉินหวนนั่งอยู่บนเก้าอี้ ในทรวงร้อนรุ่มดั่งไฟสุม หัวก็ปวดแทบระเบิด ความเจ็บปวดนั้นมันมากเกินทนไหว เหมือนว่าหัวจะแตกออกเป็นเสี่ยง

“รีบไปตามท่านหมอกู้มาเร็ว”

เซียวชูรีบไปตามท่านหมอกู้มา ท่านหมอกู้ตรวจชีพจรดูลิ้นและดาของฟู่เฉินหวน เขาลอบตกใจ ปกติแล้วสุขภาพของฟู่เฉินหวนนั้นแข็งแรงมาโดยตลอด แต่เหตุใดถึงมีคนฉวยโอกาสจากเขาได้ง่ายนัก?

“ท่านหมอกู้ ท่านอ๋องเป็นอะไรหรือขอรับ?” ซูโหยวถาม

“ไม่มีอะไรร้ายแรงหรอก เพียงท่านอ๋องฉุนเฉียวมากไป และอ่อนล้าจากหลายเรื่อง น่าจะต้องกินยาสักเดือนก็จะฟื้นกำลังมาได้แล้ว” หมอกู้ตอบ

“ถ้าอย่างนั้นข้าจะไปกับท่านหมอกู้เพื่อรับยามา” ซูโหยวเดินไปส่งท่านหมอกู้

เมื่อเขาหันหลังไป ก็มีรอยยิ้มแฝงนัยปรากฏบนริมฝีปากของหมอกู้

ครึ่งชั่วยามต่อมาซูโหยวก็กลับมาพร้อมยา หลังจากที่ฟู่เฉินหวนกินยาเข้าไป อาการปวดหัวของเขาก็ทุเลาลงอย่างมาก

“ท่านอ๋อง ช่วงนี้ท่านอ๋องอย่าเพิ่งกังวลกับเรื่องในตำหนักอ๋องดีกว่าพ่ะย่ะค่ะ แม่บ้านเติ้งนั้นรับผิดชอบเรื่องของเรือนชั้นใน กระหม่อมจะดูแลเรื่องอื่น ๆ เอง สุขภาพของท่านอ๋องสำคัญที่สุดพ่ะย่ะค่ะ”

ซูโหยวคิดว่า นี่ต้องเป็นเพราะว่าช่วงนี้มีหลายเรื่องที่เกิดขึ้นและท่านอ๋องก็กริ้วบ่อยเกินไป จนทำลายสุขภาพของตน

ฟู่เฉินหวนยกมือถูหน้าผากและนิ่วหน้า “ข้าไม่รู้ว่าเป็นอะไรไป แต่ข้าทนเห็นลั่วเยวี่ยอิงร้องไห้ไม่ได้”

ซูโหยวตะลึงไป “นี่ท่านอ๋องทรงรักนางจริง ๆ หรือพ่ะย่ะค่ะ?”

“ข้าคิดว่าไม่ใข่ แต่… ข้าก็บอกไม่ได้ว่ารู้สึกเช่นไร”

ฟู่เฉินหวนเองก็อดกังวลไม่ได้

เขานั้นเป็นคนที่ไม่ยอมปล่อยให้ตนมีความรู้สึกใด เพราะยามใดที่มีความรู้สึก ยามนั้นเขาก็จะอ่อนแอ เขาไม่อาจปล่อยให้ตนอ่อนแอได้

ซูโหยวเสริมว่า “กระหม่อมเลยรู้สึกว่า คุณหนูรองผู้นี้ไม่น่าจะใช่คนดี หากว่าท่านอ๋องมิได้ทรงจริงจังกับนางก็คงไม่เป็นไร แต่หากว่าท่านมีใจให้นางจริง ๆ กระหม่อมก็คิดว่าควรจะต้องกราบทูํลพ่ะย่ะค่ะ”

ฟู่เฉินหวนตกตะลึงมาก เขานึกถึงความวุ่นวายของงานฉลองในวังวันนั้นที่นางใส่อาภรณ์สีทองลายเมฆซึ่งฟู่อวิ๋นโจวมอบให้

เขาถึงขั้นสั่งให้จับนางไปขังคุกไว้

กลายเป็นว่า เขาเองที่เป็นคนมอบของปลอมให้นางใส่เช่นนั้นหรือ?

หากว่าวันนั้นนางใส่อาภรณ์เพลิงไสวที่เขามอบให้นางไปจริง ๆ ตอนนี้นางก็อาจจะยังติดคุกอยู่

ตอนนี้เขาสับสบไปชั่วขณะ เมื่อคิดถึงเรื่องที่ตนเข้าใจลั่วชิงยวนผิด ภาพของลั่วเยวี่ยอิงร้องไห้ก็โผล่เข้ามาในหัวโดยไม่รู้ตัวซึ่งทำให้เขารู้สึกใจสลาย

พลังชี่และเลือดลมของเขาก็พลุ่งพล่าน ในปากมีรสคาวปร่าพลุ่งขึ้นมา

เขากระอักเลือดออกมาบนโต๊ะ และซูโหยวก็ร้องว่า “ท่านอ๋อง”