ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 950

เซิ่งไป่ชวนพยักหน้า

ทันใดนั้น ลั่วชิงยวนก็กระโดดขึ้นไปบนหลังคาที่ถูกเจาะเป็นรูด้วยวิชาตัวเบา

ในขณะนี้ จักรพรรดิสูงสุดกำลังบรรทมอยู่บนหลังคา

ลั่วชิงยวนแบกร่างจักรพรรดิสูงสุดไว้บนหลังแล้วกระโดดลงมาจากหลังคา

เซิ่งไป่ชวนรีบก้าวไปประคองจักรพรรดิสูงสุด และอุ้มเขาขึ้นไปที่เตียง

ในเวลานั้น เพื่อมิให้จักรพรรดิหวาดกลัว จึงให้ยานอนหลับแก่เขาเล็กน้อย ดังนั้นตอนนี้เขาจึงยังคงหลับอยู่

เพื่อความปลอดภัย จึงได้ซ่อนจักรพรรดิสูงสุดไว้บนหลังคา

……

“พี่สาม!” ในที่สุดเมื่อฟู่จิ่งหลีมาถึงห้องมืด และได้เห็นฟู่เฉินหวนที่ร่างกายถูกปกคลุมไปด้วยเลือด สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างมาก

ฟู่เฉินหวนจวนจะตายอยู่รอมร่อแล้ว เขามองเห็นเพียงร่างเลือนรางที่อยู่เบื้องหน้า และตะโกนอะไรบางอย่างด้วยสติเลื่อนลอย

ฟู่จิ่งหลีก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ก่อนปลดเชือกออกจากร่างของเขาแล้วแบกเขาไว้บนหลัง "มิเป็นไรแล้ว พี่สาม ข้าจะพาท่านกลับไปรักษาเดี๋ยวนี้"

หลังจากพูดอย่างนั้น เขาก็รีบแบกฟู่เฉินหวนขึ้นหลังแล้วจากไป

มุ่งตรงออกจากวังหลวงอย่างมิหยุดพัก

ฟู่เฉินหวนนอนหงาย และตะโกนอะไรบางอย่างด้วยสติเลื่อนลอย

ฟู่จิ่งหลีฟังอยู่นาน ก่อนตระหนักว่าเขากำลังตะโกนคำว่า ชิงยวน

ชั่วขณะหนึ่ง ในใจฟู่จิ่งหลีรู้สึกซับซ้อน

“พี่สาม มิต้องกังวล ลั่วชิงยวนสบายดี”

“มิช้า นางจะกลับมา”

ฟู่จิ่งหลีอุ้มฟู่เฉินหวนกลับไปยังตำหนักอ๋องผู้สำเร็จราชการ ทั้งตำหนักอ๋องต่างพากันแตกตื่นและกุลีกุจอกันไปตามหมอมารักษาอาการบาดเจ็บของฟู่เฉินหวน

ฟู่จิ่งหลีคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ก่อนจะให้ซูโหยวเชิญซ่งเชียนฉู่มา

เมื่อลั่วเยวี่ยอิงรู้ข่าวว่าฟู่เฉินหวนได้รับการช่วยเหลือแล้ว นางก็รีบวิ่งเข้าไปในห้องทันทีและใช้ผ้าเช็ดคราบเลือดบนใบหน้าของฟู่เฉินหวน

น้ำตาหยดลงมาที่ข้างเตียง

“ท่านอ๋อง...”

“เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้? บาดเจ็บเพียงนี้ได้อย่างไร...”

ลั่วเยวี่ยอิงร้องไห้มิหยุด

ฟู่เฉินหวน ตื่นขึ้นมาอย่างช้า ๆ เมื่อเขาเห็นร่างที่พร่ามัวตรงหน้า เขาก็เอ่ยอย่างยากลำบากว่า "ชิงยวน ใช่เจ้าหรือไม่... "

ทันทีที่นางได้ยินสิ่งนี้ ลั่วเยวี่ยอิงก็ตกตะลึง

นางมองเขาด้วยความมิเชื่อด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตา

จากนั้นดวงตาของนางก็เปลี่ยนเป็นเย็นชา พูดด้วยความเยือกเย็นว่า "ท่านอ๋องอย่าคิดถึงลั่วชิงยวนอีกเลย นางจะมิกลับมาอีกแล้ว"

ลั่วชิงยวนป้อนยาให้เขาทีละน้อย

หลังจากดื่มยาแล้ว จู่ ๆ จักรพรรดิสูงสุดก็กระอักเลือดออกมาเต็มปากและหลับตาลงอย่างอ่อนแรง

ลั่วชิงยวนกำมือแน่น ทิ้งชามยา กระโดดขึ้นและออกไปทางหลังคา

เมื่อฟู่จิ่งหานเข้ามาในห้องและเห็นจักรพรรดิสูงสุดที่จวนจะสิ้นพระชนม์ และกระอักเลือดออก สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างฉับพลัน

เขาร้องออกมาด้วยความตกใจ "เสด็จพ่อ!"

“ลั่วชิงยวนอยู่ที่ไหน มีใครอยู่บ้าง รีบมานี่เร็วเข้า!”

ในมิช้า หมอหลวงก็ถูกเรียกตัวมา

ไทเฮาได้ยินข่าวก็รีบเสด็จมาทันที

หัวหน้าหมอหลวงมู่มาวินิจฉัยและทำการตรวจรักษาองค์จักรพรรดิด้วยตัวเอง เขามีสีหน้าเคร่งขรึมและกล่าวว่า “องค์จักรพรรดิสูงสุดดีขึ้นแล้วใช่หรือ เหตุใดถึงแย่ลงอีก?”

จักรพรรดิกังวลอย่างยิ่ง "ท่านหมอหลวงมู่ โปรดรีบไปรักษาเสด็จพ่อของข้าด้วย!"

หมอหลวงมู่ทำอะไรมิถูก และกล่าวว่า "กระหม่อมมิรู้ว่าพระชายาอ๋องผู้สำเร็จราชการใช้วิธีการรักษาแบบใด ควรรีบเรียกให้พระชายามาโดยเร็วที่สุดพ่ะย่ะค่ะ"

ฟู่จิ่งหานมีสีหน้าโกรธเกรี้ยวและกำหมัดแน่น

"นางหายตัวไปแล้ว"

“ตอนที่ข้ามา ข้ามิเห็นนางเลย ข้าให้คนไปหานางแล้ว แต่หาอย่างไรก็มิเจอ”