ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 973

ฉินเชียนหลี่บีบคอของลั่วอวิ๋นสี่แล้วดึงนางลงไปด้วย

ร่างทั้งสองร่วงลงกับพื้นอย่างรวดเร็ว

หัวใจของลั่วชิงยวนแทบออกมาเต้นนอกอก จากความสูงขนาดนี้ หากลั่วอวิ๋นสี่ตกลงไป จะต้องตายอย่างแน่นอน

นางรีบตะโกน "เตี่ยฉุย!"

ตอนที่ลั่วอวิ๋นสี่กำลังจะกระแทกพื้น เตี่ยฉุยก็รีบฟาดฝ่ามือลงกับพื้น ส่งแรงลมมหาศาลพัดพาฝุ่นผงฟุ้งกระจายไปทั่วท้องฟ้า

ด้วยพลังนี้ ลั่วอวิ๋นสี่พลิกตัวกระโดดและกลิ้งลงไปกับพื้น

ด้วยมือที่ค้ำพื้น เลือดสดเต็มปากก็พ่นออกมา

ลั่วอวิ๋นสี่เช็ดเลือดจากมุมปากของนางแล้วเงยหน้าขึ้นมองฉินเชียนหลี่ที่กำลังเดินมาหานาง เส้นเลือดแดงใหญ่ปรากฏขึ้นทั้งที่มือและคอ ดวงตาของเขากลายเป็นสีแดงดูราวกับสัตว์ประหลาด

“โจมตีเมือง!” หล่างชิ่นออกคำสั่งทันที

พวกนอกด่านดาหน้าบุกเข้ามา และการสู้รบกำลังจะเริ่มต้นขึ้น

ลั่วชิงยวนป้องกันหอประตูเมืองอย่างประหม่าและไม่มีเวลาดูแลลั่วอวิ๋นสี่ด้านล่าง

ในขณะนั้นเอง ความแข็งแกร่งของฉินเชียนหลี่เพิ่มขึ้นอย่างมหาศาล ทั้งที่มีบาดแผลทั่วร่างแต่กลับมิรู้สึกเจ็บปวดเลยแม้แต่น้อย เขาพุ่งเข้าโจมตีลั่วอวิ๋นสี่อย่างดุเดือด

เตี่ยฉุยต้องการลงมือ แต่ลั่วอวิ๋นสี่ปรามเขาไว้ "เจ้าจะฆ่าเขามิได้!"

ดังนั้นพวกเขาจึงทำได้แค่ซ่อนตัวไป

“ฉินเชียนหลี่ เจ้าจงตื่นขึ้นมา!”

“เจ้าเป็นแม่ทัพแห่งกองทหารรักษาเมืองผิงหนิง เจ้าเกิดมาเพื่อสังหารศัตรู มิใช่หันอาวุธใส่พวกพ้อง! ตื่นขึ้นมาเสียที!”

ลั่วอวิ๋นสี่พยายามปลุกฉินเชียนหลี่ให้ตื่น

ขณะที่ฉินเชียนหลี่โจมตีอีกครั้ง มือของเขาก็แข็งค้างไปชั่วขณะ ดวงตาของเขากลับมามีแววในชั่วพริบตา

ฉินเชียนหลี่กุมศีรษะด้วยความเจ็บปวด มองดูมือของเขาด้วยความมิเชื่อ "นี่มันเกิดอะไรขึ้น? ข้าเป็นแบบนี้ไปได้เยี่ยงไร..."

“เจ้าฟื้นแล้ว ดีมาก รีบไปกับข้าเถอะ ลั่วชิงยวนต้องมีวิธีรักษาเจ้าได้แน่นอน”

ลั่วอวิ๋นสี่มีความสุขมาก

แต่เมื่อลั่วอวิ๋นสี่เข้าไปใกล้เขา หมายจะพาตัวเขาออกไป ฉินเชียนหลี่ก็ถอยหลังไปหนึ่งก้าวอย่างตื่นตระหนก

เขามองนางอย่างตั้งรับ “ไม่ เจ้าอย่าเข้ามา”

ปฏิกิริยาที่มิอาจควบคุมตัวเองได้อย่างสมบูรณ์ในยามนี้ทำให้เขารู้สึกกลัวเป็นครั้งแรก

ทันทีที่เขาพูดจบ ฉินเชียนหลี่ก็รีบวิ่งเข้าไปในกลุ่มศัตรูอย่างมิเสียดายชีวิต

เขาไม่มีอาวุธในมือ แต่เขาก็มีแรงผลักดันที่มิอาจหยุดยั้งได้

ในขณะนั้น ดวงตาของลั่วชิงยวนก็แดงก่ำขึ้นมา

ในวิสัยทัศน์ที่พร่ามัวของนาง นางเห็นร่างอันสง่างามกำลังเดินอยู่บนภูเขาแห่งซากศพและทะเลเลือด เขาสวมชุดเกราะสีเงินและถือดาบยาวไว้ในมือ ราวกับว่าเขาสามารถแยกภูเขาและทะเลด้วยดาบเล่มเดียว

บารมีน่าเกรงขาม และกลิ่นอายสังหารอันรุนแรง

เมื่อทหารบนหอประตูเมืองเห็นฉากนี้ จิตวิญญาณการต่อสู้ของพวกเขาก็ถูกจุดประกายขึ้นด้วย

"ฆ่ามัน!"

ดาบยาวในมือของลั่วชิงยวนนั้นคมกริบ เมื่อดาบเฉือนผ่าน เลือดของศัตรูก็พวยพุ่งออกมา

ดวงตาของนางเต็มไปด้วยหยาดเลือด

ในขณะที่สังหารศัตรู นางก็เห็นฉินเชียนหลี่รีบวิ่งเข้าหาหล่างชิ่นอย่างมิคิดชีวิต

แต่มีคนพยายามปกป้องหล่างชิ่นมากเกินไป ทำให้ฉินเชียนหลี่ไม่มีโอกาสที่จะลงมือ

ท่ามกลางความสับสนวุ่นวายนั้น หล่างชิ่นเกิดกรีดร้องอย่างเจ็บปวดขึ้นมา