ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 988

"เสด็จพ่อ!"

หล่างมู่ก็ตกใจเช่นกันเมื่อเห็นราชาเผ่านอกด่านนอนอยู่บนเตียง เขารีบวิ่งไปข้างหน้าและเห็นว่าร่างของราชาเผ่านอกด่านถูกปกคลุมไปด้วยเข็ม ทำให้เขาถึงกับทำอะไรมิถูกไปชั่วขณะหนึ่ง

“เสด็จพ่อ! ใครเป็นคนทำสิ่งนี้! เป็นหล่างชิ่นหรือไม่! นางทำเช่นนี้ได้อย่างไร!”

หากมิใช่เพราะว่าหล่างมู่กำลังพูดถึงพ่อของเขาอยู่ในขณะนี้ ลั่วชิงยวนก็เกือบจะคิดว่าคนที่อยู่ตรงหน้าเขามิใช่พ่อของหล่างมู่ แต่เป็นพ่อของนางเอง!

ใบหน้านั้นช่างเหมือนกับลั่วไห่ผิงไม่มีผิด!

“ท่านพ่อ อดทนหน่อยนะ ข้าจะดึงเข็มพวกนี้ออกให้ท่าน!” หล่างมู่พูดทั้งยังพร้อมจะลงมือ

ลั่วชิงยวนสะดุ้งและรีบหยุดเขา "หยุดนะ!"

“เข็มพวกนี้อยู่บนจุดฝังเข็ม จะดึงออกสุ่มสี่สุ่มห้ามิได้”

นางย่อตัวลงตรวจดู และพบว่าราชาเผ่านอกด่านถูกวางยาพิษ และเข็มเงินที่ปักอยู่ทั่วร่างกายของเขากำลังเร่งการแพร่กระจายของพิษ

“เราควรทำอย่างไรดี?” หล่างมู่ใจร้อนดั่งไฟลน

ลั่วชิงยวนขมวดคิ้วแน่น "ต้องเจาะเลือดระบายพิษก่อน จึงจะดึงเข็มออกได้"

หล่างมู่ขมวดคิ้ว “เจาะเลือดหรือ?”

ลั่วชิงยวนเห็นว่าหล่างมู่กังวล นางจึงพูดอย่างใจเย็น "ราชาเผ่านอกด่านถูกวางยาพิษ และเข็มเหล่านี้มีไว้เพื่อเร่งการแพร่กระจายของพิษ หากปล่อยให้พิษซึมลึกเข้าอวัยวะภายในแล้ว จะไม่มีทางถอนพิษได้อย่างสมบูรณ์ ”

“จะเจาะเลือดหรือไม่ ล้วนเป็นเจ้าที่ต้องตัดสินใจด้วยตัวเอง”

หล่างมู่คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วตัดสินใจว่า "เจาะเลือดเถอะ!"

จากนั้น หล่างมู่ก็นำชามใบใหญ่มาให้ ลั่วชิงยวนหยิบกริชออกมาเฉือนบนฝ่ามือของราชาเผ่านอกด่าน จากนั้นจึงทำการฝังเข็มกระตุ้นให้พิษไหลออกมา

เลือดพิษหยดลงสู่ชามทีละหยดทีละหยด น่าหวาดหวั่นใจยิ่งนัก

ทันใดนั้น เฉินไห่ก็รีบวิ่งเข้ามาในกระโจมอย่างกังวลใจ "แย่แล้ว หล่างชิ่นมาแล้ว รีบหนีเร็ว!"

ทั้งสองตกใจมาก

แต่แล้วเสียงที่ชัดเจนและเย็นชาก็ดังมาจากด้านนอก

“คิดจะหนีรึ? หึ ไม่มีใครหนีไปได้ทั้งนั้น!”

หล่างชิ่นและคนของนางบุกเข้ามาในกระโจม

หล่างชิ่นหัวเราะอย่างภาคภูมิใจ "ใช่ เขายังมีชีวิตอยู่ แต่ใช้ชีวิตราวกับทาสของข้า ตอนนี้เขามิใช่แม่ทัพใหญ่แล้ว เขาเป็นแค่สุนัขตัวหนึ่งของข้าเท่านั้น!"

ลั่วชิงยวนกำฝ่ามือแน่น ความเกลียดชังพลุ่งพล่านอยู่ในใจ

นางอยากจะฉีกหล่างชิ่นที่อยู่ตรงหน้าให้เป็นชิ้น ๆ!

“หล่างชิ่น เจ้าต้องการสิ่งใดกันแน่? เพื่อที่จะเป็นราชาเผ่านอกด่าน เจ้าถึงกล้าทำกับเสด็จพ่อเช่นนี้...” หล่างมู่ถามด้วยความโกรธ

แต่หล่างชิ่นเพียงแค่มองเขาด้วยสายตาที่เย็นชา

“ข้าทำเช่นนี้เพื่อรักษาเสด็จพ่อ มิเคยคิดทำร้ายเขาเลย”

“แต่เจ้าสิ หล่างมู่ ที่เจ้ายังมีชีวิตอยู่ก็นับว่าดีอยู่หรอก แต่ชนชาวนอกด่านอย่างเรา ต่อให้ตายก็มิทรยศเผ่าพันธุ์ เจ้ากลับพาลั่วชิงยวนมาถึงค่ายของพวกนอกด่าน หมายจะทำร้ายเสด็จพ่อ!”

“แม้ว่าเจ้าจะเป็นน้องชายของข้า แต่ครั้งนี้ ข้าก็มิอาจยกโทษให้เจ้าได้!”

“ใครก็ได้ จับตัวพวกมันไป!”

ทหารจากเผ่านอกด่านจำนวนมากรีบเข้าไปในกระโจม พยายามจะจับลั่วชิงยวนและหล่างมู่

เฉินไห่รีบเข้ามาปกป้องหล่างมู่ทันที