ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง นิยาย บท 16

“แล้วล่ะขอรับ” เขาพูดเบา ๆ

จั๋วซือหรานตอบ "ดังนั้นพวกเราควรเลือกสิ่งที่เราต้องการ มาร่วมมือกัน"

เฟิงเหยียนเลิกคิ้ว "ไม่ว่าจะเป็นความร่วมมือเช่นไร เจ้ามีอะไรที่ข้าต้องการหรือ"

ดวงตาของจั๋วซือหรานสว่างเป็นประกาย นางมองเขาอย่างแน่วแน่ "อะไรที่เหยียนฉีไม่สามารถรักษาเจ้าได้ บางทีข้าอาจจะรักษาได้"

เมื่อเฟิงเหยียนได้ยินคำพูดของจั๋วซือหราน เขาหรี่ตาลง เดิมทีมือของเขางวางบนกระบี่ประจำตระกูลที่เอวอย่างไม่ได้ตั้งใจที่ ทีนี้นิ้วหัวแม่มือดันด้ามมีดเล็กน้อย ใบมีดอันแหลมคมที่ประกายความหวาดกลัวนั้นปรากฏส่วนอันสั้นจากฝักหระบี่

มันยาวเท่ากับนิ้วหัวแม่มือของมนุษย์เท่านั้นเอง

ความอาฆาต

จั๋วซือหรานรู้สึกถึงแรงผลักดันที่พุ่งออกมาจากเขาอย่างชัดเจน

เขาคู่ควรกับการเป็นอัจฉริยะที่ตระกูลเฟิงไม่เคยพบและไม่เคยเห็นมานานนับศตวรรษ

แข็งแกร่ง เสียจริง

คนขับรถม้าเกือบจะฉี่รด เขาตัวสั่น และถอยไปด้านหลังสองสามก้าว

“นี่คือสิ่งที่จั๋วลิ่วบอกเจ้าในเมื่อสักครู่หรือ” เฟิงเหยียนพูดอย่างเย็นชา

จั๋วซือหรานพูด "นางไม่ต้องบอกข้า ขาก็เดาออกได้"

จากปฏิกิริยาของเฟิงเหยียน จั๋วซือหรานรู้นางเดาถูก นางลดสายตาลงและมองขาอันยาวของเฟิงเหยียน เวลานี้ขาสองข้างนั้นมองไม่ออกเบาะแสใด ๆ

“ข้าได้ยินมาว่า ท่านอ๋องเฟิงได้รับบาดเจ็บที่ขาในการฝึกซ้อมประจำตระกูล อาการอย่างหนักจนไม่สามารถยืนและเดินได้สักพัก ก่อนหน้านี้ ข้าถูกเสน่ห์หนอนพิษกู่ควบคุมสติจนไม่ได้พิจารณาอีก ต่อมาข้าได้ไตร่ตรองถี่ถ้วนแล้วก็รู้ตัว ด้วยระดับความสามารถของท่านอ๋อง เป็นเพียงการฝึกซ้อมภายในครอบครัวเอง อาการบาดเจ็บนั้นไม่น่าร้ายแรงขนาดนี้”

“ถูกลอบทำร้ายลับหลัง” เฟิงเหยียนพูดด้วยเสียงที่เบาบาง

“ต่อให้ถูกลอบทำร้ายลับหลังก็จริง ด้วยความสามารถของท่านอ๋อง ไม่ควรต้องรับบาดเจ็บสาหัสมากนัก เว้นแต่จะเป็นท่าน…”

คำพูดที่จั๋วซือหรานพูดไม่หมด ทั้งสองต่างรู้ดี

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน