ยอดหญิงในเงามาร นิยาย บท 19

ในงานเลี้ยง ทุกคนต่างรอคอยการปรากฏตัวของชีเจิ้นและภรรยาอย่างอยากรู้อยากเห็น

ก่อนหน้านี้พวกเขาได้ยินมาคร่าว ๆ ว่าเรือนใหญ่ส่งคนออกไปตามหาใครบางคน และบอกว่าเด็กถูกอุ้มสลับตัวแล้ว

แต่เรื่องราวจะเป็นอย่างไรกันแน่ กลับรู้ไม่แน่ชัดเท่าใดนัก

ตอนนี้บอกว่าพาเด็กกลับมาแล้ว แถมยังจัดงานเลี้ยงครอบครัวล่วงหน้าเพื่อให้ทุกคนได้รู้จักกัน และเมื่อถึงเวลาค่อยคืนสู่ตระกูล ความอยากรู้อยากเห็นของพวกเขาจึงถูกกระตุ้นขึ้น

สีหน้าของนางหวังยังคงตึงเครียดเล็กน้อย

นางคิดไม่ถึงเลยจริง ๆ ว่านิสัยของบุตรสาวคนนี้จะเป็นเช่นนี้ได้

แม้จะไม่หยาบคาย แต่กลับดูเย็นชา

ทำให้คนอื่นยากจะผูกมิตร และก็ไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไรดี

แถมยังเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้นอีก

ชีอวิ๋นถิงแค่หยอกล้อกับนางเล็กน้อย แต่นางกลับไม่ยอมอ่อนข้อ และจ้องมองชีอวิ๋นถิงได้รับโทษด้วยสายตาที่เย็นชา ราวกับนั่นไม่ใช่พี่ชายแท้ ๆ ของตนเองอีก

นางรู้สึกโกรธในใจ เมื่อเห็นฮูหยินรองและฮูหยินสาม สีหน้าจึงดูไม่เป็นธรรมชาติมากนัก

กลับเป็นฮูหยินรองและฮูหยินสามที่ดูอยากรู้อยากเห็น วิ่งเข้ามาต้อนรับนางด้วยรอยยิ้ม “พี่สะใภ้ใหญ่! นี่ก็คืออาหยวนใช่หรือไม่เจ้าคะ?”

เมื่อครู่ชีเจิ้นบอกเรื่องที่ชีหยวนเปลี่ยนชื่อไปแล้ว

ชีหยวนลดสายตาลง คารวะด้วยท่าทางที่สบาย ๆ และเป็นธรรมชาติ “น้าสะใภ้รอง น้าสะใภ้สาม”

พวกนางล้วนเป็นคนคุ้นเคยที่เคยเจอเมื่อชาติที่แล้ว จึงย่อมไม่รู้สึกแปลกใหม่อะไร

แต่คนอื่นกลับมองนางแตกต่างออกไป

เดิมมาพร้อมกับความคิดที่จะมาดูเรื่องสนุก คิดว่าบุตรสาวที่ชอบด้วยกฎหมายที่ก่อนหน้านี้เรือนใหญ่ทุ่มเทเลี้ยงดูมากมายขนาดนั้น สุดท้ายแล้วกลับเป็นตัวปลอม

กลับกันบุตรสาวที่แท้จริงเกรงว่าจะถูกเลี้ยงดูมาอย่างหยาบกระด้างจนรับไม่ได้เสียแล้ว

แต่คิดไม่ถึงเลยว่าชีหยวนจะได้รูปร่างหน้าตาที่รับข้อดีของชีเจิ้นกับนางหวังมา แถมกิริยามารยาทก็ดีมากอีกด้วย

ความคิดที่พวกนางจะมาดูเรื่องสนุกก็ลดลงไปบ้าง และมีเพียงรอยยิ้มกับคำชมเล็กน้อยเท่านั้น

ฮูหยินรองมอบของขวัญพบหน้า[footnoteRef:1]ก่อนคนอื่น “ต่อไปล้วนเป็นครอบครัวเดียวกัน ไม่ว่าเมื่อก่อนจะเป็นอย่างไร ตอนนี้กลับมาบ้านแล้วก็เป็นคนกันเอง หากมีเรื่องอันใด เพียงแค่เอ่ยออกมาเป็นพอ” [1: คือธรรมเนียมการให้ของขวัญเมื่อพบหน้ากันครั้งแรก]

ฮูหยินสามเห็นดังนั้นย่อมไม่ยอมน้อยหน้า ถอดกำไลออกจากข้อมือเช่นกัน “ก่อนหน้านี้รีบร้อน จึงไม่ได้เตรียมอะไรมา กำไลข้อมือนี่ เจ้าเอาไว้ใส่เล่นเถอะนะ”

ชีหยวนไม่ได้รับมาทันที แต่มองไปทางนางหวังเล็กน้อย

นางหวังตกใจ ชีหยวนรู้จักกาละเทศะเช่นนี้ นางกลับยิ่งรู้สึกแปลกประหลาดมากขึ้นไปอีก

หลังจากชะงักไปครู่หนึ่ง นางก็พยักหน้าเล็กน้อย เพื่อส่งสัญญาณว่าชีหยวนสามารถรับมันมาได้

ชีหยวนรับมาอย่างนอบน้อม เอ่ยขอบคุณและคารวะอย่างหาที่จับผิดมิได้

นางพูดน้อยแถมยังรู้จักกาละเทศะเช่นนี้อีก มันจึงทำให้ฮูหยินรองและฮูหยินสามรู้สึกว่าน่าสนใจเล็กน้อย

เพียงแต่งานเลี้ยงในครั้งนี้ จัดเพื่อปรึกษากันเรื่องของการคืนสู่ตระกูล ด้านฮูหยินใหญ่เรียกพวกนางแล้ว ฮูหยินรองและฮู หยินสามจึงส่งยิ้มไปให้ชีหยวน “เจ้าไปเล่นกับน้องชายน้องสาวของเจ้าที่อยู่ตรงโต๊ะด้านนั้นเถอะ”

ชีหยวนหมุนกายกลับไปแล้ว

ฮูหยินรองจึงมองไปทางนางหวัง “พี่สะใภ้ใหญ่ แสดงความยินดีด้วยจริง ๆ นะเจ้าคะ!”

นางหวังกังวลเรื่องชีอวิ๋นถิงกับชีจิ่น เลยใจลอยเล็กน้อย เมื่อได้ยินคำพูดนี้จึงถามขึ้น “แสดงความยินดีอะไรหรือ?”

“แม้เด็กจะพเนจรอยู่ด้านนอก แต่ข้ามองดูนางกลับไม่รู้สึกแตกต่างจากบุตรสาวตระกูลใหญ่ทั่วไปเลยแม้แต่น้อยเจ้าค่ะ”

ฮูหยินรองยิ้ม “นี่ยังไม่ควรค่าแก่การแสดงความยินดีอีกหรือเจ้าคะ?”

นางหวังบอกไม่ถูกว่าในใจรู้สึกอย่างไร

ความจริงแล้วนางไม่ค่อยดีใจเท่าใดนัก

เมื่อก่อนระหว่างนางกับลูก ๆ สนิทสนมกันมาก และไม่เคยมีช่องว่างอะไรกันเลย

แต่พอชีหยวนเข้ามา นางก็มักจะรู้สึกว่าความสมดุลถูกทำลายลงแล้ว

ยิ่งไปกว่านั้น ชีหยวนไม่ได้ใกล้ชิดกับนางที่เป็นมารดาคนนี้มากนัก และยิ่งไม่สนใจชีอวิ๋นถิงกับชีจิ่นอีกด้วย

ไม่กังวลว่าจะขาดแคลน แต่กังวลว่าจะไม่เท่าเทียม เพราะถึงอย่างไรอาจิ่นก็เติบโตมาด้วยกันกับนาง ในจวนให้ทรัพยากรและการศึกษาที่ดีที่สุดแก่อาจิ่น และทำให้นางกลายเป็นไข่มุกของเมืองหลวง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน