ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 107

ตอนที่107 ชนะคดี

เสียงในสายค่อนข้างแก่ คงจะเป็นผู้อาวุโส ทุกคำที่พูดออกมาคือต่อต้านไม่อนุญาตให้พวกเขาอยู่ด้วยกัน

“ฮัลโหล เตแกได้ยินมั้ย ฉันกับยายไม่เห็นด้วยกับเรื่องของแกสองคน ถึงแม้ว่าเราสองคนจะอยากให้แกแต่งงานมีครอบครัว แต่ต้องไม่ใช้เธอ บ้านเราไม่ได้เรียกร้องอะไรมากแต่จะไม่มีวันยอมรับผู้หญิงที่เคยแต่งงานแล้ว แกเข้าใจมั้ย” ท่านพูดออกมาอย่างไม่หยุดปาก ทุกคำพูดเหมือนทิ่มแทงหัวใจนัชชา “รูปถ่ายพวกนั้นพวกเราเคยดูแล้ว ไม่เหมือนเป็นรูปตัดต่อ ผู้หญิงคนนั้นก็คงจะไม่ดีอย่างว่าไม่อย่างนั้นก็คงจะไม่หย่า เรื่องแบบนี้ตบมือข้างเดียวไม่ดัง แกเลิกหลงได้แล้ว”

นัชชารู้สึกหมดเรี่ยวหมดแรง เหมือนโดนคนกระชากผ้าพื้นสุดท้ายที่ใช้ไว้ปกปิดร่างกายทุกอยางหายไปร่างกายเปลือยเปล่า

ที่จริงแล้วที่เขาไม่ยอมพูดเพราะเหตุผลนี้หรอ

เธอรีบกดตัดสายทิ้ง กลัวว่าจะได้ยินคำพูดที่บอกว่าไม่ยอมรับในตัวเธอไปมากกวานี้

หลังจากวางสาย นัชชารีบเดินหนีออกมาจากห้องนอน ปิดประตูลง เดินจับพนังทางเดินไร้เรี่ยวแรง

นึกขึ้นภาพวันนั้นเขารับสายแบบรีบๆ กลัวเธอจะได้ยิน หลังจากนั้นก็รีบขับรถออกไปเพราะพวกท่านรู้ความสัมพันธ์ของเขาสองคน

นัชชานึกถึงคำพูดเรื่องรูปเมื่อกี้ เธอสับสน มันเป็นรูปของเธอที่อยู่ตามอินเตอร์เน็ตหรอหรือเป็นรูปอย่างอื่น

ไม่ว่าจะเป็นรูปอะไร ท่าทางของท่านจะจริงจังมาก

ผู้หญิงไม่ดี เคยหย่า

คำพูดพวกนี้แวบเข้ามาในหัว นัชชากัดปากแน่น นึกถึงตอนจับได้ดวิษนอกใจแรกๆคำพูดนี้เมทนีเคยพูดต่อว่าเธอ

‘ผู้หญิงคนหนึ่งที่เคยหย่า รู้อะไรมั้ยนั่นหมายความว่าหลังจากนี้แกต้องเผชิญหน้ากับปัญหาอะไรบ้าง’

จนถึงตอนนี้ ปัญหาโหดร้ายที่เกิดขึ้นไม่ใช่แค่การพูดลอยๆ สังคมสมัยนี้ความผิดทุกอย่างผู้หญิงต้องเป็นคนรับไว้ ถึงแม้ว่าเรื่องระหว่างดวิษกับเธอ ความจริงแล้วเธอคือคนที่โดนทำร้ายแต่ในปากของคนนอกคำที่พูดออกมามากที่สุดคือ ตบมือข้างเดียวมันไม่ดัง

ในสายตาของทุกคน เตชิตผู้ชายที่สมบูรณ์แบบทุกอย่างอย่างเขาคงไม่มีใครอยากให้ได้กับผู้หญิงที่เคยแต่งงานแล้วหรอก

นัชชาเข้าใจทุกอย่าง แต่เธอทำผิดอะไรล่ะ................

เธอไม่รู้ว่าตัวเองควรทำอะไร ถึงจะให้คนอื่นเปลี่ยนความคิดที่ไม่ดีที่มีต่อเธอ เหมือนไม่ว่าเธอจะทำยังไงก็ไม่มีประโยชน์……………

นัชชากำลังใช้ความคิดอยู่ จู่ๆเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เป็นเบอร์แปลก ทำให้นัชชารู้ได้ว่ารีบโทรมาขนาดนี้คงจะเป็นคนในบ้านดวิษ เธอกลัวว่าพวกเขาจะไปสร้างความเดือดร้อนให้ณัชชนณ์กับเมทนี เธอรีบรับสาย “ฮัลโหล”

“นัชชา เธอต้อการอะไรกันแน่” เสียงตะคอกของผู้ชาย สียงดังจนทำให้คนรู้สึกเจ็บหู

“ฉันหรอ” นัชชาตัวสั่นเหมือนถูกตักออกมาจากบ่อน้ำ “สิ่งที่คุณโดนมันเป็นสิ่งที่คุณทำตัวเอง มันเป็นสิ่งที่คุณควรจะได้รับ”

เรื่องมาจนถึงทุกวันนี้ เขาไม่เคยรู้สึกเสียใจ มีแต่จะโกรธและต่อว่าเธอ และเธอในตอนนี้ก็คิดได้แล้วเธอไม่คาดหวังที่จะให้ดวิษคิดได้ว่ามันเป็นความผิดของเขา

“สิ่งที่เธอทำเขาเรียกว่าโกง แต่งงานกันได้ปีกว่าเธอก็อยากหุบสมบัติครึ่งหนึ่งของครอบครัวฉัน เธอมันโลภ.........”

“คุณไปฟ้องร้องฉันสิ” นัชชาพูดขัดขึ้น เธอไม่มีอารมณ์มาฟังเขาพูดเรื่องไร้สาระ “เรื่องระหว่างคุณกับฉันคดีถูกตัดสินไปแล้ว หลังจากนี้เราก็แค่คนแปลกหน้ากัน คุณไต้องพูดอะไรมาก ไม่พอใจอะไรก็ไปยื่นฟ้องฉันในชั้นศาล”

เขาเงียบอึ้งในคำพูดของเธอ แล้วอยู่ๆก็หัวเราะขึ้นมาเหมือนคนบ้า “ห้าห้าๆ ทำไม เธอคิดว่าสะบัดฉันทิ้งไปได้ก็จะได้กลายเป็นภรรยาของเตชิตหรอ เธอฝันกลางวัน คนในบ้านนั้นคงจะรู้เรื่องของเธอแล้วละสิ”

ที่เดินมาจนถึงทุกวันนี้ ทุกสิ่งที่อย่างที่เคยทุ่มเทให้กับความรักครั้งนี้และทำให้เขากลายเป็นอาวุธร้ายในการทำร้ายเธอ

ครืดๆ

โทรศัพท์สั่น เป็นข้อความเข้าจากดวิษ

นัชชาสูดหายใจเข้าแล้วเปิดอ่านข้อความ สายตาจ้องมองไปที่รูปตรงหน้าจอ ท่าทางที่ดูไม่ได้เสียสายตา แต่คนในรูปเธอคุ้นเคยมาก

เหมือนทุกอย่างรอบๆตัวหยุดนิ่ง รวมทั้งลมหายใจของเธอ

หลังจากนั้นนัชชาก็ทรุดตัวลงนั่งพิงกับกำแพง นั่งงอตัว เอามือกอดเข่าเธอร้องไห้ออกมา

“ฮือ..ฮื..อ...” เธอพยายามเก็บเสียง กลัวว่าผู้ชายที่นอนป่วยอยู่ในห้องจะตื่น

หยดน้ำตาที่ใหญ่ เธอไม่ได้คิดไม่ถึงว่าหลังจากที่ชนะคดีเรื่องจะเป็นยังไงต่อ สิ่งที่กลัวที่สุดคือดวิษกับคนในครอบครัวเขาจะไม่ยอมปล่อยเรื่องนี้และยอมหยุดแก้แค้นเธอง่ายๆ

สิ่งที่เธอกลัวก็เกิดขึ้นจริงๆ

เรื่องแต่งงานที่เคยเกิดขึ้นเหมือนตราบาปที่ติดตัวเธอ เธอไม่รู้ว่าควรลบมันออกยังไง

เธอยังจะหนีมันพ้นมั้ย

ถึงต้องใช้เวลา 3ปี 5ปี 10ปี หรือมากกว่านั้น คงไม่มีใครยังรอคอยเธออยู่ที่เดิมรวมถึงเตชิตด้วย