ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 120

ตอนที่ 120 ลักพาตัว！โดนบังคับ！เรือสำราญ！

นัชชา ถอยหลังไปครึ่งก้าว ดึงจินต์ที่เมาไม่ได้สติมาไว้ข้างหลังตน จ้องมองระวังคนพวกนั้น “ฉันไม่รู้จักชนุดมที่พวกคุณตามหาอยู่”

แต่หากว่าชายคนนั้นดูเหมือนจะไม่ได้ยินคำพูดของเธอเลยและเขาก็พูดว่า "ขอโทษนะครับ คุณนัชชา กรุณาให้ความร่วมมือกับพวกผมเถอะ"

นัชชาหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพยายามทำให้ตัวเองสงบลง "ฉันบอกว่าฉันไม่รู้จักชนุดมที่พวกคุณตามหาอยู่ พวกคุณไม่มีสิทธิ์มาล้อมพวกฉันแบบนี้ กรุณาหลีกทางให้ฉันด้วย"

"คุณนัชชา ถ้าคุณไม่ให้ความร่วมมือเราจำเป็นต้องบังคับให้คุณมากับพวกผมแล้ว"

คนพวกนั้นพูดพลาง ก้าวไปข้างหน้า

ใบหน้าของนัชชาเคร่งเครียด ดวงตายังคงจองมองอยู่ที่ผู้ชายพวกนั้น พูดกันดีๆไม่ได้ใช่ไหม?

จินต์อยู่ข้างหลังนัชชาเหมือนจะรู้สึกถึงสถานการณ์แปลกๆ เขากระซิบถามนัชชาว่า "นัชชา เกิดอะไรขึ้นหรอ?"

"ไม่มีอะไรหรอก" นัชชามองจินต์ และถามว่า "เป็นอย่างไรบ้าง ยังเดินเองไหวไหม?"

"ฉันยังไหว!"

นัชชาพยักหน้าและพูดด้วยเสียงเบาที่มีเพียงคนสองคนเท่านั้นที่ได้ยิน ดวงตายังคงจ้องมองชายพวกนั้น "พอฉันร้อง แล้วเธอก็วิ่งหนีตามฉันมานะ"

จินต์รู้สึกหัวชาไปหมด เธอรู้แค่ว่านัชชาพูดอะไรก็ฟังอย่างนั้น "ได้สิ"

นัชชามองชายทั้งสามที่อยู่ตรงหน้า เงียบไปสองสามวินาที เธอกระชากมือของจินต์ "วิ่ง!"

หันกลับ ก้าว หายใจหอบ ตอนแรกรู้สึกว่าลมพัดเบา ๆ ที่ใบหน้า แต่ตอนนี้รู้สึกเหมือนลมที่พัดผ่านคมเหมือนใบมีด

ทั้งสองพยายามวิ่งไปที่ถนนใหญ่ แต่เพราะเหนื่อยหายใจหอบจนรู้สึดว่าปอดจะไหม้ ความไวในการวิ่งก็ช้าลง จนได้ยินเสียงฝีเท้าพวกที่ไล่ตามมาข้างหลังใกล้เข้ามามากขึ้นทุกที ...

นัชชาใช้กำลังทั้งหมดที่มีวิ่งหนี แต่ก็ไม่สามารถหลุดพ้นได้ วิ่งไปไม่ถึง 100 เมตรก็ถูกพวกนั้นคว้าแขนของเธอไว้!

"คุณนัชชา" เสียงของชายคนนั้นยังคงดูราบเรียบ เหมือนว่าเขาไม่ได้วิ่งตามมาเลย

นัชชารู้ว่าไม่สามารถหนีพ้น เธอหันหลัง เงยหน้าขึ้นมองใบหน้าของชายคนนั้น ยังไม่ทันได้อ้าปากพูด ทันใดนั้นมีบางสิ่งบินข้ามมาชนแขนของชายคนนั้น

"ปล่อยเธอเดี๋ยวนี้นะ" เสียงของคนๆนั้นดังขึ้นจากด้านหลัง ช่างเป็นเสียงที่คุ้นหูเหลือเกิน

เมื่อได้ยิน ชายพวกนั้นก็ก้าวถอยหลังไปกี่ก้าว พร้อมโค้งคำนับเล็กน้อยอย่างให้เกียรติ "คุณชนุดม!"

ชนุดมเดินออกมาจากความมืด ทุกก้าวของเขาดูเหมือนว่าเดินอยู่บนยอดหัวใจของคน เขาค่อย ๆ เดินเข้ามา และในที่สุดก็หยุดอยู่ตรงหน้านัชชา มองข้อมือที่แดงก่ำของเธอ ด้วยดวงตาที่เยือกเย็น "ใครบอกให้ทำกับเธอแบบนี้"

"ขอประทานโทษครับ คุณชนุดม!"

ชนุดม ไม่ได้แยแสกับเรื่องที่เกิดขึ้นมากนัก พร้อมโบกมือ ชายผู้นั้นก็ถอยกลับไปที่ด้านข้าง

จินต์มองตาปริบๆ มองดูอย่างงงๆกับเหตุการณ์ที่อยู่ตรงหน้า นี่มันหมายความว่าอะไร? ชายหนุ่มรูปงามที่อยู่ตรงหน้าช่วยพวกเธอจากกลุ่มชายที่ไล่ตามพวกเธอ แล้วหยุดพวกเธอไว้ที่นี่

ทนไม่ได้!

จินต์ยังคงเมาอยู่แต่ก็ก้าวไปข้างหน้าชนุดม และเอื้อมมือจะไปผลักชนุดม ยังไม่ทันได้แตะตัวเขาก็ถูกบอร์ดี้การ์ดจับข้อมือไว้

ชายผู้นั้นบีบข้อมือจินต์อย่างแรง จนเธอด่าออกมา"ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะไอ้พวกนี้นี่!ฉันเจ็บนะ ได้ยินไหม?!"

นัชชาเห็นจินต์ร้องเจ็บ ก็เป็นห่วงมาก รีบพูดกับชนุดม "บอกให้พวกนั้นปล่อยเธอไป ... "

ชนุดมแหล่ดูด้านข้างด้วยสายตาเย็นชา "แล้วจะทำไมหล่ะ？"

"คุณไม่ได้ยินว่าเธอร้องเจ็บหรือไง!"

"ก็มันเกี่ยวอะไรกับผมหล่ะ?" เขาไม่ได้มีความสงสารเลยสักนิด ทำเป็นไม่สนใจ

นัชชาปัดมือของเขาออก ใบหน้าอันสงบนิ่งของเธอเกือบจะแสดงไม่รอด "ก็ไปสิ"

กลุ่มชายพวกนั้นเดินไปที่รถคันสีดำสองคันที่อยู่ข้างถนน นัชชามองดูจินต์ขณะที่ถูกชายพวกนั้นพาเข้าไปนั่งในรถปากานี่ยาว ในขณะที่เธอกำลังจะโค้งตัวเข้าไปในรถตามจินต์ ชนุดมก็หยุดไว้ "คุณไปกับผม"

พอหันดู เป็นรถหรูของมายบัค

ในใจของเธอรู้ดีว่า เธอไม่มีโอกาสที่จะปฏิเสธ ได้แต่เดินตามเขาขึ้นไปนั่งตรงข้างคนขับ

เธอรู้สึกประหม่า ขณะคาดเข็มขัดนิรภัยมือของเธอสั่นเทิ้ม จนใส่ผิดใส่ถูก

เมื่อรถเริ่มออก เหยียบคันเร่งเพียงแค่ยี่สิบนาที รถก็มาถึงโรงแรมที่ทั้งสองพักอยู่ จินต์ถูกปล่อยตัว นัชชาโกหกจินต์จนทำให้เธอเข้าไปในโรงแรม

มองดูเงาของจินต์ลับหายไปที่ประตูโรงแรม หัวใจของนัชชาเริ่มเต้นไม่เป็นส่ำ และดังขึ้นๆ ต่อไปฉันจะต้องเจออะไรอีกก็ยังไม่รู้เลย

เมื่อรู้ว่าไม่มีทางหลบหนีพ้น นัชชาไม่ขัดขืนแต่อย่างใด ขึ้นไปนั่งบนรถ ตลอดทางที่ผ่านมา ตลอดทางก็กล้าๆกลัวๆ รถขับเลี้ยวไปเลี้ยวมา ในที่สุดรถก็จอดอยู่หน้าร้านกาแฟที่ไม่ได้โด่ดเด่นอะไรเลย

ร้านกาแฟ？

เป็นไปได้หรอ ที่กลางคืนดึกดื่นปานนี้เขาล็อกตัวเธอไว้ เพื่อให้เธอมาดื่มกาแฟกับเขา?

เห็นได้ชัดว่านัชชาไม่คิดอย่างไร้เดียงสาแบบนั้น เธอชะโงกหัวมองร้านกาแฟ ฝ่ามือของเธอเหงื่อออกเต็มไปหมด ในใจของเธอก็เกิดกลัวมากขึ้นเรื่อย ๆ

ชนุดมไม่ได้พูดอะไร ปลดเข็มขัดนิรภัยออก ลงจากรถ นิชชาเดินตามเขาไปอย่างติดๆ มีบอดี้การ์ดสองคนเดินตามมาอยู่ด้านหลัง

เดินถึงประตูร้านกาแฟ ยังไม่ทันได้พลักประตูๆก็เปิดออก เธอเดินตามเขาไป ด้านในร้านแสงสลัว มีเพียงโคมไฟติดผนังเพียงไม่กี่ดวงเท่านั้น ที่พอจะทำให้เห็นทางเดิน

เดิมข้ามระเบียงไป เดินลงบันไดไปอีกสองชั้น และในที่สุดก็มาถึงจุดสิ้นสุด

เมื่อประตูเปิดออก และนัชชาก็ต้องตกตะลึงอยู่กับที่ ภาพที่ปรากฏต่อหน้านั้น ... นี่มันเรือสำราญนี่!