ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 138

ตอนที่138พาแฟนไปกินข้าว

วันรุ่งขึ้นนัชชากับเตชิตมาทำงานพร้อมกันเรื่องเล็กน้อยเมื่อคืนไม่ได้ทำให้ทั้งสองรู้สึกอะไรเธอได้กลับไปทำงานแล้วรู้สึกเกรงๆหลังจากขาดงานไปหลายวัน

เธอนั่งเงียบผิดปกติมาตลอดทางเขาดูออกว่าเธอกังวลเรื่องอะไร“ไม่ต้องเป็นห่วงนภันต์ลากับหัวหน้าเธอให้แล้วช่วงที่เธอไม่อยู่”

นัชชารู้ว่าเขาต้องจัดการเรื่องนี้ให้เธอแต่เธอก็ยังไม่สบายใจอยู่ดีเพราะคนทั้งบริษัทรู้ความสัมพันธ์ระหว่างเตชิตกับเธอไม่มีใครกล้าว่าหรือหาเรื่องอะไรเธอเป็นเพราะแบบนี้เธอถึงควรทำตัวดีๆ

เธอขาดงานไปหลายวันโดยที่ไม่แจ้งอะไรเลยนวียาจะมองว่าเธอเป็นคนยังไงล่ะทีนี้

นัชชาตื่นเต้นมาตลอดทางจนกระทั่งเดินลงจากรถเธอไม่ได้หันไปพูดอะไรต่อกับเตชิตตรงไปห้องทำงานของเธอ

เธอเดินเข้าไปถึงห้องทำงานสายตามากมายมองมาทางเธอนัชชายิ้มและกล่าวทักทาง“สวัสดีตอนเช้าทุกคน”

แก๋กระพริบตานึกว่าตัวเองตาฝาดโบกมือทักทายและช่วยไม่ให้เธอยื่นดื้ออยู่ที่เดิม“ในที่สุดแกก็มาช่วงนี้งานยุ่งมากมานี่เร็ว”

นัชชาเดินไปหย่อนก้นนั่งลงที่โต๊ะทำงานเธอรู้สึกล่งใจ

แก๋ยื่นหนาเข้ามา“กว่าแกจะมาโทรไม่ติดตัวก็หาไม่เจอฉันก็นึกว่าแกลาออกไปแล้ว”

“เปล่า”นัชชาพยายามทำตัวไม่ให้มีพิรุธ“ไม่ค่อยสบายก็เลยขอลาหยุดไป”

“ชิ”แก๋บอก“โกหกคนอื่นหรือฉันก็ช่างแกไม่ใช่คนที่จะอ่อนแอไม่สบายจนทิ้งงานหายไปหลายวันเกี่ยวข้องกับคุณเตใช่มั้ย”

นัชชาเถียงไม่ออก

แก๋ก็ได้เซ้าซี้ต่อยื่นเอกสารให้เธอ“สรุปการประชุมที่ผ่านมา”

“ขอบใจนะแก๋”นัชชาซาบซึ้งใจที่มีเพื่อนร่วมงานที่ดีขนาดนี้

แก๋สะบัดมือ“เกรงใจฉันทำไม”

ไม่ได้มาทำงานหลายวันมีงานมากมายที่ต้องทำเธอใช้เวลาทั้งเช้าในการทำงานพอเงยมองดูนาฬิกาก็หมดเวลาพักเที่ยงไปแล้วเธอเข้าใจแล้วว่าทำไมเตชิตถึงชอบเลิกงานดึก

เธอเป็นแค่พนักงานธรรมดาเจ้าของบริษัทก็คงจะมีงานที่เยอะกว่า

นัชชายกมือบีบท้ายทอยตัวเองเธอก้มนานรู้สึกเมื่อย

โทรศัพท์ท่างอยู่บนโต๊ะสั่นเธอยกขึ้นมาดูเป็นข้อความจากเตชิต:กินอะไรรึยัง

นัชชายกยิ้มเธอพิมพ์ตอบเขาอย่างรวดเร็ว:ยังเลยมัวแต่เคลียงาน

หลังตอบกลับข้อความยังไม่ขึ้นว่าอ่านนวียาที่กลับจากพักเที่ยงมาเรียกเธอเข้าพบ“นัชชามาหาฉันหน่อย”

เธอวางโทรศัพท์ลงลุกขึ้นเดินเข้าไปหาเขา

นวียาอึ้งนึกว่าเธอจะยอมพูดความจริงออกมาความไม่พอใจที่มีค่อยๆหายไปเพราะมันเป็นเรื่องดีที่เธอยอมรับ

“มนเมื่อเธอยอมรับผิดฉันไม่อยากให้เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นอีกถึงเธอจะตัวคนเดียวแต่ถ้าทำงานเราต้องทำกันเป็นทีมถ้าเธอไม่อยู่งานในส่วนของเธอต้องให้คนอื่นทำแทนในเมื่อให้คนต้องทำแทนเธอก็น่าจะบอกกล่าวไม่ใช่หายไปเฉยๆทุกคนควรได้รับการเคารพ”ถึงเธอจะรู้ว่านัชชาเป็นอะไรกับเตชิตแต่เธอก็ไม่ปล่อยเรื่องนี้ไปง่ายๆต่อว่าตามสมควร

นัชชายอมรับผิด“ขอโทษค่ะวันหลังจะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้อีก”

นววียามองดูหน้าที่รู้สึกผิดของเธอ“โอเคฉันเชื่อเธอ”

พูดเสร็จบรรยากาศในห้องก็เริ่มผ่อนคลายสิ่งที่ควรติเธอก็ติไปแล้วนวียาพูดขึ้นอย่างยิ้มๆ“แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้รับสายธนัทโดยตรงเป็นเพราะเธอเลยนะ”

นัชชาส่ายหน้าอย่างเร็ว“คุณอย่าพูดแบบนั้นฉันรู้สึก..........”

ทั้งสองกำลังคุยกันก็ได้ยินเสียงเคาะประตูแต่เห็นไม่ชัดว่าคือใครนวียาจัดท่าแล้วตอบกลับ“เชิญค่ะ”

ประตูถูกดันเปิดทั้งสองคนอึ้งโดยเฉพาะนัชชาเธอตกใจที่เห็นเตชิตเขาก้าวขาเดินเข้ามาหยุดอยู่ข้างๆเธอ

เขาใส่เสื้อสีฟ้าอ่อนตัดกับสูทสีขาวเทาผูกไทที่เธอเป็นคนให้หล่อเหลา

นัชชากระพริบตาถี่ๆเธอยังคงอึ้งอยู่“คุณมาที่นี่ได้ไง”

เขายกคิ้วยื่นมือไปดึงเธอหันไปพูดกับนวียา“ตอนนี้เที่ยงสี่สิบเหลืออีกห้าสิบนาทีในหารพักฉันขอพาแฟนไปกินข้าวเดี๋ยวค่อยกลับมาคุยต่อโอเคนะครับ”