ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 154

ตอนที่ 154 ฉันไม่ดีเอง อย่าร้องไห้เลยนะ

เตชิตถอนหายใจอย่างหมดหวัง "ผมรู้ว่า คุณตาหัวโบราณ และไม่สามารถรับผู้หญิงที่เคยแต่งงานมาแล้วได้ แต่นัชชาไม่ใช่คนไม่ดีอย่างที่คุณตาคิดแน่นอน เธอเป็นคนเรียบง่าย ใจดี และไม่มีนิสัยที่ไม่ดีเลยสักนิด ... "

"พอเถอะ แกมันกำลังตกหลุมรักเธอ มองตรงไหนก็คิดว่าเธอดีทุกอย่าง" ชายชราไม่สามารถทนฟังต่อไปได้

เตชิตส่ายหัว และไม่อยากจะพูดคุยต่อ พวกเขาไม่ได้นั่งคุยกันมาเป็นเวลานาน เขาไม่ต้องการทำให้บรรยากาศอืมครึมเกินไป สำหรับเรื่องของเขา และนัชชาไม่ใช่เพราะคำพูดของใครสองสามคำแล้วจะเลิกรากันได้

ครึ่งชั่วโมงต่อมา นัชชาหอบของที่จะทำกับข้าวเดินเข้าประตูมา เธอซื้อแครอท เนื้อแกะ ผลไม้และผักสดอื่น ๆ เตชิตกำลังจะเข้าไปช่วยถือของ ก็ถูกเธอกันไว้ "คุณไม่ต้องช่วยฉันถือของหรอกคะ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้าเขาจะไม่พอใจ"

เธอเดินไปที่ห้องครัว และวางของไว้บนโต๊ะ คุณยายกำลังนวดแป้งอยู่ หญิงชราตรวจดูว่าเธอซื้อของมาครบไหม แล้วก็ชี้ไปที่ตู้เย็น "ไม่มีพริกไทยป่นแล้ว เมื่อกี้เธอไปซื้อมาใหม่หรือยัง？"

พริกไทยป่น？

นัชชาคิดแล้วคิดอีก จำไม่ได้ว่าเมื่อกี้เธอให้ซื้อพริกไทยป่นมาด้วย

เมื่อเธอเห็นสีหน้างงๆ หญิงชราก็เดาผลได้ "ไม่ได้ซื้อมา？"

"หนูคิดว่าไม่ต้อง เลยไม่ได้ซื้อมา ... " นัชชาพูดจบ ก็รีบพูดเสริมขึ้นว่า "เดี๋ยวหนูจะออกไปซื้อให้ใหม่ ยังมีอะไรต้องซื้อเพิ่มอีกไหมคะ จะได้ซื้อมาพร้อมกันทีเดียวเลย"

"ซื้อแค่นี้ก่อน อย่างอื่นเดี๋ยวค่อยว่ากันทีหลัง”

"เดี๋ยวค่อยว่ากันทีหลัง”

ช่วยไม่ได้นัชชาต้องกลับไปซื้อของใหม่ เพิ่งเดินออกจากประตูวิลล่า มองรถที่เปิดไฟจอดอยู่ไกล ๆ เธอเดินไปด้วยความหมดแรง และพูดกับคนขับว่า "ไปที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตเมื่อกี้อีกรอบค่ะ"

ชนัตคนขับถามอย่างงงๆ “คุณนัชชา ต้องไปซื้อของอีกรอบหรอครับ? "

เพิ่งลงจากรถไปไม่ถึงสิบนาที ต้องออกไปใหม่อีกรอบ

นัชชาพยักหน้า "ใช่คะ"

"ได้ครับ"

รถกำลังขับเคลื่อนออกมา นัชชามองวิวทิวทัศน์นอกหน้าต่างรถ ในใจก็คิดน้อยใจ ที่จริงคุณยายเขาไม่ได้ลืมให้ซื้อของหรอก แค่อยากแกล้งเธอให้ออกไปซื้อของใหม่แค่นั้น

ถ้าเตชิตไม่รีบกลับบ้าน เธอก็ยังไม่รู้ว่าจะโดยอะไรบ้าง ดีที่เตชิตอยู่บ้าน เขาถึงยังพอเกรงใจบ้าง

นัชชาเอนหัวไปพิงที่หน้าต่างรถ เหนื่อยใจเหลือเกิน เหมือนไหล่กำลังถูกสมอเรือทับอยู่จนเงยหน้าไม่ขึ้น โดนพวกผู้ใหญ่จู้จี้จุกจิก เธอไม่มีทางอื่นนอกจากทำให้ดีที่สุด ไม่มีวิธีอื่นแล้ว อดีตชีวิตของเธอและข่าวลือ มันทำให้ยากที่จะลบล้างความคิดเชิงลบของพวกเขาได้

ลองคิดๆดู เปลี่ยนจุดยืน ถ้าเราเป็นผู้ปกครองของเตชิต เราก็คงไม่เห็นด้วยที่จะให้หลานชายเอาผู้หญิงที่เคยมีอดีตไม่ดีมาเป็นศรีภรรยา ยิ่งคิดเธอก็ยิ่งเหนื่อยใจ

ไป – กลับอีกรอบก็เพื่อไปซื้อพริกไทยป่นหนึ่งซอง พอกลับมาถึงบ้าน ไส้เกี๊ยวก็ปรุงเสร็จเรียบร้อยแล้ว

หญิงชราเห็นเธอกลับมา ก็พูดว่า "กลับมาช้าจริง ฉันปรุงเสร็จเรียบร้อยแล้ว เธอวางของไว้ตรงนั้นก่อน"

นัชชาถือผงพริกไทยป่นไว้ในมือ ยืนนิ่งอยู่ตรงที่เดิม

หญิงชราหยุดทำ แล้วหันมามองเธอ "มีอะไร？"

“เธอคิดว่าคนอื่นเขาจะไม่เก็บเอาไปนินทาหรือ？บางทีเธออาจจะเหมือนกับที่เตชิตพูดว่า เธอไม่ใช่คนเลวอะไร แต่ในสายตาของผู้ใหญ่ เธอเคยมีประวัติการแต่งงานมาแล้ว เกิดข่าวแพร่ออกไปจะให้คนนอกคิดยังไง? "

นัชชาถูกต่อว่าซะจนพูดอะไรไม่ออก และไม่รู้จะพูดอะไร

ทั้งสองยืนแข็งทื่ออยู่ที่เดิม บรรยากาศเริ่มตึงเครียด หญิงชราถอนหายใจ "พอเถอะ เธอออกไปข้างนอกเถอะ"

หลังจากนั้น เธอก็หันไปยุ่งที่โต๊ะทำกับข้าวต่อ ไม่ได้มองเธออีก

นัชชาเช็ดมือสะอาดแล้ว เดินออกจากห้องครัวอย่างช้าๆ เมื่อเธอขึ้นไปชั้นบนก็พบกับเตชิตที่เพิ่งออกมาจากห้องหนังสือ ทั้งสองสบตากันอยู่พักหนึ่ง ยังไม่ทันได้พูดอะไรแววตาของนัชชาก็เริ่มแดงก่ำ

ตั้งแต่เรื่องในบาร์เมื่อครั้งก่อน ทั้งสองอยู่ในสภาพสงครามเย็น จำนวนครั้งที่จะพูดคุยภายใต้หลังคาเดียวกันก็น้อยนิดจนน่าสงสาร ได้แต่จมอยู่ในความโกรธของตัวเอง แล้วยังแสร้งทำเป็นไม่แยแส ถ้าไม่ใช่ว่าผู้ใหญ่ของเขามาหา เขาก็คงจะยังไม่กลับมาบ้าน

ในเวลานี้เขามองเห็นขอบตาแดงก่ำ กับแววตาที่ทนอดกลั้นจนถึงขีดสุดของหญิงอันเป็นที่รัก ใจของเตชิตเหมือนโดนมือขนาดใหญ่ที่มองไม่เห็นจิกไปที่หัวใจอย่างแรง มันปวดเหมือนโดนกระชากใจออกจากร่าง

เมื่อเห็นว่าน้ำตาของเธอกำลังจะอาบแก้ม เขาก็ดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขน ฝ่ามือลูบไปที่หัวของเธอ พลางปลอบโยนเบา ๆ "อย่าร้องไห้นะ คนดี"

เธอไม่กล้าแม้แต่จะปริปากพูดว่า เธอไม่เป็นไร แค่พูดออกมาคำเดียวน้ำตาก็พรั่งพรูออกมาราวกับเปิดก๊อก คุณตาของเตชิตยังคงนั่งอยู่ในห้องรับแขก นัชชากัดเสื้อที่หน้าอกของเตชิตเพื่อสะกดเสียงร้องไห้ของตัวเอง ไม่ให้ใครได้ยิน

น้ำตาอุ่นๆเปียกหน้าอกเสื้อซึมไปที่ผิวของเขาอย่างรวดเร็ว หัวใจของเขาเจ็บปวดเหมือนโดนน้ำกรดสาดหรือแมลงมีพิษรุมกัด เตชิตประคองเธอเข้าไปในห้องนอน แล้วปิดประตูลง ผู้หญิงตัวเล็กในอ้อมกอดของเขา ก็ร้องไห้โฮออกมา

หลังจากไม่ได้สัมผัสกันมาเป็นเวลานาน ร่างกายทั้งสองกอดกันแน่น พวกเขาไม่จำเป็นต้องพูดอะไรก็เข้าใจกันดี นัชชาร้องไห้เป็นเวลานานจนดวงตาของเธอบวมและพล่าไปหมด จนในที่สุดก็สงบสติอารมณ์ได้

เตชิต คลายอ้อมกอดออก ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาบนใบหน้าของเธอ พูดเสียงนุ่มราวกับกำลังปลอบเด็ก "นัชชาคนดี ฉันไม่ดีเอง อย่าร้องไห้เลยนะ"