ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 161

ตอนที่ 161 ค่ำคืนอันแสนปวดใจ

นัชชาเดินเข้าไปในคฤหาสน์ด้วยท่าทีไร้ซึ่งอารมณ์ เธอไม่ได้กลับไปยังห้องนอน แต่ทว่าเดินไปที่ห้องรับแขกที่อยู่ด้านข้าง ล็อคประตูลง ยังเดินไม่ทันถึงเตียง เธอก็ล้มตัวลงไปนั่งบนพื้น

เธอไม่ได้เปิดไฟ ผ้าม่านอันแสนหนาปิดกั้นแสงสว่างไว้จนหมด เธอขดตัวลงนำแขนทั้งสองขึ้นมาโอบกอดเข่าไว้ในมุมเล็กๆภายในห้อง บรรยากาศในคฤหาสน์อุ่นกำลังดี แต่เธอกลับรู้สึกหนาวจนตัวแข็งไปหมด

ความรู้สึกที่ถูกคนที่ตัวเองไว้ใจที่สุดทรยศนั้น ในชีวิตของเธอเคยผ่านมันมาแล้วครั้งหนึ่ง และแทบจะพรากเอาชีวิตเธอไปทั้งหมด ก่อนหน้านี้เตชิตคือผู้ที่ช่วยเธอออกมาจากภัยอันตรายทั้งปวง แต่ในวันนี้ เขากลับเป็นผู้ที่ทรยศโกหกเธอ

น้องสาว?

ไม่ใช่ว่านัชชาจะมองสายตาอาลัยอาวรณ์คู่นั้นของทีนาร์ไม่ออก ผู้หญิงคนนั้นยังมีความรู้สึกและเยื่อใยที่ดีต่อเตชิต นี่เป็นสัญชาตญานของผู้หญิงที่เข้าใจผู้หญิงกันเอง

งั้นเตชิตล่ะ?

เธอเชื่อว่าเตชิตคงไม่ทำเรื่องอะไรที่ไม่ดีกับตัวเธอ แต่โกหกเธอนี่สิมันใช่เรื่องเหรอ?

นัชชารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนนอก ถ้าเตชิตบอกเธอเรื่องการมีตัวตนอยู่ของทีนาร์ตั้งแต่แรก มันอาจจะไม่ทำให้เธอต้องมานั่งเสียใจขนาดนี้ ความรู้สึกที่รับรู้ได้ถึงความไร้เรี่ยวแรงและความทุกข์เสียใจที่ฝังลึกอยู่ในกระดูกมันล้นออกมาจนเธอไม่รู้จะเผชิญหน้ารับมือมันยังไง

คำพูดของเขาเพียงประโยคเดียวทำเธอโง่คล้อยตามเชื่อสนิทใจมาเป็นเวลานาน เขามองดูเธอเหมือนคนโง่ที่เชื่อคำพูดพวกนี้ทุกวัน ในใจเขาจะรู้สึกผิดเสียใจกับเรื่องนี้สักนิดบ้างหรือไหมนะ?

นัชชาไม่กล้าแม้แต่จะคิด เธอกลัวว่าสิ่งที่เธอเห็นอยู่ตรงหน้าทั้งหมดจะกลับกลายเป็นสิ่งที่เธอมโนขึ้นมาเอง กลัวว่าผู้ชายที่ตัวเองตกหลุมรักจะเปลี่ยนเป็นคนที่เธอไม่รู้จัก

นัชชาไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองร้องไห้มานานเท่าไหร่ นั่งมานานแค่ไหนแล้ว เธอเพียงรู้ว่าผู้ชายที่นั่งอยู่ในรถคนนั้นได้จากเธอไปอีกแล้ว เธอได้ยินเสียงเครื่องยนต์ที่ดังมาจากในสวนหน้าคฤหาสน์ รถวิ่งสวนกันไปมา

นัชชาใช้แรงกอดแขนสองข้างหนักขึ้นไปอีก ราวกับว่าทำแบบนี้แล้วจะสามารถสร้างกำแพงขึ้นมาให้ตัวเองได้ เธอหลับตาลง น้ำตารินไหลลงมา เสียงสะอึกอื้นที่นัชชากำลังร้องไห้ ค่อยๆเปลี่ยนเป็นเสียงร้องไห้ฟูมฟายดังโฮออกมา เขาไปไหนอีกแล้ว? บริษัท ที่พักที่อื่น หรือว่า ลิลล่าเขตเหนือ?

ไม่มีใครสามารถตอบได้และยิ่งไม่มีใครรู้ ความรู้สึกที่สับสนกังวลย้อนกลับมาทำร้ายเธออีกครั้ง

……

ก่อนที่เตชิตจะขับรถออกจากไวโรจน์วิลล่า เขาได้ส่งกำลังคนเฝ้าดูบริเวณโดยรอบคฤหาสน์ ถ้าหากนัชชาออกไปหรือมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ให้แจ้งเขาให้ทราบเป็นคนแรก

เธออยากอยู่เงียบๆ แต่เมื่อเขาอยู่บ้านกลับอดไม่ได้ที่จะเข้าหาเธอ ดังนั้นเขาทำได้เพียงหนีออกไป จึงจะควบคุมตัวเองได้

เวลาค่อยๆผ่านไปจนกระทั่งเช้ามืด ทั้งๆที่ชีวิตกลางคืนของเขาผ่านไปอย่างเพลิดเพลิน แต่เขากลับมืดแปดด้านไม่รู้จะไปไหนดี ปกติทำงานยุ่ง ไม่ชอบไปเที่ยวเล่น คิดไปคิดมาก็คิดถึงแค่ชนัยผู้เดียว

เขาโทรหาชนัยด้วยความกลัดกลุ้มใจ คู่สายรับโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว ตามมาด้วยเสียงดนตรีที่แสนดังทะลุผ่านเข้ามาในหู “พี่เตชิต? พี่โทรมาหาผมตอนนี้เนี่ยนะ ช่างเหลือเชื่อจริงๆ.....”

เสียงของเขากวัดแกว่งไปมา ฟังก็รู้ว่าเขาดื่มไปไม่น้อยเลยทีเดียว

เตชิตขี้เกียจจะพูดมากกับเขา “ตอนนี้นายอยู่ไหน?”

“ผมจะอยู่ที่ไหนได้อีกล่ะ แน่นอนว่าต้องเป็นมูตี้คลับเฮาส์ พี่มีธุระกับผมงั้นหรอ?” เหมือนเขาเกรงว่าเสียงตรงนั้นจะดังไป ชนัยจึงปิดเพลงลง แต่ยังมีเสียงสาวๆที่รายล้อมเขาอยู่บ่นขึ้น “พี่ชนัยขา ทำไมปิดเพลงล่ะคะ~?”

ชนัยพูดด้วยน้ำเสียงหยอกล้อ “เดี๋ยวเปิดนะจ้ะ รอแปปนึง”

เตชิตกลับรถทันที มุ่งหน้าไปยังมูตี้คลับเฮาส์ “ฉันจะไปหานาย”

“พี่จะมา!?” เสียงของชนัยสูงขึ้นสองขั้น ฟังดูตกใจมาก “ตอนนี้หรอ?”

สายตาคมกริบของชนัยเบิกโพลงขึ้นมาทันใด “พี่สะใภ้รู้แล้วงั้นหรอ?”

“ใช่” สองมือของเตชิตจับเข่าไว้ ใบหน้าครึ่งหนึ่งซุกอยู่ในฝ่ามือ “รู้ถึงการมีอยู่ของทีนาร์ แต่ยังไม่รู้ถึงความสัมพันธ์ระหว่างเรา”

ตอนนี้ชนัยจึงเข้าใจว่าทำไมดึกดื่นแบบนี้เตชิตจึงออกมาดื่มกับเขาได้ ถ้าเรื่องนี้เกิดขึ้นกับตัวเขาเอง เขาคงตกอยู่ในที่นั่งลำบาก อึดอัดจนทำอะไรไม่ถูก และ ไม่รู้จะรับมือกับมันยังไงแน่ๆ

“พี่ได้อธิบายกับเธอรึยัง?”

เตชิตอ้ำอึ้งถอนหายใจ สามคำที่พูดออกมาแฝงไปด้วยความรู้สึกหมดหนทางและทรมานใจ “เธอไม่เชื่อ”

และตอนนี้เขาก็ไม่รู้จะหาวิธีไหนไปขอร้องให้เธอกลับมาเชื่อใจ

ชนัยไม่รู้จะปลอบเขายังไง มองดูแก้วเหล้าบนมือ เขากัดฟันพูด “พี่เตชิต พี่มีอะไรไม่สบายใจ รีบระบายออกมาให้หมด คืนนี้ข้าน้อยสละชีพเพื่อท่านเอง!”

เตชิตหัวเราะ แต่ในเสียงหัวเราะนั้นคงรู้สึกเจ็บปวดไม่น้อย “ดี”

ทั้งสองชนแก้วไปมาอย่างไม่หยุดยั้ง เหล้าที่ตั้งอยู่บนโต๊ะหมดลงไปครึ่งหนึ่งอย่างรวดเร็ว แม้ว่าชนัยจะเป็นคนที่คอแข็ง ดื่มเก่ง แต่ดื่มกันทั้งเยอะทั้งเร็วขนาดนี้ถือเป็นครั้งแรกเลย สุดท้ายเขาดื่มจนไม่มีสติ ทั้งๆที่มีห้องน้ำอยู่ในห้องแต่เขาก็ยังจะพยายามออกมาข้างนอก เดินไปไม่กี่ก้าวก็เกือบล้มลงไป

ผู้จัดการที่เดินตามหลังเขามาติดๆตกใจวาบ รีบเดินเข้าไปประคอง “คุณชนัย คุณชนัย!”

ชนัยรู้สึกเหมือนมีคนตะโกนเรียกตัวเอง ตอนนี้เขาแทบจะทรงตัวไม่ได้ พูดติดๆขัดๆ “มี มีอะไรเหรอ?”

“คุณดื่มเยอะไปแล้ว ผมจะประคองคุณขึ้นไปพักด้านบน”กลิ่นเหล้าอันคละคลุ้งบนตัวเขาทำผู้จัดการแสบจมูกไปหมด ถ้าไม่ เห็นว่าเป็นผู้บริหารระดับสูง เขาคิดว่าเป็นพวกขี้เหล้าข้างถนนไปแล้ว