ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 179

ตอนที่ 179 ย้ายเข้ามาอยู่ด้วยกัน

“งั้นเธอคิดว่าตัวเองทำถูกมั้ย” ปรัณมอหน้าเธอ “เธอเป็นหมอไม่ได้เป็นจิตแพทย์ ไม่ต้องไม่จำเป็นต้องพูดคุยหรือให้คำแนะนำ เรื่องอื่นนอกจากการรักษากับคนไข้ ถ้าเกิดจินต์เสียสติขึ้นมา เธอจะจัดการยังไง”

“เธอคงไม่เป็นอะไรหรอก”

“เรื่องอะไรก็เกิดขึ้นได้” ปรัณมองหน้าที่ไม่รู้สึกผิดของเธอ เขาผิดหวัง “เธอกลับไปก่อน”

สุวีราเอื้อมมือไปดึงแขนเขา เธอกล้าทำแบบนี้ครั้งแรกตั้งแต่ทำงานกับเขามา “ทำไมฉันต้องไป”

ปรัณชะงักฝีเท้า เห็นหน้าตาดื้อดึงของเธอ ตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เธอเป็นหมอที่ยังไม่มืออาชีพพอ”

ไม่มืออาชีพ

ตลอดครึ่งปีที่ทำงานกับเขามา นี่เป็นสิ่งที่เขารู้สึกกับเธอใช่มั้ย

สุวีราตั้งใจทำงานมาโดยตลอด ไม่ได้เพียงเพราะเธอเป็นรุ่นน้องของปรัณ แต่เธอทำเพื่อให้เขายอมรับในตัวเธอ แค่คำพูดไม่กี่ คำของเธอเมื่อกี้ เขาก็ตัดสินใจเธอไปแบบนั้น

ผิดหวัง หมดหวัง เสียใจ หมดแรง และยังรู้สึกไม่เข้าใจ

สุวีราหมดความอดทน ความจริงมันก็ไม่ได้เป็นเรื่องใหญ่อะไร แต่เธอรู้สึกว่าไม่ยุติธรรม เธอโมโหมาก

เธอผิดตรงไหน เขาถึงกับว่าว่าเธอเป็นหมอที่ไม่มืออาชีพ

ตอนแรกปรัณยังนิ่งเย็นชาอยู่เลย แต่พอเห็นเธอตาเริ่มแดง น้ำตาเริ่มคลอ ปรัฯขมวดคิ้ว เธอ.......ร้องไห้หรอ

เขากำลังจะอ้าปากพูด แต่สุวีราไม่เปิดโอกาสให้เขา เธอหันหลังแล้ววิ่งออกไป

มองดูเธอหายวิ่งหายไป ปรัณกำมือแน่น กำลังจะวิ่งตามออกไปแต่ก็หยุดชะงักเท้า

เดี๋ยวมีเรื่องมากมายต้องจัดการต่อ ไม่มีเวลาสนใจเธอ

.......................

ในห้องพัก จินต์มองดูผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างๆ ถูกสุวีราต่อว่าไป เธอไม่กล้าเอ่ยปากพูดอะไรต่อ กลัวว่าจะพูดอะไรผิดไป

เตชิตก็ไม่ได้ต่อว่าเธอต่อ แต่จินต์รู้ตัวว่าสายตาที่เขามองเธอมันเปลี่ยนไป เขาเป็นห่วง แต่เหมือนจะขาดความรู้สึกบางอย่างไป

“วันหลังอย่าทำแบบนี้อีก” เขาพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเงียบ ให้เธอรู้สึกว่าเขากำลังจริงจังอยู่

จินต์โล่งใจ “ฉันรู้ ขอโทษนะเต ฉันเพียงแค่อยากเครียดไม่รู้จะทำยังไง ทุกวันนี้อยู่บ้านคนเดียว เมื่อก่อนยังมีปวีนกับหมอคนอื่นๆอยู่เป็นเพื่อน แต่ตอนนี้อยู่ตัวคนเดียว ฉันคิดมากมกมุ่นง่าย”

“จินต์ ไม่ว่ายังไงก็อย่าเอาเรื่องสุขภาพมาล้อเล่น พ่อแม่เธอคงไม่อยากเห็นแบบเธอเป็นแบบนี้” ส่วนน้อยที่เตชิตจะเอ่ยถึงพ่อแม่ของเธอ เขาคงจะกลัวจริงๆ

“นี่ไม่ใช่เรื่องเล็ก พวกเราย้ายมาก็คงช่วยอะไรไม่ได้”

จินต์ถูกเขาปฏิเสธซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่เธอก็ไม่ยอมแพ้ เธอต้องคว้าไว้ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสแบบนี้อีกเมื่อไหร่

“แต่ตอนนี้ใจฉันไม่อยากเข้ารักษา........” เธอพูดให้ตัวเองน่าสงสาร เหมือนถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวบนโลก “ถึงจะหายแล้ว ไม่มี ครอบครัวแล้วมันยังมีประโยชน์อะไร”

“จินต์” เตชิตเรียกเธอเสียงดัง เขาไม่พอใจที่เธอเป็นแบบนี้ เขาหมดความอดทน “เธอเปลี่ยนไปมาก”

จินต์ใจหาย กลัวว่าเขาจะรู้ทันเธอ เธอรีบพูดขึ้น “คุณก็เหมือนกัน”

ทั้งสองเงียบ บรรยากาศในห้องตึงเครียด ไม่ใช่ไม่มีเรื่องจะพูด แต่เป็นเพราะพูดอะไรไม่ได้

“เรื่อนี้ต้องใช้เวลานาน สิ่งที่เธอต้องทำตอนนี้คือให้ความร่วมมือหมอ อย่าทำแบบนี้อีก นัชชาไม่ได้เข้าใจเธอผิด และจะไม่เกิด เรื่องแบบนี้ขึ้นอีก” เขาพุดชัดเจน บอกให้เธอรู้ว่าเธอไม่ได้มีความหมายอะไรระหว่างเขากับนัชชา

จินต์รู้ว่าเขาหมายความว่ายังไง เธอยังมีเรื่องมากมายอยากพูด แต่ก็เลือกที่จะไม่พูดต่อ กลัวว่าเตชิตจะหมดความอดทน พูดต่อ ไปก็คงไม่เกิดประโยชน์

“โอเค คุณลองกลับไปถามคุณนัช แต่ถ้าคุณไว้ใจที่จะให้ฉันอยู่คนเดียว งั้นให้ถือว่าฉันไม่เคยพูดอะไร”

เตชิตลุกขึ้นยืน “พักผ่อนเถอะ”

ได้ยินเสียงประตูถูกปิดลง จินต์ก็หลับตาลง เธอรู้ว่าในห้องนี้มีกล้องเพราะฉะนั้นเธอจะไม่ยอมให้เกิดความผิดพลาด เธอไม่ได้ ต้องการให้เตชิตยอมเธอเร็วๆแต่เธอต้องการให้เขาตายใจไม่ทิ้งเธอไปไหน