ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 182

ตอนที่ 182 คู่แข่งเข้ามาอยู่ด้วย

เมื่อเตชิตกลับมาถึงวิลล่าก็เกือบห้าทุ่ม เธอกำลังรอเขาอยู่ เธอทำเช่นนั้นเสมอ ประตูห้องนอนเปิดออก โคมไฟติดผนังสว่างอยู่ เธอนั่งอยู่บนเตียงถือข้อมูลเอกสารอยู่ในมือ เป็นโปรเจคที่เธอรับผิดชอบอยู่ แล็ปท็อปยังคงเปิดอยู่ บนหน้าจอเขียนว่า 'สรุป รายงาน' ตัวใหญ่สี่คำ

ผู้หญิงตัวเล็กที่รอเขากลับมาค่อยนอน เธอหลับโดยไม่รู้ตัว ลำคอของเธอห้อยลงดูเป็นท่าหลับที่ไม่สบายเป็นอย่างมาก

เตชิตเดินเข้าไปข้างเธอ หยิบของในมือเธอออก และค่อยๆโน้มตัวลงประคองลำคอของเธอแล้ววางลงบนเตียงอย่างช้า ๆ เขาไม่อยากรบกวนการพักผ่อนของเธอ แต่กลับทำให้เธอตื่นจนได้

นัชชารู้สึกว่ามีใครบางคนกำลังขยับร่างของเธอ มึนๆงงๆลืมตาขึ้นมองเห็นคางของเขา เธอยืดแขนออกคล้องคอเขา พรางกระซิบถาม "ตอนนี้กี่โมงแล้ว?"

"เกือบห้าทุ่มแล้ว"เตชิตดึงผ้าห่มมาห่มให้เธอ"ถ้าเธอง่วงก็หลับก่อนก็ได้ เธอปวดต้นคอหรือเปล่า?"

"ฉันบอกว่าจะรอคุณนี่น่า ดีที่วันนี้กลับมาไม่ดึกมาก" นัชชายังไม่ปล่อยมือ เธอเอาหน้าไปซบที่ซอกคอของเขาเคลียคลอไปมาเหมือนลูกแมว "คุณหิวไหม？"

เตชิตรู้สึกอบอุ่นใจ เป็นเวลานานเหลือเกินที่เขาหวังว่าจะมีใครบางคน รอให้เขากลับมาและถามเขาด้วยความอ่อนโยน "ไม่หิวหรอก เธอเพิ่งทำอาหารให้ฉันกินตอนเย็นนี่"

"อ๋อใช่ ฉันลืมไปเลย" นัชชาขยี้ตา เหมือนกับว่าตอนนี้ห่วงเรื่องเขาทานข้าวหรือยัง จนกลายเป็นนิสัยโดยไม่ได้ตั้งใจไปเสียแล้ว

“นอนเถอะ ฉันไปอาบน้ำก่อน” เตชิตเห็นเธอง่วงมาก จึงไม่อยากพูดกวนเธออีก เขาเป็นคนตัดสินใจอะไรโดยไม่ลังเล แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาลังเล

นัชชาดึงมือของเขาไว้ "คุณไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ฉันจะช่วยทำน้ำร้อนให้ เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว แช่น้ำผ่อนคลายสักหน่อยจะดีกว่า"

เธอกำลังจะเปิดผ้าห่มลุกออกจากเตียง เตชิตกดไหล่ของเธอไว้ แววตาแต้มด้วยสีแดง วันนี้เขาไม่ได้ไปที่บริษัท ผมของเขาก็ปล่อยสบาย ๆ ดีที่ผมหน้าม้าของเขายาวปิดหน้าผาก พอดีที่จะปิดแววตาอันอ่อนล้าของเขาได้

"ไม่ต้อง เดี๋ยวฉันทำเอง"

ปกตินัชชาจะไม่กระตือรือร้นขนาดนี้ แต่วันนี้ ... คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นที่วิลล่าเขตเหนือ เขารู้สึกสงสารเธอมาก

โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเวลานี้ เขามองไปที่เธอที่นั่งอยู่บนขอบเตียง ทำให้ใจของเธอแทบหยุดเต้น

"เตชิต" นัชชาเรียกชื่อเขาด้วยน้ำเสียงจริงจัง "คุณมีอะไรจะพูดกับฉันไหม？"

ครึ่งปีที่พวกเขาอยู่ด้วยกัน ทำให้รู้นิสัยของฝ่ายตรงข้ามดี ปกติเขากลับมาถึงบ้านแววตาของเขาจะไม่เคร่งเครียดขนาดนี้ ท่าทีในวันนี้ของเขา มันฟ้องว่าจะต้องมีเรื่องอะไรที่เขาไม่สามารถรับได้เกิดขึ้นแน่นอน

เตชิตไม่คิดว่าเธอจะรู้สึกเร็วอย่างนี้ ตอนแรกไม่คิดว่าจะคุยกับเธอในคืนนี้ แต่เมื่อเธอพูดเปิดเรื่องขึ้นมาแล้ว เขาก็ต้องพูดกับเธอ

“นัชชา” เสียงของเขาขมขื่น ทุกคำที่เขาพูดออกมาปวดเหมือนถูกมีดกรีดไปที่เส้นเสียง เงียบไปพักหนึ่ง เขาก็ปริปากพูด” หมอฝ่ายสหรัฐฯแนะนำให้ทีนาร์ย้ายเข้ามาที่บ้านเรา "

ริมฝีปากของนัชชาแข็งทื่อ ไม่ใช่ว่าไม่ชอบ แต่ก็ใช่ว่าจะชอบ เพียงแต่ ... ไม่คาดคิด

เธอคิดว่ามันน่าจะผ่านไปแล้ว ไม่คิดว่ายังจะมีต่อ

นัชชารู้สึกตระหนกเล็กน้อย ไม่คิดว่าเรื่องนี้จะทำให้เขาหนักใจขนาดนี้

ดังนั้นตอนนี้เขาให้เธอตัดสินใจอย่างนั้นหรือ?

เธอยังมีทางเลือกอีกหรือ?

นัชชาไม่รู้ว่าจะพูดกับเขาอย่างไร แม้คำปลอบโยนก็เหมือนมันติดอยู่ที่คอ

เตชิตเห็นความวุ่นวายใจและความลำบากใจในดวงตาของเธอ เขายกฝ่ามือแตะที่ใบหน้าบอบบางของเธอ“ นัชชา ถ้าเธอไม่เห็นด้วย ฉันจะหาทางออกวิธีอื่น”

ดวงตานัชชาเริ่มร้อนขึ้น เธอยกมือขึ้นปิดปากเขาไว้ "ไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว เดี๋ยวฉันจะกลับคำสะก่อน"

เตชิตคว้ามือของเธอ แล้วประทับรอยจูบบนมือของเธอเบา ๆ "เธอกลับคำก็ได้นะ"

"พูดออกมาได้ ฉันกลับคำได้หรอ" นัชชาจ้องไปที่แววตาของชายที่อยู่ตรงหน้า เหมือนว่ากำลังจะค้นหาความคิดในใจของเขา "เรามาพยายามด้วยกัน รอให้อาการป่วยของเธอหายดีแล้ว เราก็ไม่ต้องกังวลกับเรื่องนี้ อีกต่อไป "

ประโยคนี้ของเธอเหมือนกำปั้นที่สลักบนหัวใจของเตชิต ความคิดแง่ลบของเตชิตหายไปในบันดลเธอบอกว่าพวกเรามาพยายามด้วยกัน รอทีนาร์หายป่วย

เมื่อเธอก็พูดแบบนี้แล้ว เขายังจะมีอะไรต้องท้อใจอีก？

เตชิตรู้สึกตื้นตันใจมาก เอื้อมมือขึ้นโอบเธอเข้ามาในอ้อมอก สามสิบสองปีที่ผ่านมาเตชิตไม่เคยรักหญิงคนใด แต่เขารู้ว่าตราบ ใดที่เขายังมีชีวิตอยู่ เขาจะไม่มีวันทำให้เธอเสียใจเด็ดขาด

……

ข่าวแพร่กระจายไปยังหูของทีนาร์ มันช่างรวดเร็วปานจรวด ในวันถัดมาเธอก็เก็บข้าวของย้ายไปที่ไวโรจน์วิลล่าทันที ปวีณเป็นผู้ไปรับเธอมาส่ง

ก่อนจะขึ้นรถ ปวีณยกกระเป๋าสัมภาระของเธอจากวิลล่าเขตเหนือเพื่อจะไปส่งเธอ เมื่อถึงกระเป๋าใบสุดท้าย ทีนาร์จู่ ๆ ก็ขวางทางของเขา

ปวีณหยุดชะงัก ไม่เข้าใจการกระทำของหญิงผู้นี้

ในวินาทีนี้ ทีนาร์กระทำในสิ่งที่ปวีณคิดไม่ถึง——

เธอ ... จูบ แก้ม ของเขา !

ปวีณก้าวถอยหลังไปก้าวใหญ่ ยกมือขึ้นกุมที่ที่เธอจูบไว้ "ทีนาร์……”