ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 231

ตอนที่ 231 ปวีณกลับมาอีกครั้ง

เขาหันให้เลยเห็นไม่ชัดว่าเป็นใคร อาจเป็นเพราะว่าอายุยังน้อย ความรู้สึกแรกคือสั่นกลัวและหลังจากนั้นถึงตะโกนแบบกล้าๆ กลัวๆ “แกเป็นใคร อย่าเสือก”

เขามองไม่เห็น แต่นัชชาเห็นแล้ว

เขามีร่างที่สูงใหญ่ ดูแข็งแรงมีพลัง ไม่จำเป็นตองพูดหรือทำอะไร แค่ยืนเฉยๆอยู่กับที่ก็สามารถทำให้คนเกรงกลัว เมื่อเทียบกับผู้ชายสองคนนี้มันคนละขั้วโลกกัน

พวกเขาไม่ได้จัดว่าเป็นคนประเภทเดียวกัน คนพวกนี้มากสุดก็เป็นได้แค่นักเลงกากๆ แต่ผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างหลังเขาดูแกร่งจริงทำให้คนกลัว

เป็นหน้าตาเดิมที่คุ้นเคย ทรงผมเดิมที่สั้นๆดูน่าเกรงขาม

นัชชาจำได้ผู้ชายคนนี้คือชนุดม

ทางเดินแคบๆมีเพียงผู้ชายสองคนเถียงกัน ดูเหมือนเขาเป็นคนที่ชอบอวดเก่งอยู่แล้วเสียงแค่นั้นไม่ได้ทำให้ใครกลัว

“อ้ะ” จู่ๆก็มีคนร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด “ปล่อยยะเว้ย แขนฉันจะหักแล้ว”

“ยังไม่หัก” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา และได้ยินเสียงแขนหัก ‘แกร๊ก’ เขากลับพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ “นี่ถึงจะเรียกว่าหัก”

“อ้า....โอ๊ย....โอ้ยเจ็บ....ช่วยด้วย ช่วยฉันด้วย” เขาล้มไปกองอยู่ที่พื้น ร้องครวญคราง

ชนุดมเหล่ไปมองที่นัชชาแล้วเงยไปมองผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างหลังเธอ “ไง แกก็อยากเจออีกคนหรอ”

เขาตกใจกลัว ไม่กล้าพูดอะไร เขารีบปล่อยมือออก ก้มหัวให้เขา “ขอโทษ พวกผมไม่รู้ว่าเธอมีเจ้าของแล้ว ขอโทษครับพี่....”

คำว่า ‘เจ้าของ’ ทำให้ชนุดมอารมณ์โมโหลดลงไปได้มาก ชนุดมมองเขาด้วยสายตาเอาเรื่องแต่ไม่ได้ทำอะไรเขา “ไสหัวไปได้”

ทั้งสามคนรีบหนีไปอย่างทุรนทุราย แต่นัชชาไม่ได้สบายใจขึ้น เพราะผู้ชายที่ยืนอยู่หน้าเธอ น่ากลัวกว่าพวกผู้ชายเมื่อกี้อีก

ถึงแม้เขาจะช่วยเธอไว้ แต่วินาทีต่อมาไม่มีใครรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

ในความรู้สึกเธอ ผู้ชายแบบชนุดมคงจะคิด ‘ที่ช่วยเธอไว้เพียงเพราะจะฆ่าด้วยน้ำมือของเขาเอง’ เขาคงจะคิดแบบนั้น

ตามทางเดินไม่มีไฟ มีเพียงดวงน้อยๆอยู่ที่หัวมุมทางเดิน เขายืนอยู่ข้างหน้าก็แทบจะบังแสงมิด สายลมพัดมาทำให้ได้กลิ่นบุหรี่จากตัวเขา

เงียบสงบ นัชชาเดินอ้อมเขาไปหาผู้หญิงคนเมื่อกี้ พยุงเธอขึ้นจากพื้น

“เธอไม่เป็นไรใช่มั้ย”

เธอเวียนหัวหันมามอง คงไม่ได้เมาอย่างเดียวน่าจะโดนวางยาด้วย “ฉัน ฉัน.....”

เธอพูดไม่เป็นคำ เลขที่อยู่ยิ่งไม่ต้องพูดถึง ตอนนัชชากำลังคิดหาวิธี ก็ได้ยินเสียงเย็นชา “ตัวแค่นี้ยังจะยุ่งเรื่องชาวบ้านอีกหรอ”

นัชชาอึ้ง ลมพัดทำให้ร่างกายเธอเริ่มรู้สึกหนาวเย็น “ฉัน.....ไม่ได้คิดว่าฉันกำลังยุ่งเรื่องคนอื่น”

“เหอะ” เขาเยาะเย้ย “เธอเป็นคนที่ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา”

ถ้าเปลี่ยนเป็นคนอื่น นัชชาคงคิดว่าเขาแกล้งสร้างภาพ แต่ชนุดม.....นัชชาเคยเห็นเขาถือปืนยิงโดยไม่มีความลังเล

มันน่าตกใจ น่ากลัวมาก มันยากที่จะลืมจนกระทั่งตอนนี้

นัชชาหลบสายตา เธอกระวนกระวาย ไม่รู้จะตอบกลับยังไง อยู่ก็มีกลิ่นแตะเข้าที่ปลายจมูก ไม่ทันที่เธอจะได้รู้ตัว เขาบีบคาง เธอไว้แน่น

“อ้ะ” นัชชาร้องเบาๆ ก้าวถอยหลังไปสองก้าว หลังเธอชนกับผนัง

เขาใช้เพียงสองนิ้วจับเธอไว้แน่น ทำให้รู้สึกเจ็บ เขาบังคับให้เธอเงยหน้ามองเขา “ฉันพูดกับเธอ เธอคิดอะไรอยู่”

เธอตื่นตระหนก เหมือนกระต่ายน้อยที่ตื่นกลัว ดวงตาเริ่มมีน้ำตาคลอพร้อมที่จะไหลอยู่ตลอดเวลา แต่ชนุดมรู้ดีว่าเธอไม่มีทาง ร้องไห้ เพราะเธอไม่ได้เป็นคนที่อ่อนแอ

ตามคาด ไม่กี่วินาทีต่อมาดวงตาเธอเปลี่ยนจากตื่นกลัวเป็นโกรธเคือง “พูดกันดีๆก็ได้ ทำไมต้องลงไม้ลงมือ”

ชนุดมยกยิ้ม ในใจคิดผู้หญิงคนนี้ต้องจัดการด้วยไม้แข็ง ไม่งั้นคงไม่ยอมเชื่อฟังง่ายๆ เขาไม่ได้พูดมันออกมา เพียงแต่มองดู เธอตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วพูดออกมานิ่งๆ “ฉันรู้ว่าช่วงนี้ชีวิตเธอไม่ค่อยดี คำที่รับปากเธอไว้ก่อนหน้านั้นยังคงมีผลอยู่”

ชีวิตไม่ค่อยดี......

ช่วงนี้เธอถูกเรื่องของจินต์และเตชิตทำให้เธออยู่ไม่ค่อยเป็นสุข และเมทนีก็ล้มป่วย แถมเธอก็ยังมาลาออกจากงาน เรื่องไม่ดี เกิดขึ้นพร้อมกันมากมาย แต่เขารู้ได้ยังไง

นัชชาถามขึ้น “คุณตามสืบเรื่องฉันหรอ”