ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 253

ตอนที่253ไม่มีความผิดไม่ต้องเเก้ต่าง

ที่นัชขาเป็นคนเริ่มเองก็เป็นกำลังใจที่ดีที่สุดให้เตชิตเเล้ว เขาที่ลำบากใจ ตอนนี้ก็ใช่ เหมือนได้รับกำลังใจบางอย่าง

นัชชารู้ว่าที่นี้นือสถานีตำรวจ ไม่ได้เกินเลยไปมาก ค่อยๆดันเขาออก พูดเสียงเบา “มีกล้องวงจร…..”

“ผมรู้” เตชิตไม่สนใจอะไรเลย ยังคงขยับเข้าใกล้ ไม่ให้โอกาสเธอปฎิเสธเลย ได้เจอตอนนี้ เขาคิดนานมาก ผ่านมาเเน่ไม่กี่วันเหมือนผ่านไปเป็นปี พอได้เจอกันจะให้ปล่อยไปง่ายๆได้ยังไง

นัชชาที่ดูจะไม่หนักเเน่นเท่าไหร่ โดนเขาโจมตีขนาดนี้ก็อ่อนลง ก็ไม่รู้ว่าโดนเขาพามาที่กำเเพงได้ยังไง ทั้งสองมือโดนเขาทับไว้ที่กำเเพง ประส่นมือเธอไว้ ดูอบอุ่นขึ้นมาเลย

เตชิตควบคุมตัวเองไม่ได้ เพราะสถานที่ไม่เอื้ออำนวยก็ต้องดับไฟในตัวเองลง ก่อนที่จะควบคุมตัวเองไม่ได้ ปล่อยเธอออก กายใจเเรงมาก พูดที่ข้างหูของเธอ “รอเธออกมาค่อยมาตอบเเทนปม !”

นัชชาไม่ได้คิดเเบบนั้น พอได้ยินเเบบนี้ก็หน้าเเดงขึ้นมา ถลึงตาใส่เขา “นี่มันใช่เวลามั้ย ยังจะคิดอะไรบ้าๆอีก !”

“นิสัยของผู้ชาย ทำไงได้”

“…..” เรื่องเเบบนี้เขาพูดออกมาดูจริงจังขนาดนี้ดีจริงหรอ?

นัชชาเบ้ปาก “นี่นายหาข้ออ้าง”

เตชิตมองนัชชาที่ดูโมโห รู้น่ารักเเละดูตลก ใช้มือจับบนศรีษะของเธอ “ดีมาก รู้ก็ดีเเล้ว”

เธออยู่ที่ตรงนี้ เขาก็ไม่มีภาพพจน์อะไร เขาไม่ได้ว่าอะไรถ้าเธอจะเป็นคนรุกหน่อย

นัชชาไม่พูดอะไร ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี เเค่รู้สึกว่าถ้าตอนนี้อยู่ในอ้อมกอดของเขา ในห้องสอบสวนนี้ก็ไม่ได้เย็นเเละดูน่ากลัวเเล้ว

เเต่เวลามีความสุขมักมีน้อย ถึงเเม้ว่ายังอยากจะอยู่เธอต่อ เเต่เขาก็ต้องไป

ตอนที่ออกมาจากสถานีตำรวจก็เย็นเเล้ว ด้านอก คนขับรถก็รออยู่นานเเล้ว เห็นเขาเดินมา ก็รีบเปิดประตูรถให้

เตชิตเดินไปถึงที่รถเเต่กลับไม่ขึ้นรถ เเต่กลับยืนมองพระอาทิตย์ที่กำลังตกดิน ดวงอาทิตย์สีเเดงเริ่มเปลี่ยนเป็นสีสดขึ้นจากสีเเดงสีเหลืองเป็นชั้นๆ เเต่เสียดายที่นัชชาไม่เห็น

รอยยิ้มของเตชิตที่อยู่ในห้องสอบสวนหายไป เหลือเพียงหน้าตาที่ดูนิ่ง คิดถึงตอนที่ตัวเองเดินออกมาทั้งๆที่ไม่อยากออกมาเเต่ก็อะไรไม่ได้

ผู้หญิงของเขา เเต่เขากลับไม่ได้ดูเเลดีๆ ทำให้เธอต้องเเบกรับอะไรมากมาย ในใจของเขาเจ็บกว่าเธอเป็นร้อยเป็นพันเท่า

พูดอะไรว่าจะช่วยเธอจัดการเเละรับเธอกลับบ้าน ก็เป็นเเค่คำพูดที่ปลอบตัวเอง ถ้าเป็นไปได้ เขายอมให้ทุกอย่างไม่ได้เกิดอะไรขึ้น ยอมที่จะไม่ให้เธอเจอเรื่องเเบบนี้

คนขับรถเห็นเขาเป็นเเบบนี้ ถึงเเม้จะเป็นเเค่ลูกน้อง เเต่ในใจก็ยังรู้สึกเป็นห่วง ไม่อยากให้เขายืนอยู่ตรงนั้นคนเดียว เลยเตือนเขาเสียงเบาๆว่า “คุณเตชิต ขึ้นรถเถอะ”

พอได้ยิน เตชิตก็เดินขึ้นรถไป บรรยากาศด้านนอกดูกำลังดี เเต่เขากลับดูไม่เข้าตาเลย ในใจเป็นห่วงเเค่ผู้หญิงคนนั้น

“คุณเตชิต กลับบริษัทหรอ ?”

เตชิตเงยหน้าเเล้วพิงลงที่เก้าอี้ พูดเสียงเบาอย่างเหนื่อยล้า “อืม”

……..

พอผ่านไป40นาที รถก็เคลื่ิอนที่เข้าสู่เตนัทลอว์เฟิร์ม คนขับจอดรถ เตชิตเปิดประตูเเล้วเดินตรงไปทางบันไดเลย

อย่าพูดว่านัชชา เเม้เเต่เขายังยอมรับไม่ได้

“เพราะฉะนั้นนายจะทำยังไงต่อ ? ทำไม่มีความผิดไม่ต้องเเก้ต่งั้นหรอ? นายคิดว่ามีโอกาสชนะมากเท่าไหร่ ถ้าเเพ้เเล้วจะเกิดอะไรขึ้น นายเคยคิดบ้างไหม?” ธนัทพูดเตือนเตชิต ให้เขายอมรับกับความจริงในตอนนี้

ผู้ชายจับเอกสารไว้ในมือออกเเรงบีบจนเอกสารเริ่มเปลี่ยนรูปร่าง

ธนัทไม่อยากเห็นเขาเป็นเเบบนี้ ยกมือขึ้นตบบนบ่าของเขา ถึงเเม้จะดูใจร้ายเเต่ก็ต้องพูดออกมา “เตชิต ชั้นรู้ว่านายไม่ได้อยากให้เป็นเเบบนี้ เเต่ถ้าเลือกไม่ยอมรับโทษเเละไม่เเก้ต่าง อาจจะมีโทษหนักกว่านี้ ถึงตอนนั้นโอกาสก็จะมีน้อย

พอได้ยินคำนี้ มือที่จับเอกสารไว้ก็คลายออก มองดูดระดาษที่อยู่บนโต๊ะ “ธนัท ชั้นเรียนเกี่ยวกับกฎหมายมานานขนาดนี้ สู้คดีมาเยอะขนาดนี้ เจอคนมามากมาย ไม่ว่าจะดีกรือไม่ดี ชั้นก็เชื่อว่าถูกต้องของกฎหมายมาโดยตลอด เเต่ว่าเรื่องนี้ ทำให้ชั้นเข้าใจ ชั้นรู้ว่านัชลาไม่ใช่คนทำ เเต่ไม่มีหลักฐาน ความบังเอิญพวกนี้ไร้รอยต่อ ทำใก้เธอไม่ยอมรับไม่ได้ เเต่ชั้นทำอะไรไม่ได้เลย นี่หรือคือความยุติธรรมทางกฎหมายที่ชั้นเชื่อมาโดยตลอด

เขาถึงกับเริ่มสงสัยในตัวเอง เป็นเพราะว่าเมื่อก่อนเขาภูมิใจที่คิดว่าสิางที่เห็นอาจจะไม่ใช่เเบบนั้น กรือเป็นเพราะว่าเมื่อด่อนเขาเอาหลักฐานเเบบนี้ไปเข้าใจผิดคนอื่นอีกมากมาย

ธนัทยืนอยู่ด้านหลังของเขา เรียก้จาเสียงต่ำ “เตชิต”

เตชิตรู้ว่าเขาจะพูดอะไร ยิ้มกลับไป “นายว่าชั้นควรทำยังไงดี”

ยอมรับโทษ ตอนนี้คือตัวเลือกที่ดีที่สุด

ไม่มีความผิด คือสิ่งที่นัชชาอยากจะได้ ถ้าไม่ระวังก็คงจะล้มไม่เป็นท่า

ยืนอยู่บนถนน อย่างพูดว่าเเค่ก้าวเดียว เเค่ครึ่งก้าว เขายังก้าวไปไม่ได้

พูดเเบบถอยออกมา ถ้าเลือกว่ายอมรับผิด เขาจะพูดยังไงกับนัชชา