ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 296

ตอนที่296อยากให้คุณลุงกับคุณแม่อยู่ด้วยกัน

ด้วยความช่วยเหลือของชนุดมนัชชาก่อตั้งสำนักงานทนายความขึ้นที่ลอนดอนสำนักงานของเธออยู่ในย่านของทนายความการที่เธอเลือกที่จะตั้งสำนักงานที่นี่ไม่ใช่ว่าไม่ได้พิจารณาถึงเรื่องคู่แข่งแต่เป็นเพราะเธอมีความมั่นใจในตนเองสูง

การเป็นเจ้าของกิจการแตกต่างจากการเป็นพนักงานอย่างสิ้นเชิงเธอทุ่มทุนทั้งหมดที่มีไปกับสำนักงานนี้ชนุดมเห็นเธอลำบากจึงเอ่ยปากจะร่วมทุนด้วยแต่ถูกนัชชาปฏิเสธ

"ฉันต้องทำให้ได้หากวันใดฉันลำบากหมดหนทางจริงๆวันนั้นฉันจะไปขอความช่วยเหลือจากคุณ"

ชนุดมเห็นเธอยืนกรานหนักแน่นแบบนั้นจึงไม่ได้เซ้าซี้อีก

ธีมนต์เข้าเรียนในโรงเรียนอนุบาลที่ดีที่สุดของเมืองนี้ในบรรดาเด็กผมบลอนด์ตาสีฟ้าเขาเป็นเด็กผมดำตาสีดำกลายเป็นจุดสนใจอย่างรวดเร็ว

แต่โชคดีที่เด็กๆได้รับการอบรมที่ดีจึงไม่มีใครกีดกันเขาออกจากกลุ่ม

เธอทำงานลำบากตรากตรำผ่านงานหนักงานยากมากมายแต่โชคดีที่ความพยายามของเธอเป็นผลสำเร็จนัชชาเอาตัวรอดมาได้ในยามที่ตกต่ำที่สุด

เธอใช้ความพยายามและใส่ใจในการทำงานอย่างหนักในวันหนึ่งๆเธอแทบจะแยกร่างทำงานเลยทีเดียวจนกระทั่งวันหนึ่งจากงานข้อพิพาทเรื่องใหญ่น้อยเธอได้รับงานข้อพิพาทเรื่องหนี้สินของบริษัทใหญ่บริษัทหนึ่งและด้วยเหตุนี้เองสำนักงานของเธอถึงได้มีเงินทุนหมุนเวียนเพิ่มขึ้น

เธอลงมือทำทุกอย่างด้วยตนเองทั้งหมดอดหลับอดนอนจนตาแทบจะถลนสุดท้ายคดีนี้ก็ชนะไปอย่างราบรื่นในวงการนี้จะว่าใหญ่ก็ไม่ใหญ่ไม่นานข่าวก็แพร่สะพัดกระจายไปสำนักงานของเธอก็เริ่มรับงานมากขึ้นรายที่สองรายที่สาม……และยิ่งได้รับคดีที่ใหญ่ขึ้นเรื่อยๆด้วย

พริบตาเดียวหนึ่งปีครึ่งผ่านไปเธออยู่ที่อังกฤษเป็นปีที่ห้าสำนักงานกฎหมายทนายความของเธอกลายเป็นผู้นำที่มีชื่อเสียงของพื้นที่นี้

ผมของเธอตัดสั้นลงเรื่อยๆสีเสื้อผ้าที่เธอใช้ก็เริ่มดูทะมัดทะแมงมากขึ้นเธอซื้อรถหรูคันแรกให้กับตัวเอง...

เธอแต่งตัวในชุดที่กะทัดรัดและถูกรับเชิญให้ไปสนทนาทางวิชาการต่างๆในแวดวงนี้เธอเป็นผู้หญิงเก่งและแกร่งที่แท้จริง

งานของเธอยุ่งจนไม่มีเวลาหยุดพักหากมีเวลาว่างบ้างก็จะใช้อยู่กับกับธีมนต์ตั้งแต่ชนุดมสารภาพรักกับเธอเขาก็ไม่ได้มีทีท่าเร่งรัดอะไรมันทำให้นัชชายิ่งรู้สึกเป็นหนี้เขาและหนักใจยิ่งขึ้น

ดูเหมือนว่าเธอจะเย็นชากับผู้ชายคนนั้นไปหน่อย

ดังนั้นในวันคริสต์มาสนี้นัชชาทำตัวให้ว่างทั้งวันไม่ได้จัดตารางงานอะไรเธอจัดระเบียบบ้านแต่เช้าตรู่จากนั้นก็พาธีมนต์ไปเดินซื้อของที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตเธอเลือกสรรของสำหรับทำกับข้าวเต็มไปหมดวันนี้เธอจะลงมือเข้าครัวเอง

"ธีมนต์หนูอยากทานอาหารจีนหรืออาหารตะวันตกจ๊ะ？"นัชชามองดูของที่อยู่ในตู้เย็นรู้สึกเลือกไม่ถูก

ธีมนต์พูดออกมาโดยไม่ต้องคิด"อาหารจีนครับ!"

“อาหารจีนหรอจ๊ะ...”สายตาของนัชชากวาดไปดูรอบๆส่วนผสมเครื่องปรุงรสของต่างประเทศมีความแตกต่างกับจีนมากมีหลายอย่างที่มีไม่ครบดังนั้นรสชาติที่ทำออกมาอาจจะไม่เหมือนอาหารจีนสักเท่าไร

ทันใดนั้นเธอก็แวบความคิดดีๆออกมา"ถ้าอย่างนั้นคืนนี้เราทานหม้อไฟกันดีไหมจ๊ะ?"

"หม้อไฟหรอครับ?"ตั้งแต่เกิดมาธีมนต์ยังไม่เคยทานหม้อไฟเลยสักครั้งดังนั้นเธอจึงไม่คุ้นเคยกับคำว่าหม้อไฟสักเท่าไร

นัชชายิ้มและอธิบายว่า"เมื่อก่อนหนูไม่เคยทานHotpotวันนี้แม่จะทำให้หนูทานเองจ๊ะ"

"ดีจังเลยครับ!"เด็กน้อยมีความสุขวิ่งวนอยู่ในห้องรับแขก

การทำหม้อไฟไม่ยุ่งยากที่ยุ่งยากสักหน่อยก็ตรงต้องล้างผักจะว่าไปตอนนี้เราอยู่ในอังกฤษเพราะฉะนั้นนัชชาจึงเตรียมไก่งวงอบไว้ด้วย

บรรยากาศในห้องอาหารไม่เลวในเวลาทานข้าวชนุดมจะพูดน้อยนัชชานึกถึงเรื่องของบริษัทชินที่จะเล่าให้เขาฟัง"ใช่แล้วฉันวางแผนว่าเดือนหน้าจะย้ายบริษัทไปที่ถนนซอยถัดไปเมื่อก่อนคุณกับฉันเคยเดินผ่านแถวนั้นกันอยู่ยังพอจำได้ไหม?"

"อืม"

“ตอนนี้บริษัทของเรากำลังไปได้สวยจำเป็นต้องสรรหามืออาชีพเข้ามาช่วยเพิ่มตอนนี้บริษัทพื้นที่เรามีจำกัดแค่เดินไปมาก็แทบจะชนกันอยู่แล้วถึงแม้ว่าที่ใหม่ค่าเช่าจะแพงไปสักหน่อยแต่ก็ช่วยไม่ได้”นัชชาค่อนข้างหนักใจเพราะราคาค่าเช่าในลอนดอนสูงจนทำให้รู้สึกตัวสั่น

"ก่อนอื่นเธอต้องคิดค่าดำเนินการตามความยากง่ายของงานเสียก่อนถ้าเธออยากจะทำให้บริษัทพัฒนาอย่างรวดเร็วไม่ว่าบริษัทจะตั้งอยู่นานแค่ไหนอย่างน้อยต้องดูน่าเชื่อถือเรื่องเปลี่ยนสถานที่สมควรทำอย่างมาก"คำพูดของชนุดมไม่กี่ประโยคแต่ตรงประเด็นเป็นแรงกระตุ้นให้เธอวางแผนการขยายงานได้รัดกุมยิ่งขึ้น

นัชชาพยักหน้า"เห็นด้วย"

ทั้งสองคุยกันซักพักหนึ่งนัชชามองไปที่เด็กหญิงตัวเล็กๆที่อยู่ข้างๆ“ธีมนต์ปีใหม่แล้วหนูอยากได้อะไรไหมจ๊ะ？”

สองสามวันนี้เธอพอจะมีเวลาบ้างจะได้ใช้เวลากับเธอมากขึ้น

ธีมนต์ยัดเนื้อเข้าไปในปากเคี้ยวตุ้ยๆเอียงคอคิดอยู่พักหนึ่งดวงตาบ๊องแบ๊วของเด็กน้อยมองไปที่นัชชาพักหนึ่งและแล้วมองไปที่ชนุดมพักหนึ่งทันใดนั้นเหมือนนึกอะไรออกอย่างหนึ่งโบกตะเกียบในมือแล้วตอบว่า"มีค่ะ!ผมอยากให้คุณลุงกับคุณแม่อยู่ด้วยกันตลอดไปครับ!"

คำพูดของเด็กเขาไม่รู้หรอกว่าอะไรคืออะไรสิ่งไหนทำให้เขามีความสุขเขาก็พูดออกมาแต่ผู้ใหญ่ได้ยินแล้วมีความคิดผิดแผกไป

นัชชามองชายที่นั่งฝั่งตรงข้ามบังเอิญไปสบตากับเขาเข้าพอดีทั้งคู่มองตากันพักหนึ่งรอบด้านเหมือนมีพลุจุดสว่างไปหมดใบหน้าของเธอรู้สึกร้อนแดงก่ำ

เด็กน้อยรู้สึกว่าบรรยากาศแปลกไปรีบเงยหน้ามองเธออย่างน่าสงสาร"คุณแม่เราจะพรากจากคุณลุงหรือเปล่าครับ？"