ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 301

ตอนที่301 การรวมตัวในห้าปีต่อมา

การปรากฎตัวเต็มไปด้วยพลัง เธอเดิมพันว่านนทินจะไม่ขับไล่เธอออกไป เขาคงจะไม่ทำเรื่องอะไรที่เสียแรงเปล่า

เมื่อคิดได้เช่นนั้น ในที่สุดนนทินก็พาเธอไปที่ห้องรับรองวีไอพีที่ชั้นสอง

ที่นั่นนอกจากนนทินแล้วก็ยังมีประธานอาวุโสของบริษัทบิต โอเอ็ม ชื่อคุณธนิสรอยู่ด้วย

นัชชาเดินไปยื่นมือขวาออกโดยไม่กลัวแม้แต่น้อย “สวัสดีค่ะ ท่านประธานจุลินทร์ ฉันคือนัชชาทนายความที่รับผิดชอบคดีการบาดเจ็บในที่ทำงานของ Davy ค่ะ”

ธนิสรจับมือที่ยื่นออกมาของเธอ “เคยได้ยินชื่อคุณ คุณทนายนัชชา”

“ขอโทษนะคะ ที่ทำให้ผิดหวัง ฉันต้องขออภัยล่วงหน้า”

“ผมจำไม่ได้ว่าส่งคำเชิญไปที่บริษัทของคุณหรือไม่” ธนิสรแสดงให้เห็นอย่างชัดเจนถึงการดูถูกและไม่ชอบหน้าเธอโดยตอกกลับไปต่อหน้า การกระทำนี้ชัดเจนและไม่มีการปกปิดใดๆ

นัชชารู้ บุคคลนี้จงใจแสดงให้เธอเห็น เธอม้วนผมที่อยู่ข้างใบหู “เพราะว่าตอนนี้ฉันคิดหาวิธีที่ดีที่จะได้พบทั้งสองท่านไม่ได้ การดำเนินคดีก็ถูกขัดขวางอย่างหนัก บริษัทบิต โอเอ็ม หลีกเลี่ยงการเผชิญหน้ากับปัญหานี้ ฉันจึงต้องดำเนินการเช่นนี้”

ธนิสรกล่าวอย่างเยือกเย็นและกวาดตามองไปรอบๆกายเธอ บางทีเขาก็ไม่ได้คาดคิดมาก่อนว่าคนที่รับผิดชอบสะกดรอยตามเขากลับกลายเป็นเพียงหญิงสาวร่างเล็กคล้ายแจกันดอกไม้คนหนึ่ง น้ำเสียงเขาไม่ได้ให้ความใส่ใจเท่าใดนัก “ถ้าอย่างนั้นคุณมาที่นี่ต้องการที่จะพูดอะไรล่ะ”

“อยากพูดเรื่องค่าตอบแทนของ Davy ค่ะ”

“ค่าตอบแทนได้ ไม่ว่าเท่าไหร่เราก็หารือกันได้ แต่คำขอโทษที่พวกเราได้เน้นย้ำ ต้องออกมาในทางคำพูดเท่านั้น ในรูปแบบอื่นๆเราไม่ตกลงด้วย”

นัชชาหัวเราะต่อทัศนคติที่ตรงไปตรงมาของเขา “การร้องเรียนของ Davy ทั้งหมดล้วนถูกกฎหมาย ขอถามหน่อยค่ะอะไรคือเหตุผลที่คุณไม่ตกลงด้วยคะ มันต้องเป็นไปตามกฎหมายอยู่แล้วใช่หรือไม่คะ”

เขาคิดว่าจะเอาทุกอย่างอยู่ได้ในประโยคเดียว อิงแต่ความคิดของตัวเองฝ่ายเดียว

เธอไม่คิดว่าผู้บริหารระดับสูงของบริษัทจดทะเบียนจะเป็นคนโกงเช่นนี้ นัชชา “ปรึกษาหารือ” กับเขาอย่างคับข้องใจ

จุดยืนของนนทินและธนิสรมีความมั่นคงมาก นัชชาก็ไม่ต้องการถอย ขณะที่คนทั้งสามถกเถียงกันไม่ลงตัว ประตูใหญ่ของห้องรับรองก็ถูกผลักออกจากทางด้านนอกอีกครั้ง

“แกรก” เสียงหนึ่ง เงาที่สูงใหญ่มีแหล่งพลังงานร้อน เมื่อแสงและเงาเดินเข้ามาข้างในช้าๆ

นัชชาหันกลับไปมองแต่ก็ไม่รู้ว่าคนที่มาเป็นใคร แต่ว่านนทินและธนิสรสามารถมองเห็น ท่าทีของทั้งสองก็เปลี่ยนไปในทันที มันเป็นการแสดงออกของการเคารพและชื่นชม

มีลมพัดมาหอบหนึ่ง ทั้งสองทักทายคนที่เบื้องหน้า ขณะที่นัชชาพร้อมที่จะหันตัวกลับไปมอง ธนิสรก็ชิงเปิดปากเอ่ยขึ้นก่อน “คุณเตชิต คุณก็มาด้วย!”

นัชชาแข็งไปทั้งตัว ยืนแน่นิ่งอยู่กับที่ ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้อยู่เป็นครึ่งนาที ในหูในหัวสมองมีแต่คำว่า “คุณเตชิต” สามคำนี้เท่านั้น

ด้านหลังของชุดที่สัมผัสถูกอากาศ ณ เวลานิ่งแข็งเหมือนกำแพงหิน เธอเงยหน้าขึ้นและเงี่ยหูฟังเสียงทางข้างหลังเธออย่างระมัดระวัง ไม่ช้าก็จับได้ถึงเสียงที่คุ้นหู--

“ดำเนินการกันไปถึงไหนแล้ว”

เสียงของชายคนนั้นทุ้มต่ำ เต็มไปด้วยพลังแม่เหล็ก เนื้อเสียงที่หนาปนความแหบแบบให้ความรู้สึกเซ็กซี่เล็กๆ เธอเคยได้ยินมาทั้งวันทั้งคืน จะจำไม่ได้ได้อย่างไรว่าเป็นใคร

ขณะที่สายตาทั้งคู่ประสานกัน เหมือนกับถูกกั้นไว้เป็นศตวรรษ ในอดีตที่ผ่านมา ก้าวข้ามผ่านเรื่องราวนับไม่ถ้วนและตอนนี้เขาก็มาอยู่ตรงหน้าแล้ว ความทรงจำเหล่านั้นที่เธอคิดว่าอยู่แสนไกล ขณะนี้ก็ปรากฎชัดเจนอยู่ตรงเบื้องหน้า

สถานที่ที่ไม่คุ้นเคย เผชิญหน้ากับผู้ชายที่เคยร่วมเรียงเคียงหมอนกันมา ในหัวก็มีเสียงดัง ปัง ไม่สามารถคิดอะไรออกได้

เสื้อเชิ้ตสีขาว สูทผ้าซาตินสีเทาเข้ม ไม่มีเน็คไทด์หรือโบว์ผูกที่คอ ไสต์แฟชั่นคอวี ใส่เสื้อลงในเข็มขัด สัมผัสได้ถึงพลังของกล้ามท้องที่แบนราบ เสื้อเบลเซอร์ที่เผยให้เห็นเส้นไหล่ที่กว้างใหญ่ของชายผู้นั้น

ดูเหมือนเขาจะไม่แก่ลงสักนิด ไม่มีร่องรอยของตีนกาหรือริ้วรอยให้เห็นบนใบหน้า ประสาทสัมผัสทั้งห้ายังคงดีเยี่ยม ริมฝีปากเบาบางดูหยิ่งเล็กน้อย ปฏิเสธคนหลายพันไมล์ เธอไม่กล้ามองเขาตรงๆ

ขายาวของชายคนนั้นกั้นอยู่ด้านหน้าของเธอ ด้านหลังเป็นผู้ช่วยพิเศษและพนักงานหลายคน ห้าปีผ่านไป เขามีเป็นผู้ใหญ่และมีวุฒิภาวะมากขึ้น ไม่ต้องพยายามหาข้ออ้าง ทุกการเคลื่อนไหวล้วนถูกผู้คนจับจ้อง

การเจอกันโดยบังเอิญ สำหรับเขา สำหรับเขา เป็นเช่นนั้น

เมื่อเตชิตได้มองใบหน้านั้นอย่างเต็มตา ใจเขาก็ไม่สามารถนิ่งสงบอีกต่อไป ใบหน้าของเขาหมองคล้ำไปมาก คลื่นพายุในใจช่างถาโถมเหลือเกิน

ในห้าปี ผู้หญิงที่ค่ำพร่ำคิดถึงทั้งวันทั้งคืน กลับพยายามหลีกเลี่ยงที่จะปรากฎตัวต่อหน้าเขาเช่นนี้

เธอแต่งตัวดี มองแล้วไม่ธรรมดา ผมถูกตัดให้สั้น ทรงนี้ช่างเหมาะกับเธอ ผิวขาวเหมือนขนแกะ มีออร่า แม้แต่ชุดที่สะดุดตาก็ไม่สามารถบดบังเสน่ห์ของเธอได้

สิ่งเดียวที่แตกต่างคืออารมณ์ที่แสดงออกมาจากเบื้องลึกของเธอ เธอไม่ใช่สาวน้อยที่เหมือนจะเข้าใจแต่ก็ไม่เข้าใจเมื่อห้าปีก่อนอีกแล้ว แต่เต็มไปด้วยกลิ่นไอของความเป็นหญิงสาวที่เติบโตและสงบนิ่ง

ห้าปีผ่านไป เธอทำให้เขาทรมานจนแทบเป็นแทบตาย แต่เธอกลับใช้ชีวิตอย่างสุขสบาย