ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 304

ตอนที่304 อย่าแตะต้องฉัน ฉันไม่ต้องการ

“งั้นก็ดี งั้นก็ดี” ปรัณพูดซ้ำถึงสองครั้ง หินก้อนใหญ่ที่แบกไว้ในใจก็วางลงได้ในที่สุด เขากลัวว่าหลายปีที่ผ่านมานัชชาจะต้องตกระกำลำบาก ถ้าเป็นอย่างนั้นเตชิตจะรู้สึกผิดแค่ไหน ถ้าหากนัชชาต้องการเอามีดฆ่าเขา เขาก็คงจะยอมแต่โดยดี

โชคดีที่ทุกอย่างเกินความคาดหมาย

“คุณจะทำอย่างไรต่อไป” ทั้งสองกลับมาพบกันใหม่ โดยไม่รู้ปรัณก็นึกว่าพวกเขาจะกลับมาเริ่มต้นใหม่ด้วยกัน

กลับได้ยินสิ่งที่เขาตอบกลับมา คนที่ปลายสายทรุดฮวบลง ผ่านไปครึ่งนาทีถึงจะเปิดปาก “ผมไม่รู้”

ปรัณเหมือนตัวเองถูกใส่กุญแจมือ รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “ว่าไงนะ”

“เธอดูต่อต้านผม” การแสดงของเธอคืนนี้ เขาเห็นในสายตา ไม่ได้มีท่าทีที่อยากจะนั่งพูดคุยกับเขาดีๆ แต่มันเหมือนมีความรู้สึกของการเป็นศัตรู

ปรัณขมวดคิ้ว เขาลุกขึ้นจากโซฟา ไม่สะดวกที่จะเข้าไปในห้องตามสามัญสำนึก พวกเขาเคยมีความรู้สึกที่ดี แต่เพราะบางสิ่งที่ทำให้ต้องแยกจากกัน วันนี้เมื่อได้กลับมาเจอกัน…. เมื่อคิดถึงตรงนี้ ทันใดนั้นความคิดของเขาก็หยุดลง ในใจก็แวบเข้ามา ใช่แล้ว สำหรับเตชิตการได้พบกันครั้งนี้เป็นเรื่องที่น่ายินดี แต่สำหรับนัชชาล่ะ ระหว่างห้าปีมานี้หากเธอยังมีชีวิตอยู่ ทำไม่ไม่ได้ตามหาเขา”

บางที่ เธออาจจะไม่ได้คิดจะกลับมา

เมื่อคิดถึงตรงนี้ หัวใจของปรัณก็แทบจะหยุดเต้น ระยะเวลาห้าปีจะว่านานก็นาน จะว่าสั้นก็สั้น เพียงพอที่จะทำให้ความรู้สึกของคนเปลี่ยนแปลงไป ผลลัพธ์ที่เลวร้ายที่สุดเลยก็คือนัชชามีคนอื่นแล้ว

ความคิดนี้ทำให้ปรัณตกใจมาก เขาปฏิเสธที่จะไม่เชื่อสัญชาตญาณของตัวเอง เขากลัวว่าเตชิตจะคิดวุ่นวายและทำให้ความสัมพันธ์ของทั้งสองแย่ลงกว่าเดิม เขาจึงปลอบใจอย่างนิ่มนวล “คุณอย่าคิดมาก เพิ่งจะได้พบหน้ากันคำพูดแค่คำสองคำอาจจะยังไม่ทำให้อะไรชัดเจน ให้เวลาเธอหน่อย และก็ให้เวลาตัวเองด้วย”

“ผมรู้” ชายคนนั้นยิ้มอย่างว่างเปล่า “ตอนนี้ผมไม่ได้อยู่ฐานะที่จะบังคับหล่อนได้”

ปรัณรับรู้ถึงความปวดใจของเขาแต่ก็ช่วยเหลืออะไรไม่ได้ หมดคำพูดไปครู่ใหญ่ เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะปลอบโยนชายผู้นี้ได้อย่างไร

“ปรัณ คุณไม่รู้หรอกว่าตอนนี้เธอสวยแค่ไหน เหมือนตอนที่ผมฝันอยากเห็น” ระหว่างที่พูดเขาก็รู้สึกปวดตาอย่างรุนแรง ชายคนนั้นยกมือขึ้นกุมไปที่คิ้ว ยู่ตาจนความชุ่มชื้นปรากฏออกมา “ความพยายามของผมในหลายปีที่ผ่านมา ที่จริงแล้วมันเป็นเปล่าประโยชน์”

ช่วงหลายปีมานี้เขามีชีวิตอยู่อย่างทุกข์ทรมาน มีเรื่องราวมากมายคอยหลอกหลอน ปรัณได้เห็นได้เป็นพยาน วันนี้เจอผลลัพธ์เช่นนี้ เขาสัมผัสได้ถึงอารมณ์ของการได้รับหลังจากสูญเสีย “ทุกอย่างจะผ่านไปได้ด้วยดี ขอแค่คนยังอยู่ ทุกอย่างจะเป็นไปด้วยดี”

ขณะที่ทั้งสองกำลังพูดคุย มีเสียงปิงปองดังจากพื้นทางด้านหลัง เตชิตหันกลับไปมอง เขาเห็นหญิงสาวมือหนึ่งถือชุดกระโปรงอีกมือหนึ่งปิดบังที่หน้าอก ตัวเธอไปชนกรอบรูปคริสตัวที่ข้างเตียงตกกระแทกลงพื้น

เธอตกใจหน้าเสีย ….ปรากฎขึ้นในนัยน์ตา

คั่นด้วยประตูกระจกโปร่งใส การประทะกันของสายตาก็เกิดขึ้น ปฏิกิริยาแรกของนัชชาก็คือวิ่ง!

เธอหันหลังกลับและไม่สามารถสวมรองเท้าได้ นิ้วเท้าของเธอลื่นตกลงบนพื้น ตกใจวิ่งเตลิดไปที่ประตูทางออก นิ้วแตะไปที่ลูกบิด ไม่รอให้เธอจับ ทันใดนั้นก็มีลมพัดแรง วินาทีต่อมาเธอก็ถูกอุ้มขึ้นมา!

ใช่แล้ว อุ้มเป็นแนวตั้ง หัวเธอห้อยลงมา ความกระหายบนไหล่ของชายคนนั้น ตัวคนทั้งตัวก็ทิ่มลงด้านล่าง

เมื่อคิดถึงความเป็นไปได้นี้ คิดว่าเธอใกล้ชิดกับผู้ชายอีกคนในช่วงห้าปีที่ผ่านมา หัวใจของเตชิตเหมือนกำลังถูกมดนับหมื่นตัวกำลังกัดกินเนื้อเขา

เห็นใบหน้าที่ดื้อรั้นของเธอ เขาก็หัวเราะ ขายาวช่วงระดับน่องช่างแข็งแกร่งขยับเขยื้นตลอดเวลา ฝ่ามือใหญ่จับข้อมือเธอตรึงไว้ที่เหนือหัวได้อย่างง่ายดาย ปราบพยศเธอ สีหน้าของเธอช่างมืดมน “นัชชา ไหนลองพูดอีกครั้งสิ ห๊ะ”

นัชชาตกใจกลัวและลังเล ในห้าปีที่ผ่านมาเธอมีแฟนที่ไหนกัน แค่คนที่จะรู้สึกดีด้วยยังไม่มี เช่นชนุดมเป็นตัวอย่าง แต่พวกเขาชัดเจนว่าไม่ได้มีอะไรต่อกัน

เมื่อสีหน้าที่ไม่ดีของเขาในเวลานี้ ทำให้เธอไม่ต้องการที่จะอธิบายอะไร เมื่อห้าปีก่อนทำไมเขาถึงทำกับเธออย่างนั้น หลังจากห้าปีผ่านไปก็ยังจะกลั่นแกล้งเธออีกอย่างนั้นหรือ

เธอรักเขา ไม่รู้ว่าแก้มแดงด้วยความโกรธรึเปล่า ภายใต้แสงไฟมันดูเหมือนผู้หญิงตัวเล็กขี้อาย “ประธานเตชิต กรุณาออกมือด้วย”

“เหอะ” ชายคนนั้นหัวเราะอย่างเยือกเย็น สายตามืดมนมองไปที่เธอ หน้าหมองคล้ำ “เมื่อครู่พูดชื่อฉัน ตอนนี้มาเรียกประธานเตชิต ลืมจริงๆหรือว่าต้องการสร้างกำแพง”

นัชชาถูกเขารวบตัวไว้ ขยับไม่ได้ คนสองคนแนบชิดติดกัน เธอหายใจอย่างรวดเร็วและเส้นอกสัมผัสอกอันแข็งแกร่งของชายผู้นั้นอย่างชัดเจน เธอรู้สึกขายหน้า พยายามกระแทกเขา “ถ้าหากรู้ว่าฉันต้องการสร้างกำแพงขึ้นมา ทำไมต้องทำเรื่องสารเลวเช่นนี้อีก!”

สารเลว

เขาเงยหน้ามองเธอที่อยู่ด้านล่าง ในใจก็คาดหวังอย่างเต็มที่ต้องรู้สถานะของเธอให้ชัดเจน ความคิดถึงตลอดห้าปีที่ผ่านมา ความเจ็บและความเสียใจ เขาไม่ได้คาดหวังว่าเธอจะเข้าใจ เพราะมันเป็นความผิดของเขา ดังนั้นเขาควรจะได้รับความทุกข์ทรมาน แต่เธอกลับพูดออกมาว่าสารเลว

เตชิตรู้สึกเจ็บปวดกับคำนี้ หัวใจเหมือนถูกเปิดเป็นรูขนาดใหญ่ เลือดทะลักออกมา นัยน์ตาที่คลุมเครือนั้นแล่เขาออกเป็นชิ้นๆ “คุณบอกว่าผม….สารเลว”