ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 370

ตอนที่370 เธอยังรักเขาอยู่

ห่างหายไปห้าปี นึกไม่ถึงว่าเขายังเก็บเบอร์เธอไว้ นัชชาตื่นเต้น ทำตัวไม่ถูก พูดติดขัด “ฉัน ฉันเอง”

ตอนแรกเธอนึกว่าเขาจะสงสัยว่าทำไมอยู่ๆเธอถึงโทรหาเขา แต่เอ่ยถามขึ้น “เธอสบายดีมั้ย”

นัชชานึกถึงเสียอ่อนโยนของเขา เขายังเหมือนเดิม ไม่เพียงแค่น้ำเสียงแต่หน้าตาก็ยังให้คนรู้สึกพึ่งพาได้เหมือนเดิม ไม่เคยมีความรู้สึกอึดอัดตอนพูดคุยกับเขา

เธอนึกถึงเรื่องที่เธอโทรหาเขาเพราะมีปัญหาต้องการให้ช่วย เธอรู้สึกไม่ดี “ฉันสบายดี แล้วคุณล่ะ”

“ก็งั้นๆ” ปรัณหัวเราะ “ความจริงฉันได้ยินเรื่องเธอจากเตมาบ้าง”

“อืม”

หลังพูดจบต่างก็เงียบ

นัชชากำโทรศัพท์แน่น เรื่องที่เธอจะพูดติดอยู่ที่ปาก แต่ก็พูดออกมายาก ถึงจะไม่ใช่เรื่องใหญ่แต่พวกเขาไม่ได้ติดต่อกันนาน รู้สึกห่างเหิน

เหมือนเขารู้ว่าเธอต้องการจะพูดอะไร เลยเอ่ยขึ้น “โทรหาฉันเพราะเรื่องเตใช่มั้ย”

เขาเอ่ยขึ้น นัชชาโล่งใจ “อืม”

“ว่ามา ถ้าช่วยได้จะช่วย”

นัชชาบอกทุกอย่างกับเขา เธอกลัวว่าคุยกันในสายจะไม่รู้เรื่อง เลยนัดให้เขาออกมาเจอ ปรัณรับปากอย่างง่ายดาย นัดเจอกันร้านกาแฟใกล้บ้าน

หลังจากวางสาย เขาก็รีบหยิบกุญแจรถแล้วขับออกไป ระหว่างทางก็กดเบอร์โทรหาเตชิต หลังเขารับสาย เขาก็พูดขึ้น “แกทิ้งนัชชาไว้กลางทางอีกแล้วใช่มั้ย”

เตชิตกำลังเล่นบอลกับธีมนต์อยู่ที่วิลล่า เขาขมวดคิ้ว “แกรู้ได้ไง”

เขาไม่ได้ติดต่อกับนัชชา เรื่องนี้เขาไม่ได้บอกใครแล้วเขารู้ได้ยังไง

ปรัณตอบ “นัชชาเพิ่งโทรนัดฉันเมื่อกี้ ฉันคิดแล้วว่าแกคงทำอะไรไว้ ไม่งั้นเธอก็คงไม่หันมาให้ฉันช่วยหรอก”

“แกจะไปหรอ”

“ไปดิ ถ้าไม่ไปเธอจะกังวลมากขนาดไหน” ปรัณถอนหายใจ “ฉันจะกลายเป็นแม่แกแล้วเนี่ย ไอ่เต พอได้แล้วมั้ง นัชชาพาลูกกลับมาที่นี่มันไม่ง่าย แกยังง้อเธอไม่สำเร็จตอนนี้กลับสร้างเรื่อง แกไม่อยากคืนดีกับเธอแล้วหรอ”

“ฉันง้อเธอฟังมั้ย” เตชิตกัดฟันแน่น พอนึกถึงคำพูดพวกนั้นของเธอ “เจอแล้วแกก็ไม่ต้องพูดอะไรมาก ถ้าเธอถามเรื่องลูกแกก็บอกว่าแกไม่รู้ ถ้าไม่ทำแบบนี้ เธอนึกว่าฉันทนได้ทุกอย่าง เธอคงจับมือไอ่ชนุดมลอยไปลอยมาตรงหน้าฉัน เกินไปแล้ว”

พูดถึงนี่ เขาแค่ไม่พอใจที่เธอไม่อยู่กับตัวเอง แล้วยังยุ่งเกี่ยวกับผู้ชายคนอื่น

เรื่องความรัก ปรัณก็ทำได้เพียงเป็นคนกลาง คอยรับฟัง

เขาพูดเตือน “ฉันเตือนไว้ก่อน ถ้าเธอหนีไปอีกรอบ แกอย่ามาร้องไห้ฟูมฟายละกัน”

“ขอโทษนะคะ ที่ต้องรบกวนพี่”

“รบกวนอะไร ถึงเธอจะไม่พูดพี่ก็ต้องไปถามไอ่เตมันอยู่ดี พี่คอยบ่นเขาทุกวันจนมันชินไปแล้ว” ปรัณไม่อยากให้เธอคิดมาก

นัชชารู้ เธอเลยไม่ค่อยสบายใจ “เรื่องระหว่างเราสองคนมันซับซ้อนเกินไป”

ปรัณยกยิ้ม เขาดื่มชาขึ้นมาดื่ม “ซับซ้อนยังไงก็ต้องเคลียร์กันอยู่ดี ผ่านมานานหลายปี พวกเธอก็ยังไม่ลืมกันและกัน”

นัชชายอมรับ “เราเคยอยู่ด้วยกันช่วงหนึ่ง มันก็ไม่แปลกที่จะไม่ลืม”

“พี่ไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้น” ปรัณยิ้ม “เธอรักมันและมันก็ยังรักเธอ”

เขาพูดตรงเกินกว่าเธอจะรับได้

ถ้าจะปฏิเสธก็ดูเหมือนจะไม่มีประโยชน์

เธอมีลูกกับเขา ถ้าจะบอดว่าไม่รักก็คงฟังไม่ขึ้น ถ้าไม่รักก็คงไม่ยอมเสี่ยง

นัชชาเงียบไปสักพัก ยิ้มเจื่อนๆ “อยู่ด้วยกันไปก็ทรมานใจกันเปล่าๆ ถ้าเป็นแบบนี้สู้อยู่ใครอยู่มันดีกว่า ถ้าไม่ได้เพราะเรื่องลูก นัชไม่มีทางกลับมา”

ปรัณเข้าใจว่าเธอรู้สึกยังไง รู้ว่าเธอยังไม่หายโกรธกับเรื่องที่เคยเกิดขึ้น “พี่รู้ว่าเธอยังโกรธเขาอยู่ แต่ไหนๆก็ให้มันรู้แล้วว่าเธอยังมีชีวิตอยู่ และมีลูกแล้วด้วย จะว่าเขาเห็นแก่ตัวหรืออะไรก็ช่าง ตลอดหลายปีที่ผ่านมานี้มันตามหาเธอจนแทบบ้า ถ้าไม่ใช่มั่นใจว่าเธอยังมีชีวิตอยู่ ก็คงไม่อยู่ต่อหรอก แต่พอมาวันนี้มันได้เจอเธอ ไม่มีทางที่มันจะยอมปล่อยมือจากเธอแน่นอน”