ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 391

เป็นเรื่องน่าเสียดายที่ขณะคนทั้งคู่หลับนั้นไม่ได้ยิน คนที่ตอบกลับมีเพียงธีมนต์ที่ทำเสียงอืมอย่างไม่เต็มใจ

หลังจากที่อุ้มนัชชาเป็นแนวนอนขึ้นมาสำเร็จแล้ว เตชิตก็รีบก้าวเท้าออกจากห้องไป หมุนตัวเข้าห้องนอนใหญ่ วางคนลงบนเตียงที่อ่อนนุ่ม เมื่อเห็นว่าเธอไม่ต้องการที่จะตื่น เขาจึงกลับไปที่ห้องของลูกชาย ช่วยห่มผ้าห่มให้อย่างพิถีพิถันและปิดไฟหัวเตียงให้ จากนั้นก็เดินกลับออกมา

เมื่อกลับไปถึงห้องนอน ผู้หญิงที่อยู่บนเตียงก็ย้ายตำแหน่งการนอนของเธอ ร่างกายโค้งงอไปทางขวาเล็กน้อย ผมดำเงาแผ่กระจายไปบนเตียง

เสื้อยังคงสวมใส่เสื้อคลุมด้านนอกซึ่งดูไม่ค่อยสบายนัก ผู้ชายคนนั้นคิดอยู่ครู่หนึ่งไม่รู้คิดอะไร นัยน์ตาดำดิ่งลึกลง หันไปยังห้องเสื้อและหมวก หยิบชุดนอนผ้าไหมสีขาวมา

เดินกลับไปที่ข้างเตียง ปลดกระดุมเสื้ออย่างระมัดระวัง ไม่มีความคิดอื่น แค่อยากให้เธอนอนหลับสบาย แต่เมื่อเริ่มจัดการไปถึงส่วนล่าง ก็ปรากฎผิวสัมผัสที่ขาวเนียนจนเตะตา…

เขาไม่สามารถควบคุมลมหายใจตนเองได้ ค่อยๆลึกและหนักหน่วงขึ้น เขาเร่งความเร็วในการเคลื่อนไหว ถอดเสื้อของเธออย่างไม่ง่ายดาย​นัก ในเวลาที่เสื้อถูกเปิดออก เส้นโค้งที่พวยพุ่งออกมาจากขอบเสื้อชั้นในสีดำ สร้างความคมชัดของภาพที่มองเห็น ผิวขาวเนียนยังคงโชว์รอยที่หลงเหลือจากวันนั้นในห้องผู้ป่วยที่ทิ้งรอยจูบเอาไว้

เมื่อมองต่ำลงไป เขาเห็นรอยแผลเป็นที่เอวและหน้าท้องของเธอ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาเห็น แต่ทุกครั้งที่เห็นกลับมีผลต่อจิตใจ

เตชิตขยับเข้าชิตร่างเธอขึ้นอีกนิด โค้งตัวและจูบลงที่รอยแผลเป็น ริมฝีปากที่บางเบาตกหลุมรักในส่วนนั้น จุดนี้ทำให้เขามีชีวิตใหม่และสัมผัสที่ไม่รู้จบ

เมื่อนึกถึงว่าธีมนต์ได้มาจุติสู่โลกนี้ ณ ที่แห่งนี้ เขาก็รู้สึกเลือดลมสูบฉีด

นัชชาเมื่อถูกเขาอุ้มเปลี่ยนที่นอนก็รู้สึกว่านอนหลับไม่สนิท ในตอนนี้ยิ่งถูกเขาจูบ เธอลืมตาขึ้นอย่างสลึมสลือและเห็นโคมไฟคริสตัลที่อยู่ด้านบนของศีรษะ

เธอกะพริบตาอยู่ครู่หนึ่ง ถูกแสงแยงเข้าตา หันศีรษะหนี เห็นชายคนนี้อยู่บนร่างของตน

“อ๊ะ!” เธอยังไม่ทันตื่นตัวจากอาการง่วงเหงาหาวนอน งอหดตัวด้วยสัญชาตญาณ มือก็ดันไหล่ของชายคนนั้นผลักออกไป

เตชิตไม่ได้คิดว่าเธอจะตื่นขึ้นมา เขาตกตะลึง และในช่วงเวลานั้นไม่ทันได้ตั้งตัวก็ถูกเธอผลักไปที่ด้านข้าง

เขาเกือบจะตกเตียง หลังจากพยายามทรงตัวไว้ได้ก็รู้สึกขวยเขินขึ้นเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าส่วนบนของเธอสวมเพียงชุดชั้นในเท่านั้น ดวงตาแวววาวคู่นั้นมองเขาด้วยอาการหวาดกลัวเล็กน้อย ความขวยเขินนั้นกลับกลายเป็นความต้องการทางเพศ

เมื่ออยู่ต่อหน้าผู้หญิงที่เขารักเช่นนี้ ผู้ชายคนไหนก็ไม่อาจอดทนที่จะไม่ทำอะไรได้

เตชิตคุกเข่าลงบนเตียง โน้มตัวเข้าหาเธอ มือข้างหนึ่งสัมผัสไปที่ตัวเธอ มืออีกข้างหนึ่งเชยคางเธอขึ้น เธอเผยอปากของเธออย่างเปิดเผยโดยไม่รู้ตัว ทันใดนั้นเขาก็จูบเข้าที่ปากเธอโดยไม่ลังเล

“อึ้ม!” นัชชาลืมตากว้าง ต้องการที่จะหลบไปทางด้านหลัง แต่ถูกเขารวบเอวเอาไว้และคืบไปด้านหน้าจนเธอต้องนอนราบ

เมื่อแผ่นหลังสัมผัสกับผ้าปูที่นอนที่เย็นเฉียบเธอก็อดไม่ได้ที่จะหดตัว เสื้อผ้าบนร่างกายไม่รู้ว่าถูกเขาถอดออกไปตั้งแต่เมื่อไร เธอรู้สึกอายและกังวลพยายามเบี่ยงตัวออกจากจูบของเขา “อย่าค่ะ!”

ที่จริงแล้วเธอก็ไม่ได้ต้องการพูดเช่นนั้น ความจริงแล้วเตชิตก็ไม่ได้คิดที่จะทำอะไร ก่อนที่จะสารภาพ เขาจะไม่ทำอะไรเธอเด็ดขาด แต่สายตาของเธอตอนนั้นช่างยั่วยวนเหลือเกิน เมื่ออยู่กันแนบชิดบนเตียงก็อดไม่ได้ที่จะจูบกอดสักนิด

แต่ใครจะคาดคิด จูบนั้นริมฝีปากนั้นทำให้เขาไปไหนไม่ได้ โดยปกติแล้วปากเธอชอบพูดแต่ในสิ่งที่เขาไม่อยากฟัง แต่เมื่อได้ลิ้มรสแล้วกลับมีรสชาติิที่หอมหวานละมุนมาก

ลมหายใจอันหนักหน่วงของฝ่ายชายพ่นใส่ลมหายใจของฝ่ายหญิงแลกเปลี่ยนน้ำลาย เสียงพันกันของริมฝีปากชัดเจนมากในห้องนอนที่เงียบกริบ ทำให้หูของคนเร่าร้อนขึ้นมา

“ติ๊ด!”

เตชิตเอื้อมมือกดปิดสวิทไฟที่หัวเตียง ห้องกลับเข้าสู่ความมืด สำหรับนัชชาแล้ว ถึงแม้ว่าจะมองไม่เห็นแต่แรงกระตุ้นนั้นก็ไม่ได้ลดลง เธอสามารถได้ยินเสียงลมหายใจของผู้ชายคนนั้นและเสียงผิวกายของพวกเขาอย่างแจ่มชัด

นัชชาผลักหน้าอกเขาออก แต่ต้องตกใจกับอุณหภมิที่สูงขึ้น ในที่สุดมือน้อยท้้งสองข้างก็อดไม่ได้ที่จะรวบรัดไปที่ต้นคอของเขา จูบที่ยาวนานทำให้หัวของเธอมึนงงเล็กน้อย มือของเธอค่อยๆไต่ลงที่ต้นคอของเขาจนหมดสติไป

เตชิตรู้สึกถึงการอ่อนระทวยลงของร่างผู้หญิงที่อยู่ภายใต้ร่างของเขา ตราบใดที่เขาเข้มแข็งอีกนิด เธอก็ไม่สามารถมีแรงที่จะต่อต้านได้ ผู้ชายส่วนมากมีความคิดริเริ่มในสิ่งต่างๆ เมื่อเห็นเธอผิวขาวตัวน้อยเช่นนั้นเขาก็เห็นเธอเป็นเหมือนเค้กชิ้นหนึ่ง

แต่ว่า…

ไม่ได้ อย่างน้อยคืนนี้ก็ไม่ได้

นัชชาถอนหายใจ ลุกขึ้นจากเตียงคลำหาเสื้อเชิ้ตของตัวเอง วินาทีต่อมาเธอก็ถูกดึงไปโดยไม่ทันตั้งตัว ชุดนอนที่อ่อนนุ่มถูกยื่นออกมา “ใส่ชุดนี้”

นัชชามองชุดนอนที่อยู่ในมือของเขา เธอรู้ว่าไม่สามารถต่อรองได้ เธอกัดกรามและรับชุดกระโปรงมาไว้ที่ตัว

“ไม่ถอดชั้นใน ไม่อึดอัดรึ”

เธอโกรธเล็กน้อย รู้ว่าเขาไม่ได้คิดเรื่องดี เธอขยับปาก “ไม่อึดอัด”

เตชิตไม่ได้พูดอะไรต่อ กอดคนเข้ามาในอ้อมอกอีกครั้ง

ในเวลากลางคืน ห้องเงียบสงบ ด้านหลังของชายคนนั้นเป็นหน้าต่างสูงจากพื้นจรดเพดานที่นำไปสู่ระเบียง สามารถมองเห็นดวงจันทร์ที่แขวนอยู่บนท้องฟ้าผ่านกระจกอย่างสว่างและกระจ่างชัด

นัชชาได้ยินเสียงลมหายใจของชายด้านข้างตนเป็นจังหวะที่คงที่ เธอจึงรู้ได้ว่าเขาหลับแล้ว เธอค่อยๆผละตัวออกอย่างผ่อนคลาย สายตาเธอค่อยๆปรับแสงให้เข้ากับความมืดและจ้องมองคิ้วของชายคนนั้นอย่างเงียบๆ

พระเจ้าจะรักใครสักคนหนึ่งต้องทำอย่างไร ถึงจะสามารถจัดสรรส่วนต่างๆได้อย่างลงตัว เธอคิดว่าต่อให้เป็นคนที่สมบูรณ์แบบก็ต้องมีข้อบกพร่องเช่นกัน แต่ผู้ชายคนนี้กลับสมบูรณ์แบบจนไม่มีข้อบกพร่องใดๆ

บนใบหน้าอันสวยงามนี้ นัชชาชอบจมูกของเขามากที่สุด จมูกของเขาค่อนข้างตรงและสอดรับกับหน้าผากที่โค้งได้รูปเป็นมุมของความมั่งคั่ง ถ้ามองทางด้านข้างจะเห็นเป็นสามมิติอย่างไม่น่าเชื่อ

เมื่อสักครู่นี้เอง ที่เขาเพิ่งจะใช้จมูกของเขาคลอเคลียใกล้ชิดต้นคอและหน้าผากของเธอ

วันนี้ที่ได้ยินคำพูดของน้าริน เกี่ยวกับการเก็บรักษาที่เขาทำตลอดห้าปีที่ผ่านมา ทั้งหมดนี้สะเทือนใจเธอเป็นอย่างมาก ถ้าหากว่าเขาเป็นผู้ชายทั่วไปก็คงจะยอมแพ้ไปแล้ว เขาออกจะสมบูรณ์แบบคนทั้งหมดในเมือง J น้อยคนนักที่จะมาเทียบชั้นกับเขาได้ แต่ผู้ชายคนนี้กลับตรากตรำรอเธอมาถึงห้าปีแล้ว

ดูแลทะนุถนอมความรัก เธอเริ่มเข้าใจแล้วไม่มากก็น้อย

ในคืนที่เงียบสงบ นัชชาได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้น และได้ยินเสียงใจของตัวเองเช่นกัน บางทีความสัมพันธ์นี้ไม่ว่าจะหยิบขึ้นหรือว่าวางลง เธอควรที่จะเผชิญหน้ากับมัน