ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 421

ตอนที่421กลับบ้านเดิม

ช่วงบ่ายวันที่นัชชาจะต้องเดินทางกลับอังกฤษเตชิตกับลูกขับรถมาส่งหล่อนที่สนามบินด้วยตนเองผู้คนมากมายเดินไปมาภายในอาคารผู้โดยสายที่สนามบินนัชชายืนอยู่ด้านหน้าเครื่องสแกนกำลังมองผู้ใหญ่กับเด็กน้อยคู่หนึ่งตรงหน้ารู้สึกใจหายขึ้นมา

"แม่ครับแม่จะกลับมาเมื่อไหร่ครับ"เด็กน้อยเงยหน้าถามหล่อนลูกผู้ชายต้องไม่ร้องไห้เขาพยายามสะกดกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา

ระหว่างทางจากบ้านมาที่สนามบินเขาถามด้วยคำถามเดียวกันนี้มาเป็นรอบที่สี่แล้ว

นัชชาลูบศีรษะเขา"แม่ไปไม่นานก็กลับแล้วครับหนูต่อจิ๊กซอว์ที่เพิ่งซื้อมาใหม่เสร็จแม่ก็กลับมาแล้วล่ะจ้ะ"

เมื่อคืนวานเตชิตสั่งจิ๊กซอว์ลายการ์ตูนแผ่นใหญ่ให้เขาราคาสองพันกว่าบาท

นึกถึงจิ๊กซอว์แผ่นใหญ่มโหฬารนั้นนัชชาเองก็ชักเริ่มไม่ค่อยแน่ใจ"เอ๊ะถ้าอย่างนั้นจะต้องนานมากเลย"

"ไม่หรอกจ้ะวันมะรืนแม่ก็กลับมาแล้วหนูต้องเป็นเด็กดีเชื่อฟังผู้ใหญ่แบบนี้แม่ถึงทำงานได้อย่างสบายใจจะได้กลับมาเร็วๆไงจ๊ะ"หล่อนเองก็มีเรื่องที่ยังกังวลอยู่ไม่น้อยเวลาที่ต้องเดินทางอย่างกะทันหันแบบนี้เรื่องที่กังวลที่สุดเห็นจะเป็นเรื่องการทำหน้าที่พ่อของเตชิต

เตชิตมองเห็นความกังวลในแววตาของหล่อนจึงก้าวมาข้างหน้าค่อยๆคว้าตัวหล่อนเข้าไปกอด"อย่าคิดมากคุณรีบไปจัดการธุระทางโน้นของคุณให้เสร็จแล้วรีบกลับมาผมกับลูกรอคุณอยู่นะ"

นัชชายังคงสงสัย"คุณแน่ใจนะว่าคุณไหว"

เตชิตยิ้มออกมาเมื่อได้ยินหล่อนถามก่อนจะกระซิบเสียงต่ำๆข้างหูของหล่อนว่า"ผู้ชายเค้าไม่พูดว่าไม่ไหวคุณไม่รู้เหรอ"

นัชชาผลักเขา"นี่ฉันพูดเรื่องจริงจังกับคุณอยู่นะ"

"ผมรู้แล้ว"เขายิ้มพร้อมกับจูบที่ศีรษะหล่อนไอร้อนจากลมหายใจรดที่ศีรษะหล่อน"ไม่ต้องเป็นห่วงมีผมอยู่ทั้งคน"

อ้อมกอดอันอบอุ่นคำพูดปลอบใจของเขาทำให้สนามบินที่จากเดิมดูยุ่งเหยิงและเย็นเยือกไม่ได้ดูเลวร้ายอีกต่อไปแม้ว่าจะไปเพียงไม่กี่วันแต่นัชชาก็ยังรู้สึกใจหายที่ต้องจากคนทั้งคู่ไป

หล่อนสูดลมหายใจ"ฉันจะรีบกลับมา"

"อืม"

ผู้คนที่เดินไปมาภายในอาคารผู้โดยสารมองภาพชายหญิงที่กำลังกอดกันกลมหลายคนก็แอบมองพวกเขาอยู่ชายร่างสูงกับสาวสวยไม่ต้องพูดถึงหน้าตาแต่บุคลิกท่าทางภายนอกก็ทำให้พวกเขาดูโดดเด่นท่ามกลางฝูงชนอยู่แล้ว

ท่ามกลางสายตาที่มองพวกเขาอย่างอิจฉาอยู่นั้นเตชิตก็ค่อยๆปล่อยหล่อนออกแต่ก็ไม่ได้ถอยออกมาซะทีเดียวเขาก้มหน้ามองลงมาที่เด็กน้อยแค่เสี้ยววินาทีฝ่ามือใหญ่ของเขาก็เลื่อนลงมาปิดบังดวงตาคู่นั้นเตชิตโน้มลงไปจูบริมฝีปากหล่อนอย่างดูดดื่ม

ไม่ต้องพูดถึงเวลาปกติที่อยู่บ้านเขาก็มักจะหยอกเย้าหล่อนเป็นประจำแม้แต่ในที่สาธารณะแบบนี้ก็ไม่เว้นเขาน่าจะต้องควบคุมตัวเองบ้างเพื่อเห็นแกหน้าหล่อนและยังมีลูกอยู่ตรงนี้ด้วยทั้งคน

เตชิตรีบผละออกจากหล่อนส่งหล่อนเดินผ่านเครื่องสแกนเข้าไปแล้วเขาจึงพาธีมนต์เดินออกมา

ทั้งสองเพิ่งจะเดินออกจากสนามบินได้เพียงก้าวเดียวพลันได้ยินเสียงเครื่องบินพอดีได้ยินเสียงของเครื่องบินดังอยู่ข้างหู

ธีมนต์กุมมือใหญ่เขายืนอยู่ที่เดิมชี้นิ้วไปบนท้องฟ้าอย่างตื่นเต้นพร้อมกับตะโกนออกมาว่า"พ่อครับนั่นคือเครื่องบินของแม่ใช่มั้ย"

เขาต้องสูญเสียผู้หญิงที่เขาเฝ้าทะนุถนอมมาตลอดห้าปีไปการที่เขาจะทำให้เตชิตสูญเสียงบางสิ่งบางอย่างไปบ้างก็ถือว่าสมควรแล้ว

ผู้ช่วยของเขาจึงไม่กล้าพูดอะไรต่ออีกได้แต่รับคำสั่งเขาอย่างสุภาพ"ได้ครับ"

หลังจากที่นัชชาเดินทางเตชิตก็ตัดสินใจมอบหมายงานที่บริษัททั้งหมดให้ประรมจัดการเขาได้แต่ควบคุมอยู่ไกลๆเว้นเสียแต่มีเอกสารสำคัญก็จะนำเอกสารนั้นมาให้เขาเซ็นที่บ้านฟังแล้วอาจจะดูไม่ค่อยเหมาะเท่าไหร่แต่เขาก็สบายใจที่ได้ใช้ชีวิตแบบนี้ได้ดูแลลูกอย่างเต็มที่

สองวันแรกผ่านไปยังพอไหวทุกวันเขาจะเล่นเป็นเพื่อนลูกดูการ์ตูนแต่พอมาถึงวันที่สามธีมนน์ตื่นมาพร้อมกับความเบื่อหน่ายอ้อนให้เขาพาไปเที่ยวข้างนอกไม่หยุด

แม้ว่าเตชิตจะอยากพาเขาไปเที่ยวสวนสนุกมากแต่ก็เพราะว่าคนเยอะและเขาเองก็ไม่มีประสบการณ์เลี้ยงเด็กมาก่อนหากเกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้นเขาคงจะรู้สึกผิดมาก

พอดีกับคุณตาของเขาโทรมาอยากเจอธีมนต์เตชิตยังไม่ได้ตกลงในตอนแรกเขารอถามความเห็นของนัชชาก่อนจึงยอมพาธีมนต์ไปพบ

เตชิตพยายามหาสูทสีน้ำเงินเข้มมาใส่เพื่อให้เข้ากับชุดของลูกในใจคิดจะลองใส่ชุดครอบครัวดูบ้างโชคดีที่เขารักษารูปร่างให้ดูดีอยู่เสมอธีมนต์เองก็หล่อคมทั้งผู้ใหญ่และเด็กเวลามายืนคู่กันจึงทำให้ได้ภาพที่ดูดีมาก

เมื่อขับรถมาถึงบ้านหลังเก่าก่อนที่จะลงจากรถธีมนต์มีอาการตื่นกลัวขณะที่มองไปยังคฤหาสน์หลังนี้

เตชิตเห็นถึงความปกตินี้จึงไม่ได้เร่งรัดให้เขาลงรถพร้อมปลอบเขาเบาๆว่า"พ่อรู้ว่าลูกยังคงตกใจกลัวเรื่องครั้งก่อนแต่ครั้งนี้พ่อรับรองว่ามันจะไม่เกิดขึ้นอีกแล้ว"

จริงๆแล้วครั้งก่อนคุณตาทวดก็ไม่ได้ทำอะไรธีมนต์เพียงแค่ท่าทางอาจจะดูแข็งกร้าวไปนิดทำให้ในใจธีมนต์ยังคงติดภาพแบบนั้นอยู่เขายังมืออูมๆเล็กๆของเขาขี้นมาพร้อมถามขึ้นว่า"ครั้งนี้จะเอาเข็มมาทิ่มผมอีกมั้ย"

ครั้งที่แล้วเขาถูกคุณตาทวดจับตรวจดีเอ็นเอเตชิตฟังแล้วรู้สึกสงสารจับใจดึงเขาเข้ามากอด"ไม่แล้วลูกพ่ออยู่นี่ไม่ต้องกลัวนะ"