ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 459

ตอนที่459 เหตุการณ์ไม่คาดคิด

“นัช แกได้ข่าวอะไรของเตชิตบ้างมั้ย” จินต์เป็นห่วง หลายปีที่ผ่านมาพวกเขามีลูกด้วยกันแล้ว แต่ก็ยังไม่ลงเอยกันสักที

นัชชาหน้าเศร้าๆ “ฉันไม่ได้ถาม ในเมื่อเขาเลือกจากไปก็คงไม่อยากให้รบกวนเขา”

“แล้วแกล่ะ” จินต์กุมมือเธอไว้ “แกอย่ามัวคิดเพื่อคนอื่น ต้องคิดเพื่อตัวเองบ้าง ถ้าไม่สบายใจจริงก็ไปดูเขาหน่อย”

“ดูแล้วได้อะไร” เธอพูดขึ้น “นอกจากจะทำให้เราทั้งคู่เจ็บปวด ไม่ได้มีผลดีอะไรเลย”

เธออยากไปเยี่ยมเขาใจจะขาด คิดถึงเขาทุกวัน ไม่มีใครรู้ว่ากว่าเธอจะหักห้ามใจตัวเองได้มันทรมานมากแค่ไหน

“แล้วแกก็จะนั่งรอแบบนี้ไปเรื่อยๆหรอ”

“อืม” เธอยกขึ้นมาจิบเล็กน้อย “ครึ่งปี ฉันรับปากเขาไว้แล้ว”

ครึ่งปี

ไม่นานไม่สั้น แต่ก็ทำให้คนทุกข์ทรมานได้

จินต์เป็นห่วงเธอมาก เธอตกอยู่ในความตึงเครียด เหมือนเส้นที่มันถูกดึงจนตึงถ้าออกแรงดึงอีกนิดก็ขาด กลัวว่าเธอจะรับไม่ไหว

“แล้วแกเคยคิดมั้ย ถ้าเกินครึ่งปีแล้วเขายังไม่กลับมาแกจะทำยังไง”

นัชชารู้ว่าเธอหมายความว่ายังไง เธอทำใจไว้แล้ว “ฉันก็คงรอต่อไป รอจนกว่าเขาจะกลับมา”

ที่พูดว่าหลังจากครึ่งปีเธอจะพาลูกไปแล้วแต่งงานใหม่ มันเป็นเพียงคำพูดขู่ พวกเขาผ่านอะไรด้วยกันมาเยอะ เธอจะทิ้งผู้ชายคนนี้ลงได้ยังไง

จินต์ตกใจ และเป็นห่วง “นัช...........”

“จินต์ ฉันรูว่าแกเป็นห่วงฉัน แต่ไม่มีทางเลือก ฉันรักเขามากมันหักห้ามใจไม่ได้” เธอพูดขัดขึ้นเบาๆ

สิ่งที่เธอเป็นห่วงเธอเข้าใจดี เธอรู้ทุกอย่าง แต่เรื่องความรู้สึกมันจะมีคนคนหนึ่งที่ไม่ว่ายังไงก็ปล่อยเขาไปไม่ได้

แสงไปที่ส่องลงมาตรงหน้าเธอ หลังจากที่ฟังแล้วเธอก็คงทำอะไรไม่ได้ “มันก็จริง คนเรามีหัวใจความรู้สึก ใครจะเลือดเย็นชาขนาดนั้นได้เนอะ”

นัชชากุมมือเธอกลับ พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอบอุ่น “คนเราก็ต้องมีเรื่องที่ไม่สามารถควบคุมได้ สำหรับฉันเตชิตเป็นคนนั้น ถ้าต้องทำเพื่อเขาฉันก็เต้มใจ”

ทั้งสองนั่งคุยกันสักพัก พวกเธอไม่ได้คุยกันนานแล้ว นัชชารู้สึกผ่อนคลายไปมาก ห้องไม่ได้ใหญ่มาก ห้องน้ำอยู่นอกห้อง เธอไม่ได้ดื่มหนัก เธอเปิดประตูออกมาหาห้องน้ำ แต่ก็ชนเข้ากับอะไรบางอย่าง

“อ่าว คุณนัชนี่ใช้ชีวิตเป็นนะครับ ดึกๆดื่นๆแล้วยังมานั่งดื่ม ที่นี่คงไม่ใช่ราคาถูกๆ” เป็นผู้ชายตัวสูงใหญ่ ผิวคล่ำๆ ดูก็รู้ว่าไม่ใช่คนดีอะไร

และนัชชาก็รู้จักเขาด้วย เป็นคนที่เธอหาให้มาช่วยดูแลแบบของร้าน ทำงานชุ่ยๆไม่ว่า แล้วยังขึ้นราคาตามใจ เลยทำให้เลิกรากันไม่ดี เธอเลยต้องหาเจ้าใหม่ เธอไม่ได้จ่ายส่วนที่เหลือเพิ่มให้ ทำงานออกมาแบบนั้นอย่าว่าส่วนที่เหลือ เธอไม่ขอเงินคืนก็ดีแค่ไหนแล้ว

แต่ตอนนี้...............

นัชชาขยับถอยหลัง “มีอะไร”

เขายกยิ้ม “คุณนัช มีงานเยอะจนลืมหรอครับ ส่วนที่เหลือคุณยังค้างจ่ายผมอยู่เลย คนงานของผมรอไม่ไหวแล้วนะครับ”

เขามาทวงเงินอย่างเห็นได้ชัด เธอหน้านิ่ง “เงินที่ควรให้ฉันจ่ายคุณไปหมดแล้ว ไม่เข้าใจว่าไปค้างจ่ายคุณค่าอะไร ตอนไหน”

“เงินส่วนที่เหลือคุณยังไม่ได้จ่ายผมเพิ่มเลยครับ”

“คุณยังกล้าทวงค่านั้นอยู่หรอ”

“พวกผมทำงานให้ คุณต้องจ่ายเป็นธรรมดาอยู่แล้วไม่ใช่หรอ” เขาเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

นัชชาไม่อยากเถียงกับเขา “ok ถ้าคุณคิดว่ามันไม่ถูกต้อง คุณก็ไปฟ้องร้องเอา ระวังเรามีสัญญาว่าจ้าง ฉันมีหลักฐานทุกอย่าง”

“คุณ” ทำไมเขาจะไม่รู้ เขาทำงานด้านนี้มาหลายปี ตอนแรกเขาเห็นว่าเธอเป็นผู้หญิง และการที่เขาเป็นคนทำงานแบบโกงๆเป็นธรรมดา สุดท้ายใครจะไปขาดคิดว่าเธอจะทำงานด้านกฎหมาย มันเลยทำให้เขาขาดทุน เดือดร้อน

อย่างอื่นไม่ว่า แค่เรื่องนี้ ถ้าฟ้องร้องกันจริงๆเขาไม่ใช่ฝ่ายถูกแน่นอน

เขาหันมามองรอบๆตัวแล้วพูดขึ้น “เรื่องมันยาว คุณถามเขาเองดีกว่าครับ”

เป็นแค่ลูกน้อง เขาพูดอะไรมกไม่ได้ นัชชาเข้าใจ พยักหน้าให้ แล้วหันหลังกลับเข้าห้องไป ข้างหลังเป็นเสียงร้องอ้อนวอนของผู้ชายคนนั้น นัชชาไม่ได้สนใจ เธอเปิดประตูเข้าไป

“ทำไมแกไปนานจัง” จินต์กำลังจะลุกออกไปหาเธอ

นัชชากลัวเธอจะเป็นห่วง เลยไม่ได้พูดอะไร “คนเยอะเลยต้องต่อแถว เลยนานไปหน่อย ไปกันเถอะ มันก็ดึกแล้ว แกนอนกับฉันเลยแล้วกัน”

จินต์ก็อยากอยู่เป็นเพื่อนเธอเหมือนกัน “โอเค”

เช้าวันต่อมา เป็นวันหยุดเธอไม่ต้องตื่นมาส่งลูกไปโรงเรียน จินต์ก็ยังไม่ตื่น เพิ่งจะแปดโมงสิบห้า เธอหยิบมือถือแล้วเดินไปที่สวนแล้วโทรหาชนุดม

สักพักสายก็ถูกรับ เสียงของคนรับจะแหบๆ ดูก็รู้ว่ายังไม่ตื่น “ฮัลโหล”

“ฉันรบกวนเวลานอนของคุณรึเปล่า”

คำเดียว ทำให้เขาเงียบไปสักพัก ไม่นานเขาก็ตื่นอย่างเต็มตา “เปล่า กำลังจะตื่นพอดี”

“คุณกลับมาแล้วหรอ”

“อืม สักพักแล้ว”

เธอไม่ได้ถามว่าทำไมไม่บอกเธอ เขาก็ไม่ได้พูด ระยะเวลาห้าปีที่รู้จักกัน มันทำให้ต่างฝ่ายต่างรู้จักกันดี

“คืนนี้มากินข้าวด้วยกัน วันหยุดธีมนต์จะได้ไปด้วย”

เงียบไปสักพัก นัชชาพูดขึ้นก่อน

“ได้”