ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 476

ตอนที่476 ความอันตรายยังคงความรู้สึกสับสน

ถ้าทำได้ล่ะก็ ชีวภาอยกหายตัวไปในทันทีเลยในตอนนี้ แต่เธอไม่มีทางหนีได้ อะไรที่ควรเผชิญหน้าก็ต้องเผชิญหน้า

ตั้งแต่ประตูถึงโซฟา ระยะทางสั้นๆเธอกลับรู้สึกว่ามันยาวอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ ทุกๆก้าวราวกับเหยียบบนปลายมีด ถ่วงเวลาไว้ให้มากที่สุด

ไม่ง่ายเลย ยืนอยู่ห่างเขาไม่ถึงสามเมตร เธอหยุดฝีเท้าลง พูดอย่างให้ความเคารพแต่กลับขี้ขลาด “สวัสดีค่ะ”

ชนุดมสายตาจับไปที่ร่างเธอ การแต่งตัวไม่เหมือนชุดกระต่ายในวันนั้น วันนี้เธอสวมเสื้อกันหนาวสีขาวคล่องตัว กับกางเกงยีนส์ขายาวสีฟ้าอ่อน รองเท้าผ้าใบสีดำส้นแบน ธรรมดาเรียบๆ แม้แต่ใบหน้าก็ไม่ได้แต่ง

ชนุดมขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว เขาไม่ชอบท่าทางใสซื่อ เทียบกับใบหน้าสวยและซื่อตรง เขาชอบแบบที่แต่งหน้าจัดๆมากกว่า

ใบหน้าสดเกินไปทำให้เขารู้สึกไม่โอเค ทำให้เป็นภาระเขา

ดังนั้นใบหน้าแบบนี้ ไม่ใช่แบบที่เขาต้องการ แต่ก็ต้องยอมรับ ผู้หญิงคนนี้ดูซื่อตรง แม้ว่าไม่ได้แต่งหน้าก็ยังสะดุดตาอย่างเดิม

หน้าตาไม่เลว

ชีวภารู้สึกว่าตัวเองเหมือนกับลิงที่กำลังถูกมองอยู่ในกรง ด้านหน้าของชนุดม ราวกับว่าเธอไม่ได้สวมเสื้อผ้าอะไรเลย สายตาที่จับจ้องมาแบบนั้น ทำให้เธอรู้สึกไม่ปลอดภัย

“คุณผู้ชาย คุณเรียกฉันมามีอะไรหรือเปล่าคะ?” เธอทนไม่ไหวจริงๆ พูดออกมาทำลายความเงียบที่ผิดปกติ

ชนุดมหยิบบัตรเอทีเอ็มในกระเป๋าออกมา อยู่ตรงหน้าเธอแวบเดียว “เธอทำหาย?”

ชีวภาเห็นบัตรนั้นก็รู้ว่าเป็นของตัวเอง เธอก็บอกว่าบัตรเงินสดตัวเองหายไป ตอนนั้นเพราะว่าการชดเชยต้องใช้เวลา ทางโรงพยาบาลก็รีบใช้เงิน ทำให้เธอร้อนรนใจมาก ที่แท้ก็ทำหายไว้ที่นี่

แต่ชีวภาไม่โง่ที่จะคิดว่าชนุดมต้องเรียกเธอมาขนาดนี้ เพื่อคืนบัตรเนี่ยนะ จึงถามออกไปอย่างระมัดระวัง “ขอบคุณค่ะ ขอบัตรเอทีเอ็มฉันคืนได้ไหมคะ?”

“ได้สิ” ชนุดมตอบกลับอย่างดี “เธอมาเอาสิ”

เขาหนีบบัตรไว้ที่นิ้วชี้และนิ้วโป้งแล้วยื่นแขนออกไปทางเธอ ทำท่าส่งคืน ชีวภาเดินไปข้างหน้าหนึ่งก้าว เห็นว่าเอื้อมถึงแล้ว เขาก็ล็อคมือเธอไว้ทันที

เธอเข้าไปใกล้นิดหน่อย ยิ่งหยิบไม่ถึงก็ยิ่งอยากจะหยิบให้ถึง ในสายตามีแต่บัตรใบนี้ เธอออกแรงเอื้อมไปข้างหน้า ลืมว่ามีโซฟาที่ขวางไว้ บริเวณเข่าถูกกันไว้ เธอลื่นลงไปด้านล่าง ยิ่งแย่ไปกว่านั้นเธอทับลงไปบนตัวของชนุดม

ความรู้สึกถึงกล้ามเนื้อกำยำใต้ร่างเตือนเธอว่าเกิดอะไรขึ้น ชีวภาตกใจจนหน้าซีด จัดการกับบัตรเอทีเอ็มไม่ได้ คิดจะรีบปีนขึ้นมา ขยับสักพักก็ถูกกักเอวด้านหลังไว้......

“โอ๊ย!” เธอร้องออกมาด้วยความตกใจ พลิกมือไปวางบนหลังมือเขาอย่างไม่รู้ตัว “คุณอย่าขยับ!”

ชนุดมรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าร่างนิ่มของผู้หญิงแนบชิดกับร่างกายเขา เธอล้มลงมาอย่างแรง ถ้าไม่ใช่ว่าร่างกายแข็งแรงอาจจะรับไม่ไหวได้

ศีรษะของเธออยู่ข้างลำคอเขา ลมหายใจที่พูดออกมาแพร่ไปทั่วข้างหูเขา น่าจั๊กจี้ ที่ยิ่งไปกว่านั้นคือ หน้าอกเธอสัมผัสกับหน้าอกเขาพอดี เป็นส่วนเว้าที่ชัดเจน......

เธอหยุดขยับสักพักหนึ่ง คว้าอย่าไงไม่รู้ตัว ราวกับเป็นที่จับอันหนึ่ง......

ในขณะนี้ ผู้ชายใต้ร่างก็หรี่ตาลงในทันที ไม่พูดพร่ำทำเพลงก็พลิกไหล่เธอหันมา ตอนที่เธอมีปฏิกิริยาโต้กลับ ตำแหน่งของทั้งคู่ก็ได้เปลี่ยนกัน ร่างเธอถูกกดลงบนโซฟาในห้องส่วนตัว สองมือถูกกดไว้เหนือศีรษะ ลำคอถูกข้อศอกเขากดไว้ ห่างจากลำคอไม่ถึงหนึ่งเซนติเมตร

ชีวภาหน้าซีดด้วยความตกใจ มองเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนเป็นดุดันในพริบตาของชนุดมก็เบิกตากว้างด้วยความตื่นตระหนกสุดขีด “คุณจะทำอะไร!?”

ชนุดมไม่ได้ใส่ใจปัญหาของเธอ มองเห็นศีรษะของผู้หญิงใต้ร่างหันกลับมาอย่างเร็ว ผู้หญิงคนนี้ดูเหมือนจะไม่มีพิษมีภัย แต่เมื่อครู่กลับฉวยโอกาสช่วงชุลมุนจับปืนที่เขาซ่อนไว้กระเป๋าข้างของเสื้อผ้า หากช้าไปหนึ่งก้าวปืนอันนี้อาจจะอยู่ในมือของเธอ ช่วงปีนี้มีคนคิดจะทำร้ายเขาไม่น้อย เขาเจอผู้หญิงคนนี้ซ้ำๆสองสามครั้ง บอกว่าเป็นเรื่องบังเอิญ ถ้าหากว่า......ไม่ใช่ล่ะ?

ทันใดนั้น ชนุดมก็มองชีวภาเปลี่ยนไป เป็นความสงสัยที่ไม่เคยมองคนธรรมดาแบบนี้มาก่อน

ชีวภาเกือบจะถูกสายตาเขายิงเข้ามาเร็วๆนี้ หัวใจเต้นเร็ว สั่นอยู่ในแก้วหูเธอ

“เธอเป็นใคร”

เธอได้ยินเสียงอึมครึมของเขาดังมา ก็รู้สึกสับสนมากอย่างเคย “คุณถามฉันทำไมเนี่ย!?”

ตอนนี้ในสายตาของชีวภา ชนุดมไม่สามารถอันตรายไปกว่านี้ได้อีกแล้ว นอกจากกันไว้ได้แล้ว เธอก็ไม่อยากพูดอะไรกับเขาไปมากกว่านี้

แต่คำตอบแบบนี้กลับยิ่งทำให้ความสงสัยในใจของชนุดมเพิ่มขึ้น ฝ่ามือใหญ่ที่จับมือทั้งสองของเธอจับแน่นขึ้น เกิดความรู้สึกบังคับ “ฉันจะถามเธออีกครั้ง เธอเป็นใคร!”