ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 480

ตอนที่480 ควบคุมอารมณ์ตัวเองยาก

นัชชาพยักหน้า ยกมือขึ้นเอาผ้าเช็ดศีรษะ

เตชิตลุกขึ้นมาจากเตียง ลากข้อมือเธอมาที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง หลังจากหยิบไดร์เป่าผมขึ้นมา ก็เป่าผมเธอให้แห้ง

นัชชามองผู้ชายที่ช่วยตนเป่าผมอยู่ด้านหลังในกระจก ในใจก็รู้สึกอบอุ่น “ฉันทำเอง”

“ผมช่วย” เขาไม่หยุดเคลื่อนไหว ปกติดูแล้วไม่ใช่คนที่ระมัดระวัง ทำแบบนี้แล้วดูอยู่ใต้อาณัติ ไดร์เป่าผมอยู่ใกล้หนังศีรษะเธอมากไปจนร้อนหลายครั้ง แต่เธอก็อดทนไม่พูดสักคำ

ไม่มีอะไรไม่ดี พิสูจน์ว่านอกจากตนแล้วเขาก็ไม่เคยทำแบบนี้กับผู้หญิงที่ไหนมาก่อน

คิดแบบนี้แล้วนัชชาก็ยิ้มขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ ท่าทางแอบยิ้มของเธอทำให้สายตาเตชิตร้อนผ่าว เอ่ยเสียงทุ้มต่ำ “ยิ้มทำไม”

เธอหลุดหัวเราะ “ขำความเปิ่นของคุณน่ะสิ”

เตชิตขมวดคิ้ว หยุดขยับมือ “ผมเปิ่น?”

ผู้ชายคนนี้ไม่เคยได้ยินคนอื่นว่าตนว่าไม่ดี โดยเฉพาะในเวลานี้ ยิ่งเขินอาย เรื่องพวกนี้นัชชามองออก

เธอหัวเราะฮ่าๆ จับที่ปลายเสื้อเขา ดวงตาราวกับมีดวงดาวประกาย “คุณจะเป็นยังไงฉันก็ชอบ”

เตชิตไม่ได้พูดอะไร รีบเร่งมือเงียบๆ เป่าไปตามผมของเธอ

“เตชิต วันนี้คุณได้ยินที่พี่ธนัทพูดใช่ไหม?” จู่ๆเธอก็ถามขึ้น

เตชิตไม่ได้แสดงออกอย่างเคย แต่ก็ตอบอย่างเรียบๆ “อืม”

“คุณคิดว่าไง?”

เขาครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนพูด “งานบริษัทผมให้เขาจัดการทั้งหมดแล้ว ผมเข้าไปแทรกแซงไม่เหมาะสม”

ได้ยินคำตอบนี้แล้ว ในใจนัชชาก็รู้สึกผิดหวัง ปกติแล้วเธอจะไม่พูดอะไร แต่วันนี้......

เธอมองผู้ชายในกระจก ตั้งใจพูดให้เขาฟังทีละคำ “ที่จริงฉันรู้ว่ำไมคุณถึงยอมแพ้กับงานกฎหมาย แต่ว่าเตชิตคะ ทุกอย่างมันผ่านไปแล้ว เมื่อก่อนทั้งคุณและฉันก็ผิด ไม่สามารถกลับไปสรุปทุกอย่างได้ ตอนนี้พวกเราก็มีธีมนต์ใช้ชีวิตด้วยกันอย่างมีความสุข เรื่องที่ผ่านไปแล้วแม้ว่าฉันจะไม่ลืมแต่ฉันก็ปล่อยวางไปแล้ว คุณอย่ายอมแพ้เพื่อฉันเลย”

เมื่อก่อนเอเคยเรียนกฎหมาย ต่อมาก็ได้ทำบริษัทกฎหมายเป็นของตัวเอง เธอรู้ว่าสำหรับนักกฎหมายแล้ว ต้องมีศรัทธาและความรับผิดชอบ ถ้าถลำลึกแล้วจะออกยาก

เตชิตไม่ได้พูดอะไร มองต่ำลงไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

นัชชาเห็นว่าเขาไม่ได้ต่อต้านก็พูดต่อ “ตอนนี้ธีมนต์ก็โตแล้ว ถ้าเขารู้ว่าพ่อเป็นนักกฎหมายเหมือนแม่ แถมเก่งกว่าแม่อีก เขาจะต้องดีใจมากแน่ๆ”

เธอเคยเห็นตอนเตชิตทำงาน เขาเข้มงวดและตั้งใจสุดๆ นักกฎหมายแบบนี้สำหรับสังคมและผู้คนแล้วล้วนมั่งมี

“ฉันไม่อยากให้คุณยอมแพ้อะไรเพื่อฉัน แบบนี้ฉันคงรู้สึกผิดไปตลอด”

พูดจบประโยค ในที่สุดเตชิตก็มองหน้าเธอ ทั้งสองมองกันในกระจก สายตาปะทะกัน ในใจก็รู้ดีว่าอีกฝ่ายคิดอะไรอยู่

“ผมจะลองพิจารณา”

นัชชาอึ้งไปสักพัก จากนั้นก็ยืนยันกับเขาอีกทีอย่างดีใจสุดๆ “จริงหรอ?”

เตชิตเห็นว่าเธอยังมีอารมณ์คิดถึงเรื่องที่เพิ่งคุยกันเมื่อครู่ ใบหน้าหล่อก็คุมไม่อยู่ ขณะที่สงสัยว่าความสามารถของตัวเองทันใดนั้นก็ไม่สามารถป้องกันการพุ่งมาของร่างเธอ

น้ำเสียงโอดครวญของเธอดังข้างหู เกิดความไม่คาดคิดเล็กน้อย “โอ๊ย!”

เขาโน้มศีรษะไปหาใบหูนิ่มเล็กของเธออย่างพอใจ “ยังเบนความสนใจอยู่ไหม หืม?”

หลังจากนี้นัชชาจำไม่ได้ทั้งหมดว่าเขาพูดอะไร ถามอะไร ทั้งหมดนี้ไม่สำคัญแล้ว เธอจำได้แต่ความรู้สึกที่ร่างเขาทับเธออยู่

เตียงใหญ่นิ่มมีเสียงเอี๊ยดอ๊าดสนั่นหวั่นไหว คนฟังต้องใบหูร้อน แต่ผู้ชายบนร่างกลับทรมาณเธออย่างไม่ผ่อนแรง

คืนนี้เขาดื่มเบียร์ไปนิดหน่อย จึงเพลิดเพลินเป็นพิเศษ ในตอนแรกนัชชาไม่ให้ความร่วมมือ สุดท้ายก็ทนไม่ไหวจริงๆ ต้นขาสั่นไหว เพียงร้องขอให้เขาทำให้เสร็จไวๆ

เตชิตดึงร่างเธอไปที่โต๊ะเครื่องแป้ง เขาวางเธอลง แล้วหันหน้าเข้ากระจก แล้วตัวเองยืนอยู่ด้านหลัง รู้ว่าเธอไม่มีแรง ฝ่ามือใหญ่ประคองเอวเล็กขงเธอ ให้เธอพิงด้านหน้า

นัชชาเห็นร่างสองคนที่เกือบซ้อนทับกันในกระจก มองเห็นนัยน์ตาดำของเขาที่รุกรานสุดๆ ไม่กล้าจะเชื่อแก้มเห่อแดงในตอนนี้ คนที่สายตาพร่ามัวคือตัวเอง

เธอมองเพียงแวบเดียวก็ก้มศีรษะลงอย่างอดไม่ได้ “ฉันยืนไม่ไหว......”

“คุณยืนไหว” เตชิตกระตุกยิ้มร้ายกาจ “อย่าเขินสิ คุณแบบนี้สวยที่สุด”

เขายิ่งพูดแบบนี้นัชชายิ่งอาย ร่างกายก็ยิ่งอ่อนไหว เธอถูกคำพูดและการกระทำของเขากระตุ้นจนจะเป็นบ้าแล้ว

คืนนี้ นัชชาไม่รู้ว่าเขาต้องการกี่ครั้ง และไม่รู้ว่าพวกเขาจะได้นอนตอนไหน สุดท้ายเธอก็เกือบถูกเขาโน้มน้าวควบคุม หลายครั้งกว่าจะได้หลับ

ดังนั้นเช้าวันต่อมาตะวันลับแล้วถึงจะตื่น สายตาจึงมองไปที่โซฟาเล็กที่เปลี่ยนรูปร่างที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง......