ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 492

ตอนที่492ฉันฟังเธอเพียงคนเดียว

นัชชาน้ำตาคลอเบ้าเพราะความเจ็บ"เจ็บจัง..."

เตชิตไม่สามารถเก็บความเป็นห่วงในใจไว้ได้เขาเดินอ้อมหัวโต๊ะกอดเธอที่ยืนไม่ไหวไว้ในอ้อมอกเขาปวดใจอยู่ไม่น้อยแต่น้ำเสียงกลับไม่เป็นมิตร"เจ็บก็อยู่เฉยๆ!"

ก่อนจากไปเขาเหลือบมองจินต์ที่ยังพอมีสติอยู่"คุณรออยู่ที่นี่อย่าไปไหนล่ะ"

......

ออกมาจากบาร์เตชิตก็ยัดเธอเข้าไปนั่งตรงข้างคนขับกว่าเขาจะขึ้นมาในรถผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างๆก็นั่งหลับไปเสียแล้ว

เมื่อมองไปที่ใบหน้าที่แน่นิ่งไม่มีพิษสงของเธอนึกถึงวันนี้เธอบอกว่าต้องทำงานล่วงเวลาแต่กลับออกไปดื่มเหล้าจนเมามายขนาดนี้ความอดทนและความรักใดๆก็ไม่มีเหลือสตาร์ทรถเสร็จเขาก็เหยียบคันเร่งอย่างแรงสะบัดรถออกมาทันที

แรงสะบัดทำให้เอวของนัชชาแทบหักมวนกระเพาะไปหมดเธอพยายามลืมตาเพื่อมองสถานการณ์ที่เกิดขึ้นแต่เสียดายที่หัวของเธอหนักหมุนติ้วไปหมดได้แต่กระซิบว่าเขา"คุณขับช้าๆหน่อยสิ......"

เมาแล้วยังกล้าสั่งเขาอีกคงเคยชินที่เขาตามใจมาตลอด

ชายหนุ่มโมโหมากแต่กลับหัวเราะออกมาแทนที่จะชะลอรถลงแต่เขากลับขับเร็วยิ่งขึ้นแต่เขาเหยียบเบรกเบาลงเยอะคงเพราะกลัวว่าเธอจะมึนรถแล้วอาเจียนออกมาซะก่อน

ระหว่างทางนัชชาก็ไม่ได้หยุดพักสักนิดประเดี๋ยวบ่นว่าไฟที่หลังคารถสว่างเกินไปประเดี๋ยวบ่นว่าเข็มขัดนิรภัยรัดแน่นเกินไปมองไปนอกหน้าต่างรถยังบ่นว่าต้นไม้ที่อยู่ข้างทางทำไมผ่านไปเร็วจัง...

ใบหน้าของเตชิตเคร่งเครียดจนถึงที่ตอนแรกอารมณ์เหมือนดินฟ้าก่อนเกิดพายุแต่ตอนนี้ความโมโหของเขากลายเป็นศูนย์กลางของพายุทอร์นาโดไปเสียแล้วหากเป็นคนอื่นเขาคงถีบลงรถไปนานแล้ว

ในที่สุดรถก็ขับมาถึงบริเวณวิลล่านัชชากลับกอดรถไว้แน่นไม่ยอมลงรถซะอย่างนั้น

เตชิตอยากจะใช้กำลังบังคับลากเธอให้ลงมาเธอก็หลบไปด้านในรถอีกด้านชายหนุ่มวิ่งไปวิ่งมาทั้งสองด้านของประตูเพื่อดึงเธอออกมาจากรถจนเขาเหงื่อชุ่มไปทั้งตัว

ใบหน้าหล่อเหลาของเขาเคร่งขรึมถามเธอ"เธอจะกลับหรือไม่กลับบ้านนี่ฮะ?"

"ไม่กลับฉันไม่อยากกลับบ้าน..."นัชชาตอบอย่างไม่ต้องคิดน้ำเสียงที่ถูกแอลกอฮอล์แทรกซึมไปทุกอณูดูไม่มีแรงที่จะพูดซะด้วยซ้ำแต่คำตอบของเธอเหมือนระเบิดนิวเคลียร์ที่หล่นลงบนหัวของเตชิต

ชายหนุ่มยิ้มอย่างช่วยไม่ได้แล้วเงยหน้าขึ้นมองรอบๆตัวจากนั้นรอยยิ้มก็หายไปอย่างรวดเร็วเขามองไปที่หน้าแดงๆเพราะพิษสุราของเธอแล้วสะบัดมือปิดประตูรถ"ได้ถ้าอย่างนั้นคืนนี้เธอก็นอนในรถนี่ล่ะ"

เสียงปิดประตูดังสนั่นทำให้สมองนัชชาชาไปพักหนึ่งไฟหลังคารถก็ปิดลงเธอเงยหน้ามองออกไปนอกหน้าต่างรถคิดไม่ถึงว่าสิ่งที่เธอเห็นคือเงาด้านหลังของชายหนุ่ม

เขา...ไปแล้วจริงๆเหรอ

คนที่มึนเมาอารมณ์ก็มักจะอ่อนไหวง่ายเป็นพิเศษสิ่งนี้ปรากฏอยู่บนตัวของเธออย่างชัดเจนความน้อยใจและความคับข้องใจที่เก็บสะสมอยู่ในใจแพร่ขยายวงกว้างขึ้นยิ่งคิดก็ยิ่งเสียใจมากขึ้นเรื่อยๆเหมือนกับถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวในโลกใบนี้เธอนั่งกอดเข่าคุดคู้อยู่ในรถนั่นเอง

เตชิตเดินไปที่ประตูของวิลล่ากำลังยกมือกดรหัสผ่านเข้าบ้านสะกดอารมณ์ของตัวเองอยู่นานแต่ก็สะกดไว้ไม่อยู่หันหน้าไปที่รถมองดูอยู่เป็นพักในรถเงียบเชียบเหมือนไม่มีใครอยู่

พอนึกถึงความเป็นไปได้เขาก็ชักไม่แน่ใจคิดไปคิดมาช่างใจอยู่พักใหญ่เขาก็ช่างใจไม่อยู่

"shit!"

ชายหนุ่มหันหลังแล้วเดินกลับไปที่รถล้วงมือในประเป๋ากางเกงจับกุญแจรถไว้เขาปลดล็อครถแล้วเปิดประตูรถอย่างแรงโดยไม่เกรงใจเดิมคิดว่าคงจะเห็นใบหน้าแดงก่ำของเธอหลับอยู่ในรถแต่เขาไม่คาดคิดว่าจะเห็นเธอนอนกอดเข่าตัวกลมดิกแบบนี้

บางทีเตชิตก็รู้สึกว่านัชชาถูกสวรรค์ส่งมาเพื่อทรมานใจเขาจริงๆเธอต้องมีวิธีที่จะทำให้เขาใจอ่อนได้ทุกครั้งทั้งๆที่คนที่โกหกออกไปดื่มเหล้าเป็นเธอแต่เธอกลับทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองเป็นคนผิด

เขาถอนหายใจอย่างเงียบๆกึ่งคุกเข่ากึ่งนั่งย่องๆตรงข้างประตูรถคำพูดของเขาไม่มีน้ำเสียงโมโหเหมือนเมื่อสักครู่สักนิด"ฉันไม่เคยไม่ต้องการเธอเลยนะสำหรับฉันเธอเป็นคนสำคัญที่สุด"

"คุณโกหกสำหรับคุณงานถึงจะสำคัญที่สุด"นัชชายิ่งพูดยิ่งรู้สึกว่าตัวเองน่าสงสารไม่สนว่าสิ่งที่ทำน่าไม่น่าอายพูดออกมาเหมือนวุ่นวายเอาแต่ใจ"ฉันไม่ให้คุณไปคุณก็ว่าฉันว่าไม่มีคุณธรรมไม่มีจรรยาบรรณของนักกฎหมายคุณพูดเหมือนฉันเป็นคนเลวเลยฉันฉันเพียงแค่เป็นห่วงคุณฉันเห็นแก่ตัวหน่อยฉันผิดเหรอฉันไม่อยากพลัดพรากจากคุณอีกแล้วฉันกลัว......"

แม้ว่าเรื่องเลวร้ายต่างๆจะผ่านพ้นไปแล้วแต่ความรู้สึกต่อสิ่งเหล่านั้นไม่เคยผ่านพ้นไปจากหัวใจของเธอเธอรู้สึกไม่มั่นใจโดยเฉพาะอย่างยิ่งกับเตชิตเธอยิ่งไม่มีความมั่นใจเลย

หลังจากนัชชาพูดจบทันใดนั้นก็มีฝ่ามืออุ่นๆลูบที่ต้นคอของเธอจรดไปแผ่นหลังเธอรู้สึกถึงพลังอันอบอุ่นและอ่อนโยนซึมทราบไปยังร่างของเธอ

"ฉันจะไม่จากไปไหนที่สัญญากับเธอไว้ฉันจะรักษามันไว้ให้ได้สำหรับฉันงานมันก็แค่งานในโลกนี้มีเพียงเธอที่ฉันไม่สามารถจะสูญเสียได้"เสียงอ่อนโยนของเขาพูดทีละประโยคให้เธอฟังเหมือนเสียงพิณในสายลมแห่งราตรีหยั่งรากลึกในหัวใจคน

ในที่สุดนัชชาก็เงยหน้ามองเขาแวบหนึ่งใบหน้าเต็มไปด้วยรอยน้ำตาอายุปูนนี้เป็นแม่คนแล้วแต่ในใจของเธอก็ยังเหมือนเด็กสาวที่ยังต้องการความรักและการดูแลทะนุถนอม

"เตชิตฉันไม่ใช่ว่าไม่ต้องการให้คุณไป..."

ยังไม่ทันรอให้เธอพูดจบชายหนุ่มก็พูดตัดบท"ฉันไม่รับคดีนี้แล้วดีไหม?"

"..."นัชชาจ้องไปที่แววตาที่ดำสนิทของเขาพูดอะไรไม่ออก

"ถ้าเธอไม่ชอบฉันก็จะไม่ทำฉันฟังเธอเพียงคนเดียว"