ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 507

ตอนที่507ทรมานอย่างโรคจิต

เสียงสั่นๆที่คมชัดเของเธอทำให้ชายที่อยู่บนร่างของเธอชะงักไปชั่วครู่hawkเงยหน้าขึ้นริมฝีปากที่แดงอยู่แล้วของเขาแดงขึ้นอีกเพราะเลือดของเธอ

"loser?คุณคิดว่าฉันจะสนใจเหรอเล่นพังของเล่นที่เขาชอบมากที่สุดทำร้ายจิตใจทนายความจองหองคนนั้นแบบนี้ต่างหากที่ผมต้องการส่วนเรื่องอื่นwhocare?!"

hawkเหมือนคนติดยาเสพติดเขาจะคลุ้มคลั่งเมื่อไรไม่มีใครรู้นัชชารู้ตัวดีว่าตอนนี้ห้ามยั่วอารมณ์ของเขาเด็ดขาดแต่อย่างไรเธอก็ไม่อยากนั่งรอความตายเธอกลอกตาพักหนึ่งแม้ว่าเสียงไม่ดังแต่กลับชัดเจน"ถ้าคุณต้องการ?ก็ได้เข้ามาเลยสิแต่ฉันจะไม่ร่วมมือกับคุณเหมือนกับเตชิตหรอกนะเพราะการที่คุณสัมผัสร่างกายของฉันไม่ได้ทำให้ฉันเกิดอารมณ์อะไรกับคุณคุณสู้เขาไม่ได้เพราะฉะนั้นคุณจะได้รับการปฏิบัติน้อยกว่าเขาวันนี้หากคุณต้องการคุณสามารถขืนใจฉันแต่คุณจะกลายเป็นผู้แพ้เตชิตตลอดกาล!"

สิ่งที่hawkรังเกียจที่สุดในชีวิตคือการเปรียบเทียบและความล้มเหลวเขามีวัยเด็กที่เลวร้ายอย่างมากเขาไม่มีอาหารตกถึงท้องต้องหิวโหยทั้งชีวิตของเขาต้องตกอยู่ในกำมือของผู้อื่นครึ่งหนึ่งทั้งหมดนี้เป็นเพราะเขาไม่ดีเท่าคนอื่นการแพ้มันไม่เพียงแต่หมายถึงความล้มเหลวแต่มันเป็นเหมือนความมืดที่บีบเขาจนแทบหายใจไม่ออก

ดังนั้นในเวลาที่ผ่านมาถึงแม้เขาจะเดิมพันด้วยชีวิตก็ตามเขาไม่เคยแพ้เลยสักครั้งถ้าหากเขาแพ้ก็เหมือนเขากลับไปยังความทรงจำในวัยเด็กเหมือนกับว่าตัวเองไม่ได้เติบโตขึ้นเลยราวกับว่าเขาใช้ชีวิตอยู่ในเงามืดนั้นตลอดมา

อันที่จริงเขาก็มีชีวิตอยู่ในเงามืดนั้นตลอดมาเพียงแต่เขาไม่กล้าที่จะยอมรับเท่านั้นหลอกตัวเองมาเป็นเวลานานจนหลอกตัวเองสำเร็จ

นัชชาได้แต่มองดูhawkเข้ามาทับร่างของเธออีกครั้งความเจ็บปวดทางร่างกายนั้นไม่เป็นไรแต่ถ้าคืนนี้เธอถูกชายคนอื่นย่ำยีแล้วหากวันหนึ่งเธอหนีรอดกลับไปเธอก็ไม่มีหน้ากลับไปเผชิญหน้ากับเตชิตอีก

Hawkคุณจะต้องเสียใจในภายหลังคุณจะต้องเสียใจกับการตัดสินใจของคุณในวันนี้

"ก็แบบนี้ทำสิ่งที่คุณต้องการแล้วยอมรับว่าคุณเป็นผู้แพ้มันไม่ใช่เรื่องยากอะไรเลย..."

"เพียงแค่คุณลงมือมันก็จะกลายเป็นความจริงคุณจะถูกตอกตราผู้แพ้ตลอดกาล..."

ทุกครั้งที่นัชชาพูดหนึ่งคำความเจ็บปวดก็ถูกประทับที่ร่างกายเธอเป็นสองเท่าแต่ความเจ็บปวดด้านร่างกายไม่เป็นไรถ้าทำให้hawkหยุดการกระทำของเขาเธอสามารถทนได้!

แต่น่าเสียดายที่hawkไม่ได้มีท่าทีว่าจะหยุดมือเขาถอดเข็มขัดกางเกงของนัชชากระชากทีเดียวขาเรียวงามขาวผ่องของนัชชาก็ปรากฏแก่สายตาร่างของเธอเหลือเพียงชุดชั้นในที่ไม่สามารถปกปิดอะไรได้เลยนัชชารู้สึกว่าปลายนิ้วที่หยาบกร้านของเขาค่อยๆลูบคลำที่ตรงนั้น...

ในขณะที่นัชชาคิดว่าคืนนี้เธอไม่สามารถรอดพ้นเอื้อมมือของเขานั้นเองhawkกลับหยุดมือเขาลุกขึ้นทันใดดวงตาของเขาเป็นสีแดงราวกับถูกย้อมไปด้วยเลือดสีหน้าของเขาดุดันจนน่ากลัวโทสะในตัวเขากำลังจะปะทุออกมามันน่ากลัวกว่าครั้งที่ผ่านมาที่เธอเคยเห็น

นัชชาจ้องตาโตไปที่เขาแม้แต่หายใจยังต้องระแวดระวังอะดรีนาลินพุ่งสูงหัวใจเต้นเร็วขึ้นเขาหยุดกระกระทำก็แสดงว่าคำพูดของเธอไม่เสียเปล่า!

การแก้ไขสถานการณ์แบบนี้ทำให้นัชชามองเห็นความหวังขึ้นมาในขณะที่เธอกำลังจะพูดเพื่อยั่วอารมณ์hawkต่อทันใดนั้นชายหนุ่มก็กระแทกกำปั้นเข้าที่ไหล่ซ้ายของเธออย่างเต็มแรง

คนที่ถูกโทสะครอบงำไม่มีสติจะควบคุมกำลังได้อย่างไรเขาใช้แรงแปดในสิบส่วนต่อยเข้าไปที่ร่างของเธอกำปั้นราวกับหินแข็งโจมตีเธอด้วยแรงของความโกรธหมัดของเขากระทบกับหัวไหล่ของเธอมีเสียงกระดูกแตกกร๊อบอย่างชัดเจน

"อ๊ะ!"นัชชาเจ็บจนน้ำตาไหลมันไม่เหมือนกำปั้นแต่เหมือนค้อนเหล็กทุบซะมากกว่า

ความเจ็บปวดที่กระดูกหักทิ่มเข้าไปในเนื้อเธอต้องอดทนกับความเจ็บปวดอย่างสาหัสทั้งๆที่มีสติดีอยู่ทำให้เธอเหงื่อแตกพลั่กๆทั่วร่าง

"ผู้แพ้?"hawkถลึงตาจนแทบถลนแม้แต่ผมบนหัวของเขาก็ตั้งเพราะความโกรธ"คุณกล้าพูดว่าผมเป็นผู้แพ้อย่างนั้นหรือ?"

ชายหนุ่มมองลงผมด้านหน้าที่ยุ่งเหยิงบังนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มของเขาไว้ร่างกายที่หายใจเร็วค่อยๆสงบลงสิ่งที่เข้ามาทดแทนคือความหดหู่และหว้าเหว่ที่ไม่สามารถบรรยายได้ด้วยคำพูด

เขาอยู่คนเดียวมาโดยตลอดมีเพียงทุ่งดอกป๊อปปี้นอกหน้าต่างเท่านั้นที่อยู่เป็นเพื่อนเขาห้องนี้เป็นบ้านของเขาแต่ตอนนี้กลับถูกย้อมด้วยเลือดสีแดงของผู้หญิงอีกคน

Hawkมองไปที่มือเปื้อนเลือดของเขาเขาขมวดคิ้วในเวลานี้ที่ไม่มีใครทุกอย่างเงียบสงบในที่สุดเขาก็แสดงอารมณ์ความรู้สึกที่แท้จริงของเขาเองออกมา

น่ารังเกียจเสียนี่กระไรแม้แต่เลือดของผู้หญิงคนนี้ก็น่ารังเกียจเช่นกัน

แต่ทำไมในใจของเขาถึงเกิดความสับสนขึ้นมาเล็กน้อย

บางทีอาจเป็นเพราะแผลใจที่ไม่เคยมีใครสะกิดแต่วันนี้กลับโดนผู้หญิงคนนี้สะกิดขึ้นมาล่ะมั้งหรืออาจเป็นเพราะเหตุผลอื่นhawkไม่ได้คิดลึกอะไรอีกเขาเพียงแต่ลุกขึ้นจากเตียงด้วยความเย็นชาและแน่วแน่หลังจากเขาเปลี่ยนเสื้อผ้าให้นัชชาเสร็จก็หันหลังเดินออกไปจากห้องนอน

ลูกน้องที่เฝ้าอยู่หน้าประตูด้านนอกเห็นเขาเดินออกมาชายทั้งสองก้มคำนับอย่างเกรงกลัว

เสียงกรีดร้องที่ลอดออกมาจากในห้องพวกเขาได้ยินทั้งหมดไม่ต้องเห็นแบบจะๆเพียงแต่ได้ยินเสียงก็ทำให้พวกเขาขาอ่อนหมดแรง

Hawkเดินไปข้างหน้าไม่หันกลับมามองสักนิดเหลือเพียงคำพูดเบาๆ"ให้หมอมาดูอาการเหลือลมหายใจไว้อย่าปล่อยให้ตาย"