ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 525

ตอนที่525พยายามอย่างไร้เดียงสา

บนพื้นที่หน้าสั้นนัชชาถูกหยุดลงต่อหน้าHawkสองมือถูกมัดไว้ด้านหลังแขนของเขายื่นออกมาจากทางด้านข้างของใบหน้าเธอแขนนั้นค่อยๆยกปืนขึ้นมาถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้ขยับเลยในสิบนาทีที่ผ่านมา

เขาจงใจเคาะที่ด้านหลังลำคอเธอด้วยด้ามปืนเมื่อรู้สึกเจ็บปวดเธออดไม่ได้ที่จะร้องออกมาเมื่อเธอร้องออกมาแล้วเธอก็รู้สึกเสียใจในทันที

เธอรู้ว่าHawkจงใจใช้วิธีนี้ยั่วโมโหเตชิตให้เขาดำเนินการอย่างไร้เหตุผลผลลัพธ์ที่เขาต้องการก็คือสิ่งนี้

หลังจากที่เปล่งเสียงออกไปไม่ว่าHawkจะบังคับเธออย่างไรนัชชาก็ไม่ตะโกนออกไปอีกสายตาเธอจ้องไปที่พื้นที่ด้านบนโชคดีที่เขาไม่เดินออกมาไม่อย่างนั้น…

ก้มหัวลงมองตำแหน่งของสองคนนั้นพื้นที่หน้าสั้นหันติดกับทางด้านข้างเมื่อเดินออกไปที่ขอบเท่านั้นจึงจะสามารถมองเห็นได้และทันทีที่ปรากฎตัวขึ้นHawkก็จะเหนี่ยวไกโดยไม่ลังเล

นัชชาจิตใจร้อนลนเธอรู้ตัวดีว่าตราบใดที่เธออยู่ในเงื้อมมือของHawkเขาก็จะพยายามหาทางกำจัดเตชิตแต่ว่าเธอก็ไม่สามารถหลบหนีไปได้โดยง่ายร่างกายเธอยังถูกมัดติดกับระเบิดสิ่งนี้อาจทำลายพวกเขาทั้งสองได้

ทุกสิ่งรอบตัวเงียบสงัดตอนนี้คือกลางคืนหลังจากที่ฝนตกหนักอีกครั้งไอน้ำและหมอกที่น่าหลงใหลก็ถูกพัดมาอีกครั้งหนึ่งลมหายใจหนึ่งการเคลื่อนไหวอันบอบบางถูกขยายออกไปณเขาลูกนี้อย่างไม่มีที่สิ้นสุด

ไม่มีใครพูดอะไรHawkตัวคนเดียวมีเพียงนัชชาเท่านั้นที่เป็นเกราะกำบังของเขาแต่มันไม่ใช่ทางเลือกสุดท้ายเขาจะไม่เสี่ยงกับการถูกจับเป็นตัวประกันสำหรับเหตุผลข้อนี้มีเพียงเขาที่รู้อยู่แก่ใจ

ผ่านไปสิบกว่านาทีดูเหมือนจะเหนื่อยกับการรอคอยที่ไม่มีวันสิ้นสุดHawkยกมือและยิงขึ้นอีกหนึ่งนัดเขาเงยหน้าขึ้นมองระยะความสูงที่ห่างกันครึ่งเมตรนั้นด้านหลังภูมิประเทศเป็นที่ต่ำหากว่าต้องการหลบหนีก็สามารถทำได้แน่นอนว่าต้องทำให้เตชิตไม่สามารถหยุดเขาได้

ด้านล่างของภูเขาเต็มไปด้วยตำรวจเขาช้าไม่ได้อีกแล้วต้องดำเนินการอย่างรวดเร็ว

สมองของHawkทำงานอย่างรวดเร็วแทนที่จะตื่นตระหนกเขากับสงบนิ่งมากยิ่งขึ้นนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาต้องเผชิญกับสถานการณ์ที่เป็นหรือตายกลายเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับเขาไปแล้ว

อย่างไรก็ตามเมื่อเขามองไปที่ด้านหลังเขาอีกครั้งผู้หญิงที่อยู่ในแขนก็พยายามอย่างยิ่งที่จะทุกยันแขนของเขาด้วยหัวของเธอปากกระบอกปืนเบี่ยงออกเขารู้สึกอึดอัดใจเขากดคนลงที่กำแพงดินด้านหน้าของเขา

“ตึง”เสียงหนึ่งดังขึ้นเตชิดได้ยินอย่างชัดเจนผู้ชายคนนั้นงุ่มง่ามอยู่ตรงหน้ามองไม่เห็นว่าร่างใหญ่นั้นทำอะไรอยู่ยิ่งทำให้เขาโกรธมากขึ้น

นัชชา…

ขนคิ้วหนาของเขาบิดเบี้ยวรูขุมขนทั้งหมดลุกชูขึ้นเขาวางปืนพกไว้ที่หน้าขาและเดินลัดเลาะไปตามต้นไม้ยังพื้นที่หน้ากว้างอย่างรวดเร็ว

กระสุนตกลงถึงเท้าอีกครั้งระยะทางที่เขายืนอยุ่สามารถมองเห็นขอบด้านหลังของคน

เตชิตไม่ลังเลยกสิ่งสกปรกในมือเขาขึ้นมาดวงตาของเขาบีบแคบลงเล็กน้อยสายตาก็ยังคงถูกบดบังในที่สุดก็เปิดปากออกไป---

“Hawkมอบตัวเถอะถูกล้อมเอาไว้หมดแล้ว”

ความเงียบอยู่ในชั้นบรรยากาศผ่านไปสองนาทีเมื่อเตชิตคิดว่าเขาคงไม่พูดแล้วมีเสียงแหบห้าวตอบกลับมา“คุณหาพบช้ากว่าที่ผมคิดนะ”

เมื่อเสียงเปล่งออกมาเตชิตก็พุ่งสายตาไปที่ทิศตะวันออกเฉียงใต้ของพื้นที่หน้าสั้นในทันทีกำหนดที่ตั้งของHawkไว้ในใจกิจกรรมที่เขาทำภายใต้การล้อมกรอบนั้นก็เพิ่มขึ้นเล็กน้อยร่างสูงกึ่งหมอบอยู่“อย่าทำอะไรผลีผลามรีบปล่อยคนออกมาได้แล้ว”

“ปล่อยรึ”Hawkเหมือนจะเพิ่งได้ยินเรื่องตลก“เธอเป็นเครื่องมือมนุษย์ชั้นดีที่สุด”

“คุณต้องการตัวเธอเพียงเพราะว่าเธอเป็นผู้หญิงของผมดังนั้นคุณจึงบังคับให้เธอมีความสัมพันธ์กับคุณเพียงเพื่อที่จะทำให้ผมทรมานใจอย่างนั้นรึ”

เมื่อได้ยินเขาพูดถึงวีดีโอเลือดลมของเตชิตก็กลับมาไหลเวียนเหมือนเดิมแขนขาทั้งสี่ที่แข็งทื่อแม้ว่าไม่รู้ว่าทนหายใจอยู่ได้อย่างไรกระทั่งทำเป็นปกติไม่มีอะไรเกิดขึ้น

นัชชาเบิกตากว้างเธอเงยหน้าขึ้นมองอย่างไม่เชื่อสายตาน่าเสียดายที่นอกจากท้องฟ้าที่ว่างเปล่าแล้วเธอก็มองไม่เห็นอะไรเลย

เธอต้องการบอกกับเขาเธอไม่ได้ถูกบังคับเธอไม่ได้ความสัมพันธ์กับHawkเธอยังบริสุทธิ์ตั้งแต่ต้นจนจบได้รับการปกป้องอย่างไร้เดียงสา

แต่ว่าเธอไม่ได้ยิน….เสียงอันร้อนรุ่มของเขาหัวใจของเธอเจ็บเจียนตายวันนี้เขาต้องทนทุกข์ทรมานมากเท่าไหร่ต้องตำหนิตัวเองมากสักเพียงใด!

สายตาของHawkหันไปทางนัชชาอยู่ครู่หนึ่งและแล้วก็ละสายตาอย่างรวดเร็วเขาเฝ้าดูสภาพแวดล้อมโดยรอบอย่างระมัดระวังเขาตะคอกขึ้นมา“ไม่ว่าคุณจะพูดอย่างไรก็ตามไม่ว่าเธอจะเป็นผู้หญิงของคุณหรือไม่ก็ตามรสชาตของเธอดีมากผมยังคิดว่าทำไมคุณถึงชอบผู้หญิงธรรมดาๆคนหนึ่งที่แท้บนเตียงเธอมีเสน่ห์มาก”

นัชชาส่ายหัวอย่างบ้าคลั่งดวงตากลายเป็นสีแดงก่ำเธอหันไปเผชิญหน้ากับHawkที่อยู่ด้านข้างแต่กลับทำอะไรไม่ได้อย่าเชื่ออย่าเชื่อเป็นอันขาด….

เสียงของชายที่พื้นที่ด้านบนหายไปครู่หนึ่งHawkรู้ว่าเขาคงกำลังจุกกับคำพูดเขาอยู่ไฟแค้นในใจค่อยๆประทุขึ้นเขายังไม่สำนึกยังคงพูดพร่ำถึงรายละเอียดต่างๆที่เขาแต่งขึ้นมา“ผิวของเธอขาวเนียนจริงๆแค่ลูบด้วยน้ำในแม่น้ำก็เหมือนหยกขาวชิ้นหนึ่งทุกครั้งที่ผมกระทบเสียงนั้นก็ช่างน่าฟังละมุนและอ่อนนุ่มตอนที่พวกเราทำกันคนที่อยู่ข้างนอกคนฟังแทบไม่ได้โอ้ใช่แล้วมีครั้งหนึ่งผมไม่อยู่เธอถูกหลายคนมารุมเอาตัวไป…”

เสียงนั้นเป็นเหมือนการตอกตะปูเข้ากับแก้วหูที่รุนแรงมากแม้ความจริงพวกเขาไม่ได้มีอะไรกับนัชชาแต่เมื่อฟังแล้วก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกป่วยขึ้นมายิ่งไปกว่านั้นสำหรับเตชิตที่ไม่รู้สถานการณ์ใดๆด้วยแล้ว

และแล้วเมื่อเสียงนั้นดังขึ้นก็ได้ยินเสียงตามมา“ปังปัง”หลายต่อหลายครั้งเขายิงติดต่อกันห้านัด