ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 528

ตอนที่528บาดแผลจากการเผาไหม้

โรงพยาบาลอันดับหนึ่งของประเทศY

มองหญิงสาวที่รถพยาบาลมารับตัวไปแพทย์กู้ภัยอดไม่ได้ที่จะตกตะลึงร่างเล็กๆกำลังนอนอยู่บนเตียงเสื้อผ้าด้านหลังถูกเผาทำลายตั้งแต่ด้านหลังคอจนถึงกลางกระดูกสันหลังผิวหนังทางด้านหลังถูกเผาเป็นสีดำแดงทั้งหมดบาดแผลหลายแห่งยังคงมีเลือดไหลออกมา

แพทย์และพยาบาลเข็นเธอเข้าไปโรงพยาบาลแห่งนี้นอกจากนี้ยังมีเจ้าหน้าที่ตำรวจซึ่งติดตามมาอย่างใกล้ชิดเจ้าหน้าที่ตำรวจถูกเจ้าหน้าที่พยาบาลหยุดเอาไว้ที่หน้าประตูห้องฉุกเฉินเขาเหยียดชูคอมองคนถูกเข็นต่อไปเขาถามขึ้นอย่างกังวลใจ“คุณหมอครับนั่นคือพยายบุคคลที่สำคัญมากสำหรับเราโปรดช่วยชีวิตเธอด้วยครับ!”

หมอพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม“ผมจะทำให้ดีที่สุดครับ”

ไฟสัญญาณบนผนังสว่างขึ้นเจ้าหน้าที่ตำรวจที่นั่งอยู่บริเวณระเบียงด้านนอกเพื่อนร่วมสายงานต่างๆก็มารอที่ด้านนอก

เตชิตตกอยู่ในห้วงเวลาของการเกิดเหตุเสียงระเบิดจู่ๆก็ดังขึ้นเขาสูญเสียการควบคุมทั้งหมดพุ่งเข้าไปในเปลวไฟอย่างไม่คิดชีวิตนำตัวนัชชาออกมาจากหมอกควันสีดำ

หน่วยกู้ภัยและกองกำลังสมทบรีบรุดเข้ามาในพื้นที่ที่เกิดเสียงระเบิดดังขึ้นพวกเขาเฝ้ามองชายคนนั้นอุ้มศพที่นองไปด้วยเลือดเอาไว้ลืมตามองอย่างเวทนา

Hawkถูกควบคุมตัวดูเหมือนว่าเขาไม่ได้คาดคิดว่าจะเกิดระเบิดขึ้นดิ้นรนเพื่ออะไรในเมื่อถูกหัวหน้าหน่วยสกัดไว้ด้วยด้ามปืน

มองดูผู้ชายที่อุ้มนัชชาตะโกนร้องด้วยความเจ็บปวดเงาหลังนั้นทำให้คนที่เห็นรู้สึกเจ็บปวดเศร้าโศกอย่างเป็นที่สุดไม่มีใครกล้าก้าวไปข้างหน้าทุกคนรู้ว่าผู้หญิงที่ถูกไฟครอกสำหรับเขามันหมายความว่าอย่างไรร่างกายเขายังพกปืนอยู่เขาทรุดตัวลงอย่างแรงมีโอกาสมากที่จะเสียสติไปแล้ว

เจ้าหน้าที่ตำรวจผู้รับผิดชอบของกลุ่มปฏิบัติการมองที่หัวหน้าหน่วยในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก“หัวหน้าหน่วยนี่…”

สายตาตกลงบนร่างของชายคนนั้นและเอื้อมมือออกไปจับคนทางด้านหลัง“ปืนยาสลบ”

เขาไม่ได้คิดที่จะทำร้ายเขาแต่ไม่มีทางเลือกเพื่อให้มั่นใจว่าจะไม่เกิดเรื่องใดๆขึ้นจึงจำเป็นต้องทำเช่นนี้

เล็งยิงในเวลาที่ไม่ถึงสองวินาทีชายคนนั้นก็ล้มลงนอนกับพื้นทันที

หัวหน้าหน่วยเก็บปืนยาสลบขณะแพทย์ติดตามก็วิ่งเข้าไปที่ตำแหน่งของเตชิต

…

เมื่อเตชิตตื่นขึ้นมาก็คือเวลาห้าชั่วโมงถัดมาเขาเปิดตาและมองเห็นเพดานสีขาวอยู่เหนือหัวสมองยังคงเบลออยู่บ้าง

ฝันร้ายของเขายังคงไม่จบสิ้นแต่เมื่อได้สติหลังตื่นขึ้นมาก็ได้พบว่าต้นหญ้าที่ถูกไฟไหม้ในความฝันควันจากฟากฟ้านอกจากนี้ยังมีรูปลักษณ์ของหญิงสาวที่เต็มไปด้วยเลือดมันไม่ใช่ความฝันมันคือเรื่องจริง

นัชชา

สองคำนี้เป็นประกายอยู่ในหัวสมองเขาจำได้ว่าเกิดระเบิดเขายกเธอขึ้นสายเกินไปที่จะถอดเข็มในมือของคุณเขาออกจากผ้าห่มลุกขึ้นจากเตียงและเดินออกไปนอกประตู

เข็มเย็นๆถูกแทงที่ด้านหลังของฝ่ามือเขายังรู้สึกชายาสลบยังคงไม่หมดฤทธิ์อย่างสมบูรณ์ขาทั้งสองข้างไม่ฟังเสียงของเขาแต่มันก็ไม่ได้หยุดเขาจากการพยายามเคลื่อนไหว

“ปัง”ประตูห้องคนไข้ถูกผลักเปิดออกตำรวจที่ด้านนอกรีบพุ่งตรงเข้ามาเขามีความเกรงอยู่บ้าง“คุณเตชิตตอนนี้คุณยังออกจากที่นี่ไม่ได้…”

พูดยังไม่ทันจบคอของเจ้าหน้าที่ตำรวจก็ถูกบีบด้วยแรงมหาศาลจากนั้นคนก็ถูกยกขึ้นมาทั้งตัวชายคนนั้นกัดฟันพูดแต่ละคำราวกับต้องใช้พละกำลังในการหายใจ“นัชชาอยู่ที่ไหน”

เจ้าหน้าที่ตำรวจระลึกถึงคำของหัวหน้าแล้วรู้สึกลำบากใจไม่กล้าที่จะตอบออกไป“คุณเตชิตคุณกลับไปพักรอที่ห้องผู้ป่วยก่อนอีกสักครู่จะมีคนมา…”

“ผมจะถามคุณอีกครั้ง”เตชิตขัดจังหวะการพูดของเขา“เธออยู่ที่ไหน”

ห้องทางมุมขวาเป็นพื้นที่ส่วนตัวมากกว่าห้องในวอร์ดอื่นตำรวจสองนายประจำอยู่ที่หน้าประตูมือของพวกเขาไขว้อยู่ทางด้านหลังเฝ้าไว้ไม่ให้ใครมาเข้ารบกวนคนด้านใน

“หัวหน้าหน่วย”

“หัวหน้าหน่วย”

หัวหน้าหน่วยขยับขากรรไกรพูดกับคนทั้งสองชายสองคนนั้นก็หลีกทางให้กับเตชิต

มองเห็นประตูไม้ของห้องพักผู้ป่วยปิดอยู่เตชิตหายใจลึกๆยกมือขึ้นจับที่ประตูเพียงแค่ดันประตูก็เปิดออกอย่างรวดเร็วหัวใจเขาทุกข์ทรมานอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ผมอยากพบคุณแต่หลังจากที่แน่ใจว่าเธอสบายดีกลับไม่กล้ามองดูเธอ

หัวหน้าตามมาที่ด้านหลังอย่างไม่สบายใจเมื่อเห็นว่าเขายังลังเลอยู่ก็รู้สึกประหลาดใจ

เหมือนกับพุ่งใส่กระสุนแต่ไหนแต่ไรมาเขาไม่เคยเห็นเตชิตหน้านิ่วคิ้วขมวดแต่ในเวลานี้เพียงแค่เปิดประตูเขายังตกตะลึงไม่กล้าเข้าไป

เตชิตหลับตาปี๋และสูดหายใจเข้าในที่สุดก็ออกแรงผลักประตู

“แอ๊ด”เสียงประตูเปิดออกเมื่อเกิดช่องว่างที่ใหญ่ขึ้นทุกอย่างในห้องพักก็ค่อยๆเข้ามาสู่สายตา

เมื่อยืนอยู่ที่ประตูก็สามารถมองเห็นตำแหน่งของเตียงได้ภายใต้ผ้าห่มสีขาวสามารถมองเห็นรูปลักษณ์ของเท้าเล็กๆ

หัวใจของเตชิตค่อยๆเจ็บแปลบเหมือนมีรากยึดขาเอาไว้ต้องทำให้ดีที่สุดเพื่อก้าวต่อไปข้างหน้าในระยะไม่ไกลเขาใช้เวลาห้านาทีกว่าจะเดินไปถึงที่ข้างเตียง

เมื่อยิ่งเดินใกล้เข้าไปยิ่งสัมผัสถึงความอ่อนแอของตนเขาไม่กล้าแม้แต่จะมอง