ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 531

ตอนที่531ลืมว่าเขานั้นคือใคร

แค่คำเดียวทำให้เขารู้สึกเหมือนฟ้าผ่าลงตรงกลางอกของเขาทันที

มีหลายวินาทีที่สมองของเขาขาวโพรงไปหมดไม่ได้ยินเสียงสักอย่างเหมือนทั้งหมดที่มีอยู่นั้นหายไปมองเห็นแต่เพียงตาของเธอที่ดูว่างเปล่า

คือใคร

เธอถามเขาว่า.........เขาคือใคร?

เตชิตลุกขึ้นมากะทันหันมือที่ไปจับบนหน้าของเธอเหมือนไปสัมผัสโดนอะไรที่ร้อนๆก็เลยรีบถอยออกมาหนึ่งก้าวไม่รู้ว่าต้องทำยังไงต่อ

ปรัณขมวดคิ้วแน่นรีบเดินไปตรงหน้าไปเปิดหนังตาของเธอแล้วดูหลังจากที่แน่ใจว่าเธอตื่นขึ้นมาแล้วจริงๆเขาก็สงสัยว่าทำไมถึงจำเตชิตไม่ได้ล่ะ?

เขาลองถามไปว่า“แล้วเธอรู้ไหมว่าฉันคือใคร?”

นัชชาจ้องไปทางคนที่อยู่ตรงหน้าอย่างละเอียดเขาไม่เหมือนกับผู้ชายคนเมื่อกี้ที่หน้าดูคมแต่คนนี้ดูเหมือนอ่อนโยนมากถึงแม้เธอจะพยายามคิดในสมองก็คิดอะไรไม่ออกอยู่ดี

ก็เลยต้องส่ายหัว“ไม่รู้”

ปรัณขมวดคิ้วแน่นไปดึงสุวีรามาใกล้ๆแล้วถามให้มั่นใจว่า“แล้วเธอคนนี้ล่ะรู้จักไหม?”

นัชชารู้สึกว่าสมองตัวเองไม่ทำงานแล้วเธอพยายามไปคิดและคิดถึงหน้าของใครบางคนที่คล้ายกับคนๆนี้แต่ทั้งหมดนี้ยังไม่ทันสรุปสมองของเธอก็ปวดขึ้นมากะทันหันเหมือนมีอะไรไปค้นในสมองของเธอ.......

“อ้าๆๆ”เธอหลับตาแล้วร้องออกมา

“พอแล้วๆไม่ต้องคิดแล้วเธอเพิ่งฟื้นมาต้องการที่จะพักผ่อน”ปรัณรีบไปขัดไม่อยากให้เธอโดนทำร้ายอีกครั้งเพราะทำแบบนี้ก็ไม่มีผลดีอะไรกับตัวเธอเลย

ตั้งแต่ต้นจนจบเตชิตยืนอยู่ด้านหลังเขาอยากจะเดินขึ้นไปไปดูเธอดีๆแต่พอไปสบกับตาคู่นั้นที่ไม่มีความรู้สึกใดๆเขารับไม่ได้กับสิ่งที่เกิดขึ้น

ไปตรวจสอบอุปกรณ์เครื่องมือต่างๆเมื่อมั่นใจว่าอุปกรณ์ไม่ได้มีการผิดพลาดใดๆหมอและพยาบาลทุกคนก็เดินออกจากห้องปรัณเรียกเตชิตไปที่ห้องทำงานชั่วคราวของเขามองไปทางเขาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด“นายอย่าใจร้อนเดี๋ยวฉันให้คนไปตรวจสมองของเธอเธอพึ่งผ่านเรื่องร้ายแรงมาแถมยังต้องอยู่ในที่ๆน่ากลัวตั้งสิบกว่าวันเธอเพิ่งฟื้นขึ้นมาอาจจะคิดอะไรไม่ได้ชั่วคราวก็เป็นไปได้”

เตชิตถึงจะได้สติกลับในเวลานี้หน้าอกของเขาเหมือนมีมีดมากรีด“เธอคงไม่ลืมฉันไปตลอดชีวิตหรอกใช่ไหม?”

ปรัณกัดริมฝีปากแน่นๆอยากจะบอกว่าเป็นไปได้แต่เขาเป็นหมอไม่มีอะไรที่แน่นอน100%เขาพูดไปมั่วไม่ได้

ก็เลยพูดไปอย่างยากลำบากว่า“เป็นไปได้”

คำๆนี้ทำให้เตชิตหมดกำลังใจไปทันทีเขายังไม่ทันที่จะรู้สึกมีความสุขฟ้าก็มากลั่นแกล้งกับเขาอีกแล้ว

เขาหายใจเข้าลึกๆกัดฟันแน่นๆสักแป๊บถึงจะพูดว่า“ตรวจสอบเถอะรอผลออกมาค่อยว่ากัน”

หลังจากที่นัชชาฟื้นมาก็เห็นมีคนไม่ซ้ำหน้าเดินผ่านรอบตัวเองตลอดเธอไม่รู้ว่าตัวเองมีลูกแล้วแค่รู้สึกว่าทั้งตัวไม่สบายไปหมดโดยเฉพาะส่วนหลังของเธอที่มีผ้าพันเยอะแยะแม้แต่ขยับก็ขยับไม่ได้

เธอรับรู้ได้ว่าตัวเองอาการสาหัสไม่งั้นคงไม่อยู่ในสภาพแบบนี้หรอก

“คุณนัชชาคะคุณอย่าลงจากเตียงและอยากขยับไปมานะคะตอนนี้ร่างกายของคุณอ่อนแอมากต้องระมัดระวังให้มากๆค่ะ”นางพยาบาลเห็นเธออยากจะขยับอยู่ตลอดเวลาก็เลยรีบพูดเตือนเธอ

นัชชายังใส่เครื่องช่วยหายใจอยู่ตอนที่พูดก็ลำบากหน่อย“ฉันเป็นโรคอะไรหรอคะ?”

ทุกคนที่มาดูแลเธอได้รับคำสั่งไว้ว่าห้ามพูดเรื่องเกี่ยวกับการได้รับบาดเจ็บของเธอ

ปรัณมองไปทางผลที่อยู่ในมือของตัวเองยิ่งดูสีหน้าของเขาก็ยิ่งแย่ลงพอเขามองไปที่นัชชาอีกครั้งสายตาก็เต็มไปด้วยความเยือกเย็น

นัชชามีลางสังหรณ์ที่ไม่ค่อยดีเพราะช่วงเวลาที่ตื่นมานี้เธอรู้สึกแปลกๆแต่ที่ไหนแปลกเธอก็พูดไม่ออก

“เกิดอะไรขึ้น?”

ปรัณเม้มปากแน่นๆเขาก้มหัวไปดูผลตรวจที่อยู่ในมือของตัวเองอีกครั้งดูไปดูมาหลายรอบแน่ใจว่าผลตรวจไม่ผิดแทนที่เขาจะรู้สึกดีใจแต่ไม่มีความรู้สึกที่ดีใจเลยแม้แต่น้อย

พอไปสบกับตาคู่นั้นของนัชชายิ่งไม่รู้ว่าจะพูดยังไง

พอกำลังจะพูดออกมาเขาก็เปลี่ยนใจตัดสินใจพูดไปว่า“ไม่เป็นไรผลตรวจปกติดีเธอไม่ต้องเป็นห่วง”

พูดคำนี้จบปรัณไม่ให้เธอมีโอกาสที่จะถามต่อก็รีบหันหลังแล้วเดินออกจากห้องไป

เอาผลตรวจที่อยู่ในมือยื่นไปให้ผู้ชายที่อยู่ในห้องทำงาน

“สมองไม่ได้รับกระทบเทือนมากนักไม่มีปัญหาอะไรมากและสิ่งที่ทำให้ความจำเสื่อมไม่ใช่เพราะเรื่องอื่นแต่เป็นเพราะ........”เขาหยุดพูดไปสักแป๊บถอนหายใจยาวๆแล้วพูดต่อว่า“ปัญหาของสภาพจิตใจ”

เตชิตมองไปทางผลตรวจที่เขาดูไม่รู้เรื่อง“สภาพจิตใจ?”

“ใช่ความจำเสื่อมแบบนี้พวกเราใช้เรียกกันว่าการเลือกที่จะลืมเพราะได้รับกระทบและการทำร้ายที่สาหัสก็เลยเลือกที่จะลืมทั้งหมดเรื่องนี้เกิดจากความรู้สึกในใจมันเป็นสิ่งที่ควบคุมไม่ได้และสิ่งที่เลือกที่จะลืมนั้นคือสมองไม่ใช่สติของตัวเธอ”ปรัณพยายามใช้คำธรรมดาอธิบายให้เขาฟัง“เธอยังจำความสามารถต่างๆของตัเองได้แต่ความทรงจำของเธอที่มีฉันนายและคนอื่นๆนั้นลืมไปหมดแล้วเป็นการลืมที่เลือกเองจะลืมถึงขั้นไหนต้องสื่อสารกันแล้วถึงจะรู้ได้”

“ก็คือหมายความว่าเธอนั้นลืมฉันแล้วจริงๆ?”เตชิตแทบจะไม่กล้าเชื่อหูของตัวเองเขาเฝ้ารอให้เธอฟื้นตั้งหลายวันพอฟื้นมาจริงๆกลับได้ผลแบบนี้มา

ปรัณทนที่จะเห็นสภาพของเขาในตอนนี้ไม่ได้ก็เลยต้องพูดความจริงไปว่า“ดูจากสภาพตอนนี้แล้วก็คงเป็นอย่างนั้น”