ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 539

ตอนที่539ฉันไม่คู่ควรกับนาย

“ฉันไม่ไป!”นัชชาไม่ชอบการเข้าใกล้ของเขา“ออกไปช่วยออกไปได้ไหมฉันอยากจะอยู่คนเดียว”

ในเวลานี้สติของเธอไม่คงที่เตชิตไม่มีทางปล่อยให้เธออยู่คนเดียว

ไม่รอเธอพูดต่อเขาก็พูดไปว่า“มีอะไรเธอก็ออกมาพูดด้านนอกไม่ว่าเธอคิดยังไงเธอก็บอกฉันได้”

“ฉันไม่อยากจะออกไป”สภาพของเธอเป็นแบบนี้จะให้ออกไปได้ยังไง?

ถึงแม้แผลพวกนั้นอยู่ที่แผ่นหลังของเธอแต่นัชชารู้สึกว่ามันไม่แตกต่างอะไรจากมีแผลอยู่บนใบหน้าของเธอเลย

ไม่ใช่เพียงแค่ขี้เหร่แต่ยังมีความน่ารังเกียจอยู่!

“เชื่อฟังนะเธอออกมาก่อนฉันรับรองว่าไม่เข้าใกล้เธอดีไหม?”

“ฉันไม่อยากออกไป!”อารมณ์ของนัชชาเดือดขึ้นมาทันทีเธอเหมือนแมวที่ถูกต้อนให้ไปอยู่ตรงมุมกำแพงเตรียมพร้อมทุกอย่างเพื่อที่จะต่อสู้กับผู้ที่เข้าใกล้“ทำไมต้องบังคับให้ฉันออกไปด้วย?ฉันอยากอยู่คนเดียวฉันอยู่ตรงนี้ไม่ได้หรอ?เผชิญกับนายแล้วฉันจะยิ่งรู้สึกว่าตัวเองน่าเกลียด!เมื่อนึกถึงฉันไปพบนายด้วยแผ่นหลังที่เป็นรอยแผลเป็นแบบนี้ฉันก็อยากจะหายไปจากโลกนี้เลย1”

“ถึงจะหลบก็หลบได้แค่แป๊บหรือเธอหลบทั้งชีวิตหรือไง!”เตชิตควบคุมอารมณ์ตัวเองไว้ถึงแม้ในใจเขาจะรู้สึกเจ็บปวดแต่ก็อยากจะด่าให้เธอได้สติ“หรือเธอคิดว่าอยู่ในห้องน้ำที่เล็กๆนี้แล้วแผลบนร่างกายเธอจะหายไป”

ในตาของเธอที่เต็มด้วยความหวาดกลัวสุดท้ายเขาก็ทนไม่ไหวแล้วถอนหายใจยาวๆ“ฉันรู้ว่าเธอยากที่จะรับทั้งหมดนี้ได้แต่พวกเราค่อยๆเป็นค่อยๆไปได้ตอนนี้เป็นแค่การรักษาเบื้องต้นต่อไปมันจะดีขึ้นเอง”

“นายหลอกฉัน”นัชชาส่ายหัวดวงตาของเธอมีน้ำตาคลอทันที“ฉันไม่มีทางหายดีแล้วใช่ไหม?”

“มีทางหายสิ”เตชิตไม่คิดแล้วตอบอย่างมั่นใจว่า“แค่ฉันรับปากกับเธอไว้ฉันก็จะทำได้แน่นอน”

“แต่แผลที่ถูกเผาไหม้จะให้มันฟื้นดีเหมือนเดิมทั้งหมดมันเป็นไปได้ยากถึงแม้จะเปลี่ยนผิวหนังใหม่ก็จะไม่เหมือนเดิมแผลของฉันเยอะขนาดนี้จะหายดีได้ยังไง.........”

เธอยิ่งพูดก็ยิ่งสิ้นหวังทั้งร่างกายเหมือนตกเข้าไปในหลุมน้ำแข็งน้ำที่เยือกเย็นทำให้เธอแข็งไปทั้งตัวมือคู่นั้นที่จับเสื้อไว้ก็เริ่มไม่มีแรง

หลับแล้วฟื้นมาความทรงจำก็หายไปแม้กระทั่งร่างกายก็กลายเป็นสภาพนี้ไม่มีใครที่จะยอมรับร่างนี้ได้เธอก็เป็นคนและเป็นผู้หญิงจะไม่ให้สนใจไม่ให้คิดมากได้ไง

แรงในร่างกายทั้งหมดเหมือนถูกดูดออกไปมือสองข้างของนัชชาจับไปที่หน้าของตัวเองเธอพิงไปที่กำแพงแล้วไหลลงมานั่งที่พื้นช้าๆน้ำตาซึมออกมาจากนิ้วของเธอตัวเธอก็สั่นเหมือนไม่มีใครที่จะช่วยได้“ฉันจะต้องทำยังไง.......”

เตชิตเห็นเธอตกอยู่ในความทุกข์ยังไม่ได้สติกลับเขาเดินเข้าไปข้างๆของเธออย่างไม่ลังเลแล้วอุ้มตัวเธอขึ้นมามือสองข้างไปอุ้มที่ขาของเธอทำให้เธอนั้นขึ้นมาอยู่บนตัวของเขาจะได้ไม่ไปโดนแผลด้านหลังของเธอง่ายๆ

พอได้ยินเธอถามแบบนี้เตชิตก็ยกมือขึ้นและทำให้เธอเห็นสายตาและรับรู้ความรู้สึกที่จริงจังของเขา“ฉันก็มีส่วนเกี่ยวข้องกับที่เธอได้รับบาดแผลเป็นเพราะฉันไม่ได้ปกป้องเธอดีๆก็เลยทำให้เธอเป็นแบบนี้ถ้าจะบอกว่าน่ารังเกียจเห็นเธอทรมานแบบนี้ฉันรังเกียจตัวเองมากกว่า”

เขายิ้มที่มุมปากอย่างขมขื่นแต่ไม่มีรอยยิ้มเลยแม้แต่น้อย“นัชชาฉันรักเธอไม่ว่าเธอจะสวยหรือขี้เหร่ไม่ว่าเธอจะแข็งแรงหรือไม่แข็งแรงสำหรับฉันแล้วแค่มีเธอก็เพียงพอแล้วในตอนที่ฉันรู้ว่าเธอยังมีชีวิตอยู่โลกของฉันจึงจะอยู่ต่อได้ถ้าไม่มีเธอฉันคงเป็นบ้าไปตั้งนานแล้ว”

คำพูดพวกนี้เขาไม่เคยพูดกับคนไหนเป็นคำพูดที่แอบซ่อนไว้ในใจลึกๆของเขากลัวว่าจะมีใครมาทำร้ายความในใจอีก

นัชชาเหมือกลืนลูกมะนาวไป1ลูกถึงแม้จะพูดแค่คำเดียวก็รู้สึกแสบคอเหลือเกินด้วยความที่เธอกำลังน้ำตาคลอจึงทำให้เห็นทุกอย่างไม่ชัดเจนรวมถึงใบหน้าของเขาด้วยเธอพูดขึ้นมาด้วยเสียงที่ส้นหวัง“แต่ฉันลืมนายไปแล้ว”

พอได้ยินแบบนี้เตชิตที่แข็งแกร่งก็อดที่จะตาแดงไม่ได้เข้าไปจูบที่หน้าผากของเธอเหมือนกำลังจูบของที่มีค่ามากที่สุดในโลก“ถ้าเธอสามารถลืมเรื่องราวต่างๆที่ไม่ดีไปด้วยทั้งหมดฉันก็จะไม่แคร์”

ภาพเหล่านั้นเป็นเหมือนเสี้ยมหนามที่อยู่ในใจของเตชิตเขายังแคร์เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นเมื่อนึกถึงเรื่องราวแบบนั้นเขาก็รู้สึกเริ่มท้อและจนปัญญาเธอทั้งบริสุทธิ์และดีขนาดนั้นถ้าวันไหนจำได้คงรับไม่ได้แน่นอนลืมไปเลยยังจะดีกว่าเขาจะได้สบายใจไปด้วย”

นัชชาไม่รู้ว่าจะใช้อะไรมาเปรียบเทียบอารมณ์ของตัวเองแต่สายตาคู่นั้นที่เต็มไปด้วยความรักนั้นทำให้เธอรับรู้ได้แล้วจริงๆความรู้สึกนั้นเข้มข้นเกินไปไม่มีใครไม่หวั่นไหวหรอกแล้ววันนี้ที่เธออยู่ในสภาพนี้จะคู่ควรกับใครล่ะแค่คนรอบข้างเห็นก็คงจะขนลุกเต็มตัว

เธอร้องไห้แล้วส่ายหัว“ฉันไม่คู่ควรกับนายนายปล่อยฉันไปเถอะ”