ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 576

ตอนที่576 กัดนิ้วของเขา

ชีวภารู้สึกชาไปหมดทั้งตัว สายตาดำดิ่งลง เธอไม่รู้ถึงการเคลื่อนไหวใดๆทางด้านหลัง เมื่อตอนที่โดนเขาเตะด้านหลังจนไถลล้มนั้น สายตาเธอพร่ามัว ผ่านไปครู่หนึ่งจึงได้สติกลับคืนมา

ในพริบตา เขาก็เห็นใบหน้าที่แสนเจ็บปวด เธอหดตัวลง พยายามหดตัวกลับไปด้วยสัญชาตญาณ

“ไม่ตาย” ทศพลหัวเราะ มุมปากของเขายังเปื้อนคราบน้ำมันจากอาหารที่เพิ่งรับประทาน เขายกมือขึ้นลูบไปที่ใบหน้ามอซอของชีวภา เขาลูบหนักๆอีกสองครั้ง “หิวรึเปล่า”

นิ้วอันหยาบกร้านเมื่อถูกผิวหนังของเธอ ชีวภารู้สึกคลื่นไส้ และพยายามที่จะเบี่ยงหัวหลบ ดวงตาคู่โตจ้องมองไปที่เขา เต็มไปด้วยความแตกตื่นและหวาดกลัว

“เหอะ ยังแข็งแรงดี!” การเคลื่อนไหวของเธอดูเหมือนจะทำให้ทศพลรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา เขาไม่หยุดมือยังคงออกแรงลูบไล้ใบหน้าเธออย่างไร้ยางอาย ตั้งแต่หน้าผากจมูกและลงไปเรื่อย จนกระทั่งนิ้วอันหนาแตะไปที่ริมฝีปากของเธอ ชีวภาถอนหายใจ เหมือนกระต่ายที่ถูกบังคับให้ติดอยู่ที่มุมมุมหนึ่ง มันจนมุมจนปากต้องกัดลง

“อ้า!” ทศพลร้องโวยวาย เขาไม่คิดว่าจู่ๆเธอจะกัดจึงไม่ทันได้ป้องกันตัว เขาถูกเธอกัดนิ้วชี้โดยไร้ความเมตตา แรงนั้นทำให้ฟันทั้งสิบซี่ฝังอยู่ในเนื้อจนเป็นรูใหญ่ เลือดสีแดงเข้มไหลออกมาจากปากของเธอจนแม้แต่ตัวเธอเองก็ยังตกใจ

เขาพยายามลุกขึ้น แต่ก็ตัวโค้งงอเพราะถูกรั้งไว้ด้วยนิ้วที่ถูกเธอกัด เขาเงยหน้าขึ้นและพยายามโซเซไปฝั่งที่มืดมิด “หญิงแพศยา กล้าดียังไงมากัดกู ปล่อย ปล่อยกูเดี๋ยวนี้!”

ชีวภาก้มหัวลง ฟันก็ยังคงกัด ไม่ได้ผ่อนแรงลงเลยสักนิด ดวงตาสีดำและขาวนั้นกลายเป็นสีแดงเลือดนก

กัดมันให้ตาย! กัดมันให้ตาย!

เหมือนศีรษะเธอถูกทุบสองสามรอบ เธอเริ่มจะทนไม่ไหวและกลายเป็นไม่มีความรู้สึกอะไรเลย เธอมีเพียงศรัทธาเดียวที่หลงเหลืออยู่ภายในใจ ขณะที่มือและเท้าทั้งคู่ถูกมัดไว้ เธอสามารถกัดเขาด้วยปากเท่านั้น มือที่ช่างสกปรกน่ารังเกียจ เมื่อถูกเขาแตะต้องเธอรู้สึกว่าแทบจะต้องตายไป

ความกลัวและความซึมเศร้าอย่างรุนแรงภายในระยะเวลาไม่กี่ชั่วโมงถูกระบายออกมาด้วยการหลั่งเลือดในครั้งนี้

เธอไม่มีเวลาคิดถึงผลที่จะตามมา ปฏิกิริยานี้เรียกว่าเป็นสัญชาตญาณ

ทศพลรู้สึกเพียงว่านิ้วของเขาถูกกัด ไม่ต้องมองก็รู้ได้ว่ารอยนั้นลึกไปถึงกระดูก

ใบหน้าของเขาถูกชนุดมทำให้เป็นเช่นนี้ เขาไม่ต้องการกลับไปพร้อมมือที่นิ้วหายไปนิ้วหนึ่ง!

เมื่อคิดเช่นนี้ ชายคนนั้นก็ข่มใบหน้าสีแดงเอาไว้ ไม่สนใจความหนักเบา ยื่นมือออกไปหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าและโขกลงที่หัวเธออย่างแรงในทันที

“โอ๊ย” เสียงหนึ่ง เสียงกระทบของเนื้อและเลือด เมื่อได้ยินก็จินตนาการถึงความเจ็บปวดที่ได้รับได้

ชีวภารู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรงมาก ความเจ็บปวดแผ่กระจายไปทั่วศีรษะในวินาทีถัดไป ครู่หนึ่งความเจ็บปวดที่มีก็หายไปกลับกายเป็นความรู้สึกวิงเวียนเท่านั้น

ปากของเธอผ่อนแรงลงโดยไม่รู้ตัว ร่างกายของเธอก็ทรุดลงอย่างนุ่มนวล

ทุกอย่างกลับสู่ความสงบนิ่ง

ทศพลรีบดึงนิ้วออกจากปากของเธอ มันยังเปื้อนน้ำลายของเธออยู่ แต่สีเลือดที่ผสมกับน้ำลายนั้นช่างน่าตกใจยิ่ง เขาพยายามที่จะงอนิ้ว แต่กลับไม่มีการตอบสนองใดๆ ดูเหมือนว่ามันจะไม่ใช่นิ้วของเขาอีกแล้ว

ขาดรึ

เขารู้สึกกลัวขึ้นมา และไม่ได้สนใจที่จะจัดการกับผู้หญิงที่หน้าผากบวมเป่ง ซึ่งกำลังนอนกองอยู่ที่พื้น เขาสบถออกมา และเดินตรงออกไป รีบร้อนเพื่อที่จะไปดูแผล

ชายสองคนที่ตามติดเข้ามาหันมองหน้ากัน หนึ่งในนั้นโน้มตัวลงไปที่ร่างของเธอ เขายกมือขึ้นและอังไปที่จมูกของเธอเพื่อเช็คลมหายใจ หลังจากที่ลมหายใจที่อ่อนแอถูกฉีดไปที่ปลายนิ้ว เขาก็รู้สึกโล่งอก

“โชคดี ยังไม่ตาย!”

“จริงปะ”

“ฮ่าฮ่าฮ่า ใช่แล้ว!” ชายคนนั้นยกมือขึ้นลูบหน้า “ว่าแต่เขาตั้งใจจะลักพาตัวจริงๆรึ ดูไปดูมาเหมือนเขาตั้งใจที่จะ…”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ เขาก็หยุด แต่สายตาที่มองออกมากลับสื่อให้เห็นได้อย่างชัดเจน

ฆ่าคน

สองคำที่อยู่ในใจ พวกเขาคิดแล้วก็หวาดกลัว ทันใดนั้นความเจ้าเล่ห์และความเกียจคร้านบนใบหน้าของพวกเขาก็หายวับไป กลายเปลี่ยนเป็นความตึงเครียดเข้ามาแทนที่

“ไม่หรอก เขาไม่น่าจะกล้า นี่เป็นคนที่มีชีวิตจิตใจนะ ไม่ใช่จะทำได้ง่ายๆ”

“พูดยาก” อีกคนหนึ่งส่ายหัว และมองไปที่เนินเขาที่ห่างไกล “นิ้วของเขาเจ็บขนาดนั้น คนคนนี้โมโหร้ายจะตาย”

หัวข้อนี้เครียดเกิดไป พวกเขาไม่ต้องการที่จะคุยกันเรื่องนี้ต่อไป พอดีที่กำลังจะเดินถึงทางแยกตรงปากภูเขา ที่นั่นมีร้านค้าเล็กๆร้านหนึ่ง เป็นของชาวบ้านในท้องถิ่น พวกเขามองเห็นชาวบ้านที่ไกลๆ กำลังลงจากรถมอเตอร์ไซด์เพื่อเตรียมตัวที่จะลงมาเปิดประตูร้าน

“ใช่แล้ว พวกเราตามทั้งคู่นั้นไปกัน”

ทั้งคู่เดินไปไม่กี่ก้าว ผลักประตูเข้าไปและเดินไปที่ตำแหน่งเคาน์เตอร์ สายตาพวกเขามองเห็นซองบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปและน้ำแร่ และยกมือชี้ไปที่ขวดน้ำสีน้ำเงิน “เอานี่ สามขวด”

เจ้าของร้านเป็นชาวท้องถิ่นที่เรียบง่าย เขาสวมเสื้อคลุมสีเทาอ่อนมีผมสีดำแซมด้วยสีขาวเล็กน้อย ไว้หนวดเครา ใบหน้าค่อนข้างดำคล้ำ เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้น ก็ตัวเกร็งอย่างเห็นได้ชัด “อันนี้หรอ”

ทั้งสองเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว ความหวาดระแวงเป็นเวลานานทำให้พวกเขาสังเกตเห็นท่าทีที่มีพิรุธของเจ้าของร้านได้อย่างรวดเร็ว ในใจพวกเขาคิดว่าไม่ได้การณ์แล้ว รีบหันกลับและวิ่งหนีเถอะ แต่กลับปรากฏมีเหงื่อเย็นผุดขึ้นบนหน้าผาก

“ยกมือขึ้น อย่าขยับเขยื้อน!”