ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 633

ตอนที่ 633 เมาแล้วออดอ้อน

หลังจากเตรียมทั้งหมดเรียบร้อยแล้ว เตชิตก็โบกมือสื่อว่าให้ทั้งสองคนออกไป ตัวเองก็เดินไปข้างเตียงแตะผู้หญิงตัวเล็กที่นอนหลับปุ๋ยอยู่ “คุณภรรยา ตื่น”

นัชชาหลับตั้งแต่ตอนบ่ายจนถึงกลางคืน ที่จริงก็รู้สึกได้พักแบบเต็มที่ พอโดนปลุกเบาๆก็ลืมตาขึ้นมาทันที “อือ......คุณตื่นแล้วหรอ?”

“อืม” เตชิตปัดผมที่ปรกตรงหน้าเธอออก แล้วเอ่ยด้วยเสียงอ่อนโยน “ผมสั่งอาหารมา ลุกขึ้นมาทานอาหารกันเถอะ”

แต่นัชชากลับส่ายศีรษะ “ฉันไม่หิว”

เพิ่งตื่นขึ้นมา เธอจึงไม่อยากอาหาร

“ไปล้างหน้าให้ตื่นหน่อย เท่าไหร่ก็ต้องทานหน่อย” ถ้าไม่ทานเลย แผนการเขาต้องล้มเหลวอย่างสิ้นเชิงเลยสิ?

คิดแบบนี้แล้ว เตชิตก็กึ่งอุ้มกึ่งลากเธอลงมาจากเตียงโดยที่ไม่อธิบายอะไร อุ้มไปจนถึงประตูห้องน้ำ กลัวว่าเธอจะงอตัวอยู่นอกห้อง

นัชชายังคงค่อนข้างมึนงง เธอจึงล้างหน้าแปรงฟันง่ายๆอยู่ในห้องน้ำอย่างจำนน

หลังจากได้ล้างหน้าด้วยน้ำเย็นแล้ว ก็ตื่นขึ้นไม่น้อยเลย อย่างน้อยก็ไม่ง่วงเหมือนตอนที่เพิ่งตอน

เธอเอาผ้าขนหนูในมือพาดไว้บนราว กำลังหันศีรษะไปคุยกับเตชิต ก็พบว่าร่างสูงใหญ่ที่ยืนอยู่ด้านหลังหายไปแล้ว

ในใจก็ตื่นตระหนกขึ้นมาอย่างอธิบายไม่ได้ คิ้วสวยขมวดขึ้นมา เธอเดินออกจากห้องน้ำไปที่ห้องนั่งเล่นนอกห้อง ตรงคางยังมีน้ำหยดอยู่เลย

อย่างไรก็ตาม ตอนที่เธอก้าวออกไป ขณะที่เธอเห็นผู้ชายที่สวมชุดสูทยืนอยู่อยู่กลางห้องนั่งเล่น จู่ๆเธอก็ไม่มีอะไรจะพูดออกไป

โต๊ะทรงกลมสีขาว ดอกกุหลาสีขาว เสริมด้วยเชิงเทียนกำลังเผาไหม้......ภาพตรงหน้าทั้งหมดมีความโรแมนติกลอยอยู่ในอากาศ

นัชชาไม่ได้คาดหวังเลยว่าเขาจะมีฝีมือแบบนี้ เธออึ้งไปเลย

“คุณ......”

“ผมบอกแล้ว คืนนี้ยังมีอะไรให้ ‘ทำ’ อีกเยอะ” เขาเน้นคำหนึ่งคำ กลัวว่าเธอไม่รู้ความหมายแฝง

นัชชานอกจากจะหน้าแดงแล้ว คนที่ยืนทึ่มอยู่ที่เดิมมองคนที่กำลังค่อยๆเดินมาหาตน. เขาจูงมือเธอแล้วพาไปนั่งที่เก้าอี้ แล้วช่วยเธอดึงเก้าอี้อย่างสุภาพบุรุษ “นั่งสิ”

นัชชาไม่ชินกับการบริการของเขา แต่พอนั่งลงไปสายตาก็เหลือบไปเห็นดอกกุหลาบดึงดูดสายตาอย่างไม่รู้ตัว

เธอเปิดร้านดอกไม้ เธอรู้จักของพวกนี้ เห็นช่อดอกไม้พวกนี้แล้วเธอรู้ว่าต้องใช้ฝีมือไม่น้อยเลย

ดอกกุหลาบนั้นเหี่ยวง่ายอยู่แล้ว แถมทำให้มันเป็นช่อเดียวด้วยแล้ว อยากจะให้มันมีรูปร่างที่ดูดีหรือสดใหม่ ไม่ใช่เรื่องที่ทำได้ง่ายเลย

เธอมีความสุขที่ได้ขยับดอกไม้ไปมา ปลายนิ้วไปสัมผัสโดยของเย็นๆโดยไม่ได้ตั้งใจ ตอนแรกเธอนึกว่าเป็นส่วนล่างของช่อดอกไม้ เลยไม่ได้สนใจ แต่ตอนที่เธอลูบมันหลายครั้ง สุดท้ายก็พบว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นใต้ช่อ แต่เป็น......

นัชชาหยิบสิ่งของเย็นๆในดอกไม้ออกมา วางไว้บนมือแล้วส่องที่แสงเทียน เป็นสร้อยข้อมือเพชรหนึ่งเส้น!

เธอเงยหน้ามองเขาอย่างประหลาดใจ “นี่คือ......?!”

เตชิตเห็นว่าเธอยกคิ้วขึ้นมาอย่างดีใจ ตัวเองก็พอใจไปกับเธอด้วย ยกมือขึ้นมาช่วยเธอเอาผ้าคลุมจานใบใหญ่ออกให้ เสต็กเนื้อติดซี่โครงตุ๋นที่ดูสดใหม่น่าอร่อยหนึ่งชิ้น และมีหน่อไม้ฝรั่งสดและน้ำซอสสองชนิด แค่มองอย่างเดียวก็อยากอาหารขึ้นมา

อุณหภูมิของอาหารกำลังดี นัชชาหยิบมีดกับส้อมตัดขึ้นมาหนึ่งชิ้นใส่เข้าปาก เนื้อวัวชั้นดีละลายในปาก ยังไม่ทันเคี้ยวก็ขาดแล้ว เหลือเพียงกลิ่นเนื้อเบาบาง

นัชชาแค่คิดก็เดาได้ว่า เนื้อชิ้นนี้ก่อนนำไปทอดให้สุก ไขมันขาวและเนื้อสีแดงจะต้องกระจายตัวอย่างหนาแน่นแน่นอน

เธออดถอนหายใจออกมาไม่ได้ “ว๊าว คุณรีบชิมเสต็กเนื้อชิ้นนี้เร็ว อร่อยมากจริงๆอ่ะ!”

เตชิตเห็นท่าทางเธอยิ้มอย่างมีความสุข จู่ๆก็คิดว่าท่าทางเมื่อครู่ตอนเห็นเพชรไม่เห็นจะมีความสุขขนาดนี้เลย

ริมฝีปากเบะลง สายตาเต็มไปด้วยความออดอ้อน “หรือว่ากินเนื้อ ดีใจกว่าได้เพชรอีกหรอ?”

“มันไม่เหมือนกันนี่หน่า~” นัชชาอธิบายคุณค่าให้เขาฟัง “อันหนึ่งเป็นความพอใจทางกาย อีกอันเป็นความพอใจทางจิตใจ เอามารวมกันไม่ได้ แต่พอใจทั้งหมดก็ถูกต้องแล้ว!”

“หืม?” ได้ฟังดังนั้น เตชิตก็ขมวดคิ้ว นิ้วมือเรียวยาวที่ถือมีดกับส้อมอยู่ชะงัก จากนั้นก็โน้มตัวเข้าไปใกล้ “แล้วผมล่ะ เป็นความพอใจทางด้านไหน?”

“คุณอะไรล่ะ ฉันว่า......” นัชชากำลังจะแก้เขา พอพูดได้ครึ่งเดียวก็เข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร พลางเบิกตากว้างด้วยใบหน้าที่แดงแล้วเงียบทันที “คุณเอาอีกแล้วนะ!”

ดวงหน้าของเธอเปล่งประกายายใต้แสงเทียนสีส้ม ผิวขาวราวกับเต้าหู้ก็กระทบกับแสง ความใสของดวงตาขาวดำที่ตัดกันก็สุกใสออกมา ปากเล็กอ้าออกมาเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว ใบหน้าขาวแดงขึ้นอย่างดูดี อะไรที่เรียกว่าโฉมหน้าอันสวยงาม อะไรที่เรียกว่าโฉมหน้าที่น่าหลงใหล ตอนนี้เตชิตเข้าใจหมดแล้ว

เธอสวยมาก สวยจนไม่มีอารมณ์จะกินข้าวแล้ว แค่อยากจะกลืนกินเธอเข้าไป