ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 652

ตอนที่652แค่เธอฟื้นมา

คำพูดนี้สำหรับดุลยาแล้วเป็นยาที่ทำให้ใจเธอสงบนิ่งความหวังแบบนั้นที่ไม่ใช่ความจริงฟังแล้วทำให้รู้สึกทรมานแต่ตอนนี้ได้ยินเขาพูดว่าชีวภามีสติฟื้นกลับมาแล้วนิดนึงถึงมันจะเป็นแค่ชั่วคราวแต่ก็เพียงพอที่จะเป็นกำลังใจให้เธอได้แล้ว

ในที่สุดลูกสาวของเธอก็กลับมาแล้ว......

ดุลยาหันหลังแอบเช็ดน้ำตาสำหรับเธอแล้วข่าวนี้สามารถทำให้เธอมีความสุขและคุ้มค่ามากกว่าสิ่งอื่นๆ

ไม่นานปรัณก็ออกจากห้องพร้อมกับคนอื่นๆกลับไปที่ห้องทำงานในห้องของชีวภาห้องนั้นมีคนเฝ้าอยู่ตลอดเวลาถ้ามีการเปลี่ยนแปลงก็จะส่งตรงไปยังห้องทำงานของหมอทันที

และไม่นานข่าวนี้ก็ไปถึงหูของชนุดมปรัณเป็นคนโทรหาเขาเองหลังจากที่ได้ยินว่าชีวภามีสติแล้วผู้ชายที่อยู่ทางนั้นก็เงียบไป2นาทีเต็มๆ

ปรัณไม่ได้พูดอะไรออกไปแต่กลับให้เวลาเขาได้ตั้งสติกับเรื่องที่ได้ยิน

ผ่านไปนานมากคนๆนั้นถึงจะถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นๆว่า“จริงหรอ?”

“จริง”ปรัณฟังน้ำเสียงของเขาทั้งๆที่ตื่นเต้นแต่ก็พยายามทำเป็นนิ่งๆ“ฉันไม่มีทางเอาอาการของผู้ป่วยมาล้อเล่นหรอก”

อีกด้านหนึ่งชนุดมยืนอยู่ชั้นบนสุดของตึกเขามองไปทางวิวที่อยู่ด้านนอกทั้งหมดนั้นเหมือนลอยอยู่บนท้องฟ้าเขาไม่มีที่ยึดเหนี่ยวก็เลยเสียการทรงตัวทำให้เขาถอยหลังไปครึ่งก้าวอีกนิดเดียวก็เกือบยืนไม่นิ่งแล้ว

ตัวที่แข็งตึงของเขาอ่อนล้าขึ้นมาทันทีตรงหน้าเหลือแต่สีขาวบางๆพอได้สติกลับก็รีบหยิบกุญแจแล้วเดินออกจากห้องทำงาน

“ฉันจะไปตอนนี้แหละ”เสียงของเขามันแหบเหมือนถูกอะไรขัดมา“เจอหน้าค่อยพูดอย่างละเอียด”

“OK”

หลังจากที่วางสายเขาก็รีบเดินออกไปผู้ช่วยและเลขาเห็นเขาเดินตรงไปทางลิฟต์ก็รับเข้าไปพูดเตือนว่า“ประธานชนุดมครับCEOแจ็คที่อยู่นิวยอร์กจะมาหาคุณ.........”

ไม่รอเขาพูดจบชนุดมก็พูดขึ้นมาว่า“ยกเลิกนัดซะ”

ผู้ช่วยเกิดอาการอึ้ง“อะอะไรนะครับ?”

“ไม่เข้าใจ?”ชนุดมมองไปทางเขาด้วยสายตาที่ไม่พอใจทำให้เขาคนนั้นเงียบไปทันที

โทษเขาไม่ได้ที่เขาจะเป็นแบบนี้สำหรับเขาแล้วในตอนนี้ถ้าใครจะพูดมากก็ถือว่ากำลังไม่ให้เขาไปเจอชีวภาก็ถือว่าไม่อยากให้ชีวภาฟื้นดี

เลขาตกใจกับสายตาที่โหดเหี้ยมของเขาจึงรีบปิดปากมองดูตัวเลขที่เปลี่ยนไปทางลิฟต์ถึงจะใจร้อนแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ทำได้เพียงยืนดูเจ้านายเดินจากไป

สุดท้ายชนุดมนั่งลิฟต์ลงไป

ผู้ช่วยกับเลขาสบตากันไม่รู้จะทำยังไง

เลขา“ตอนนี้จะทำยังไงบอกceoแจ็คว่ามีธุระด่วนพบไม่ได้แล้ว?”

ผู้ช่วยแบมือแล้วยักไหล่“ฉันไม่รู้รู้สึกว่าไม่ว่านายจะพูดยังไงฝ่ายตรงข้ามก็จะไม่ยอมรับแน่นอนถึงเวลาที่จะทดสอบความเป็นอาชีพของนายแล้ว”

“นายยังมีอารมณ์มาพูดตลกกับฉันอีก?”

“........ก็ได้ฉันจะอยู่เงียบๆ”

——

ชนุดมพูดอะไรไม่ออกตัวของเขาแข็งทื่อไปหมดนั่งที่เก้าอี้มองไปทางคนตัวน้อยๆที่อยู่บนเตียงนอกจากสายตาที่มองไปทางอื่นไม่ได้แล้วเวลาก็เหมือนได้หยุดนิ่งไป

ดุลยาไปแตะที่ไหล่ของไวศทย์เบาๆบ่งบอกเขาว่าออกไปรอสักแป๊บ

ไวศทย์เพิ่งมาถึงไม่นานทีแรกก็อยากจะอยู่ข้างๆพี่สาวแต่พอนึกถึงการกระทำของชนุดมที่มีต่อพี่สาวในช่วงนี้เขาก็เก็บความอยากไว้ในใจและออกไปพร้อมกับดุลยาเอาเวลานี้ให้กับชนุดมคนเดียว

ในห้องที่เงียบสงบมีแต่เสียงเครื่องตรวจดังติ๊ดๆเขามองดูเธอแบบนี้นานมากนานจนเขารู้สึกว่าตาเริ่มล้าถึงจะรู้สึกตัวอีกที

ผู้ชายก้มหัวแล้วเอามือไปจับมือของเธอข้างที่ไม่ได้ฉีดยาและมือนั้นก็เย็นจนเขาอยากจะทำให้มือนั้นอุ่นขึ้นมา

“ฉันมาแล้ว”

ไม่ได้เตรียมไว้ว่าจะพูดอะไรเลยพอเปิดปากพูดก็พูดสามคำนี้ออกมา

และในวินาทีที่เขาพูดจบตาก็เริ่มแดงไม่รู้ว่าเธอจะได้ยินไหมถือว่าเธอได้ยินละกันในใจจะได้รู้สึกดีหน่อย

มองดูมือที่ขาวๆนั้นก็นึกถึงคำพูดของปรัณ‘มือกระตุก’เขาก็ไม่อยากจะปล่อยแล้วอยากจะจับแน่นกว่าเดิมแต่ก็กลัวว่าจะทำให้เธอเจ็บ

“ชีวภาฉันคิดถึงเธอ”ตอนนี้เขานั้นจริงใจมากพูดจากใจจริงคำทุกคำนั้นมาจากจุดลึกของวิญญาณหลังจากที่เสียงออกจากปากก็หายไปทันทีเหลือไว้เพียงร่องรอยที่ลบไม่ออกอยู่ก้นบึ้งของหัวใจ

“ฉันยังไม่ทันได้ลงโทษเธอที่เธอสารภาพรักแล้วทำการตัดสินใจแบบนี้เธอรีบฟื้นมาเลยนะชาตินี้ฉันจะไม่มีวันปล่อยเธอไปหรอกคนที่กล้ามาแกล้งฉันแบบนี้เธอเป็นคนแรกเลย”

“พูดว่าชอบฉันแล้วแต่กลับใช้วิธีแบบนี้ไปซ่อนเธอคือผู้หญิงที่กล้าหาญที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอถ้าตื่นมาก็อย่าโทษฉันนะที่ฉันจะเอาตัวเธอผูกไว้กับฉัน”

เขาพูดอยู่คนเดียวพูดถึงสุดท้ายก็เหลือแต่เสียงครวญคราง“ฉันอยากจะฟังเสียงเธอดูรอยยิ้มของเธอฉันรู้ว่าเธอต้องโกรธฉันแน่ๆดังนั้นต้องหายไวๆนะจะตีฉันด่าฉันหรือแก้แค้นฉันก็แล้วแต่ตามที่เธอสบายใจแค่เธอฟื้นขึ้นมาไวๆก็พอ..........”